Ναζίμ Χικμέτ: «Υπάρχουν δύο Τουρκίες και δύο Ελλάδες. Η αληθινή και η ψεύτικη…»

Ο Τούρκος κομμουνιστής ποιητής Ναζίμ Χικμέτ γεννήθηκε το 1902 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Με την τέχνη του αλλά και με την ίδια του τη δράση συνειδητά κι ανεπιφύλακτα τάσσεται με το πλευρό των καταπιεσμένων, έως το τέλος της ζωής του. Πίστευε βαθιά ότι ο κόσμος χωρίς εκμετάλλευση, δηλαδή ο σοσιαλισμός -κομμουνισμός είναι ο μόνος «κόσμος λεύτερος, ανοιχτός, γεμάτος ελπίδα»…

Ο Ναζίμ Χικμέτ ήταν μεγάλος φίλος της ειρήνης, εχθρός των πολεμοκάπηλων, του εθνικισμού, του ρατσισμού, του φασισμού. Υπήρξε μέλος του Προεδρείου του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, τιμημένος με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης το 1950. Τον διαβάζουν οι εργάτες και οι εργάτριες της Ευρώπης, της Ασίας, της Αμερικής και οραματίζονται μέσα από τους στίχους του έναν ριζικά διαφορετικό κόσμο.

Ένα όμορφο αφιέρωμα από τον “Οδηγητή” που κυκλοφορεί

«…Υπάρχουν δύο Τουρκίες και δύο Ελλάδες. Η αληθινή και η ψεύτικη…»

Το 1952 ο ραδιοφωνικός σταθμός της Βαρσοβίας μεταδίδει γράμμα που απευθύνει ο Χικμέτ, μέλος πλέον της Διοίκησης του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, προς τον ελληνικό λαό:

«Αδέλφια Έλληνες, υπάρχουν δύο Τουρκίες και δύο Ελλάδες. Η αληθινή και η ψεύτικη. […] Η μια είναι η Ελλάδα του Μπελογιάννη και των χιλιάδων Ελλήνων πατριωτών που υποφέρουν στις φυλακές. Η πατρίδα του ελληνικού λαού. Αυτή είναι η γνήσια Ελλάδα. Είναι η Τουρκία με τους χιλιάδες Τούρκους πατριώτες, που σαπίζουν στα μπουντρούμια. Η Τουρκία του τούρκικου λαού. Αυτή είναι η γνήσια Τουρκία. […]

Σαν εκπρόσωπος του λαού μου μπορώ να σας πω ότι ο τούρκικος λαός αγαπάει τον ελληνικό λαό και νιώθει θαυμασμό για τα ηρωικά του κατορθώματα. Μπορώ να σας πω ότι οι Τούρκοι αγωνιστές […] παρακολουθούσαν τα γεγονότα στην Ελλάδα με δάκρυα στα μάτια…».

Τόσο διαφορετικοί…και τόσο ίδιοι

Σήμερα, μπορεί και να μας φαίνεται περίεργο να μιλάει ένας Τούρκος με αυτά τα λόγια για την Ελλάδα. Ειδικά το τελευταίο διάστημα που φουντώνουν οι φωνές μίσους για το γειτονικό λαό. Τι έχουμε να χωρίσουμε όμως οι δύο λαοί;

Με τους Τούρκους συνομηλίκους μας, μπορεί να μιλάμε άλλη γλώσσα ή να έχουμε άλλες συνήθειες, αλλά έχουμε τα ίδια όνειρα και τις ίδιες ανάγκες στη μόρφωση και τη ζωή. Ας σκεφτούμε, πόσο μπορεί να διαφέρει η καθημερινότητα ενός μαθητή στην Τουρκία από τη δική μας; Αντιμετωπίζουμε κοινά προβλήματα, έχουμε τις ίδιες αγωνίες. Και αυτό γιατί…

…έχουμε κοινό εχθρό και κοινό αγώνα!

Το άδικο εκμεταλλευτικό σύστημα που είναι το ίδιο και στις δύο χώρες, όπως και σε όλον τον κόσμο. Το διαρκές κυνήγι του κέρδους για τους λίγους που κάνουν σήμερα κουμάντο είναι που αφαιρεί δικαιώματα από τους λαούς και των δύο χωρών στη μόρφωση, στη δουλειά και στη ζωή.

Αυτό, είναι που κάνει τελικά τις κυβερνήσεις σε οποιαδήποτε χώρα και τις ενώσεις τους, όπως το ΝΑΤΟ, να αποφασίσουν αν θα κάνουν ή όχι ακόμα και πολεμική επέμβαση, αν δηλαδή θα αιματοκυλίσουν λαούς. Οι πόλεμοι που γίνονται σήμερα, γίνονται ανάμεσα σε όλους αυτούς που έχουν κάτι να μοιράσουν.

Οι λαοί, όμως, δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα μεταξύ τους. Μπορούν αντίθετα, να ενώσουν τον πόθο τους για μια ζωή με ειρήνη, ασφάλεια και δικαιοσύνη και να αγωνιστούν μαζί ενάντια σε όσους τους την στερούν.

«Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας, φιλιωμένοι ο ένας με τον άλλο, με τη βοήθεια των λαών όλου του κόσμου, θα τσακίσουνε στο τέλος αυτούς τους εχθρούς τους. Αυτό το πιστεύω…»