Του Παύλου και της Μάρθης

Του Παύλου και της Μάρθης

σε δυο μανάδες

Ντύνω τους γιούς μου στο χακί
μαχαιριά στην Αμφιάλη
δεν κλείνει τούτη η πληγή
σαν ορφανή αγκάλη

με πνίγουν του κέρδους εθνικές
στα μπλόκα ανασαίνω μόνο
σα χέρια τα Τέμπη στο λαιμό
δεν έχω οξυγόνο

σα βράδιασε η πατρίδα μου
με τύλιξε σε μπέρτα
έξω απ’ τ’ άσυλο μεσάνυχτα
μ’ αφήνει σε κουβέρτα

σε λέσχες κι οίκους ανοχής
ξαναμετρά τ’ αργύρια
και ξεπουλά τα νιάτα μου
στα ανταλλακτήρια

ο χάρος στο κατώφλι της
γελάει και της γνέφει
του παραγγέλνει ξύλινους
σταυρούς μικρούς για βρέφη

μα εγώ «στη νύχτα κόκκινο»
ρίχνω να δεις και να ‘ρθεις
λούζει το φως τη σήραγγα
του Παύλου και της Μάρθης.

Lucien Chardon