«Μη χάνεις το θάρρος σου, εμείς πάντα το ξέραμε πως δεν χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο…»

“Μη χάνεις το θάρρος σου
εμείς πάντα το ξέραμε
πως δε χωράει
μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.

Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι
που στα σπλάχνα τους κοιμούνται
τόσοι σκοτωμένοι…”

Σαν σήμερα, στις 20 του Απρίλη 1922, γεννήθηκε ο μεγάλος μας ποιητής Τάσος Λειβαδίτης.  «Γράφω για εκείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν/ για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα από τον άμμο./ Γράφω να διαβάζουν αυτοί που μαζεύουνε τα χαρτιά απ’ τους δρόμους…» έγραψε κάπου.

Αυτούς τους ανθρώπους υπηρέτησε με την ποίηση και με τον δρόμο που διάλεξε να βαδίσει στη ζωή ο Τάσος Λειβαδίτης· τον δρόμο του αγώνα για μια κοινωνία δίκαιη, λεύτερη, απαλλαγμένη απ’ τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Ενέπνευσε με το έργο του αγωνιστικά τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, που κοινώνησαν την ποίησή του, διαβάζοντας είτε τραγουδώντας τους στίχους του, να μην ανέχονται το άδικο, να παλεύουν με όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια και να μην χάνουν τον στόχο τους: την εξύψωση του ανθρώπου.

Τέλειωσε το γυμνάσιο και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά ήρθε η Κατοχή κι εντάχτηκε στην ΕΠΟΝ και στην Εθνική Αντίσταση.

Το 1946 παντρεύτηκε τη Μαρία Στούπα με την οποία απέκτησαν μια κόρη τη Βάσω. Την ίδια χρονιά πραγματοποίησε και την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία.

Για τα πολιτικά του φρονήματα και την αντιστασιακή του δράση εξορίστηκε από το 1948 έως το 1952 σε Μούδρο (Λήμνος), Αη Στράτη και Μακρόνησο.

Το 1955 δικάστηκε με αφορμή την ποιητική συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» και αθωώθηκε πανηγυρικά.

Κατά τη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών έμεινε άνεργος και ασχολήθηκε για βιοποριστικούς λόγους με μεταφράσεις και διασκευές λογοτεχνικών έργων σε διάφορα περιοδικά.

Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν και πέρασαν στα χείλη του λαού από γενιά σε γενιά.

Στις 30 του Οκτώβρη 1988 έφυγε από τη ζωή, αθόρυβα όπως έζησε, ταξιδεύοντας «πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων». Δεν έφυγε ποτέ απ’ το νου κι απ’ τις καρδιές όσων «θέλουν να λέγονται άνθρωποι» και δεν σταματούν να ονειρεύονται, να ελπίζουν και να αγωνίζονται για τα ιδανικά που κι ο ίδιος ο ποιητής αγωνίστηκε και υπηρέτησε.

Πατώντας εδώ μπορείτε να περιηγηθείτε στις δεκάδες πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του περιοδικού για τον Τάσο Λειβαδίτη.

“Ίσως τα δάκρυα μας πηγαίνουν
πιο μακριά απ’ τα όνειρα
Ενώ καθώς βράδιαζε
έπρεπε να ξαναβρίσκω όλη μου την αθωότητα
Για να μπορούνε τα άστρα να ΄ναι εκεί, στην ώρα τους…”