«Τούτο το ριζικό αρνούμενοι…»

ΗΧΟΙ

Καταμεσίς το σαντούρι
τυλιγμένο από φωνές εφηβικές.
Στη γωνία το πιάνο
που τα πλήκτρα του τα πατούν κορυδαλλοί.

Νότες μαγικές βγαίνουν
απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα
και με το κελάϊδισμα σμίγουν αηδονιών
με τον αιωρούμενο αχό
και με το τραγούδι των εργατών
στο κάματο του ήλιου.

Σαν αναλαμπές όμως
ανάβουν και σβήνουν
σβήνουν μία – μία οι νότες
βουλιάζουν στο άπειρο
στην απεραντοσύνη
του Επιβαλλόμενου Ήχου.

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ

Χέρι βαρύ, αρπακτικό
της γης τον πλούτο συγκεντρώνει
λίγοι να τον γεύονται.

Άνεμος σήκωσε ό,τι απόμεινε
στην έρημη γη και το σκόρπισε
σε όλα του κόσμου τα μέρη.

Εκεί που ο γιος και η κόρη
ολόκληρη ζωή
στων λίγων την δούλεψη είναι.
Τούτο το ριζικό αρνούμενοι
ψηλά κοιτάνε, όσο ψηλά ανεβαίνει
το δέντρο που φυτέψανε
και μεγαλώσανε
με τη δικιά τους βροχή.

Εκεί μονάχα το δέντρο σκέφτονται
και τους καρπούς του
που για όλους είναι.