«Σκοτώνουν την ποίηση με το ίδιο το σπουδαίο παρελθόν της…» – Έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Μπλάνας

Μόλις στα 65 του χρόνια έφυγε από τη ζωή ο βραβευμένος ποιητής, κριτικός και μεταφραστής Γιώργος Μπλάνας.

Ο Γιώργος Μπλάνας γεννήθηκε το 1959 στο Αιγάλεω. Είχε κάνει σπουδές που αφορούν το αντικείμενο της βιβλιοθηκονομίας.

Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1987 με την έκδοση της ποιητικής συλλογής «Η ζωή κολυμπά σαν φάλαινα ανύποπτη πριν την σφαγή». Έκτοτε εξέδωσε πολλά ποιητικά βιβλία, άσκησε επί δεκαετίες την κοινωνική, πολιτική και λογοτεχνική κριτική και μετέφρασε πλήθος συγχρόνων, κλασικών και Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων.

Οι μεταφράσεις του αρχαίων δραματικών και σαιξπηρικών έργων χρησιμοποιούνται συχνότατα σε παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου και άλλων θεατρικών οργανισμών.

Οι εργασίες του είχαν επανειλημμένα βραβευτεί: Βραβείο Περιοδικού Διαβάζω, Έπαινος Κάρολος Κουν, Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης. Το 2015, έλαβε το κρατικό βραβείο μετάφρασης ξένης λογοτεχνίας για την μετάφρασή για το έργο «Ζωή και Πεπρωμένο» του Βασίλι Γκρόσμαν ενώ παλαιότερα είχε τιμηθεί με το βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω» για την ποιητική συλλογή του «Στασιωτικά [1-50]» καθώς και με τον έπαινο «Κάρολος Κουν» για τη μετάφραση της τραγωδίας του Ευριπίδη «Ηρακλής Μαινόμενος».

Έργα του:

Ποίηση – Η Ζωή Κολυμπά σαν Φάλαινα Ανύποπτη πριν τη Σφαγή (Υάκινθος 1987), Η Αναπόφευκτη Ανθηρότητά σου (Διάττων 1990), Νύχτα (Νεφέλη 1991), Παράφορο! (Δελφίνι 1997), Άννα (Ερατώ 1998), Η Απάντησή του (Νεφέλη 2000), Επεισόδιο (Νεφέλη 2002), Τα Ποιήματα του Προηγούμενου Αιώνα (συλλογές 1987-1997, Ερατώ 2004), Ωδή Στον Γεώργιο Καραϊσκάκη (Γαβριηλίδης, 2009), Στασιωτικά [1-50] (Γαβριηλίδης, 2010)

Δοκίμια – Το Ποιητικό συμβάν (Γαβριηλίδης 2013), Ποιητές στη σκιά Α΄ (Γαβριηλίδης 2012), Ποιητές στη Σκιά (Γαβριηλίδης 2013)

Μεταφράσεις – Λώρενς Φερλινγκέττι,Ατέλειωτη Ζωή (Άρδην, 1982), Τσαρλς Μπουκόβσκι, Η Αγάπη είναι ένας Σκύλος απ’ τη Κόλαση (Απόπειρα, 1986), Υπεραστικό Μεθύσι (Απόπειρα, 1987), Βρώμικος Κόσμος (Απόπειρα, 1988), Τοστ Ζαμπόν (Γράμματα 1990), Τρόμου και Αγωνίας Γωνία (Απόπειρα, 1994), Αστυνομικό (Απόπειρα, 1996), Ουίλλιαμ Μπλέηκ, Τα Τραγούδια της Αθωότητας (Ερατώ 2002), Το Βιβλίο της Θελ (Ερατώ 2003), Τα Τραγούδια της Πείρας (Ερατώ 2004), Άμπροουζ Μπηρς, Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου (Ηλέκτρα 2004), Ιστορίες Φαντασμάτων (Ηλέκτρα 2005), Άλλεν Γκίνσμπεργκ, Ουρλιαχτό (Ελεύθερος Τύπος 2002), Λώρενς Φερλινγκέττι, Λαϊκά Μανιφέστα (Ελεύθερος Τύπος 1988), Γκρέγκορι Κόρσο, Βενζίνη (Ελεύθερος Τύπος 1989), Ομήρου, Ιλιάδα (Ραψωδίες Α’, Ι’, Κ’, Γαβριηλίδης 2001), Αρχίλοχου, Ποιήματα και Θρύψαλα (Γαβριηλίδης 2001), Αλέξανδρου Πούσκιν, Ο Νέγρος του Μεγάλου Πέτρου (Ερατώ 2006), Ντύλαν Τόμας Κι ο θάνατος δεν θα χει εξουσία: Ποιήματα (Ερατώ, 2000), Κομπαγιάσι Ίσσα, Μύγες και Βούδες (Γαβριηλίδης 2002), Ματσούο Μπασό, Μόνο τα Όνειρά μου Συνεχίζουν (Ερατώ 2002), Σοφοκλής, Φιλοκτήτης (Γαβριηλίδης 2003), Αίας (Γαβριηλίδης 2011), Ευριπίδης, Ηρακλής Μαινόμενος (Νεφέλη 2010), Βασίλι Γκρόσμαν, Ζωή και πεπρωμένο (Γκοβόστης 2013), Ντ. Χ. Λόρενς, Το πλουμιστό ερπετό (Νεφέλη 2009).

Τον Ιούνη του 2023 σε συνέντευξή του στην Έρη Βαρδάκη, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα», με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του, «Αυτοκρατορία», ο Γιώργος Μπλάνας επεσήμαινε: «Σαρκάζω. Σαρκάζω από απελπισία. Eτσι «είμαι» ο Κόμμοδος ή μάλλον αυτός εγώ – ποιος το αντικείμενο και ποιος το είδωλο χάθηκε κάποια στιγμή στον καθρέφτη του ποιήματος. Ποιος δεν απελπίζεται, αν έχει συνείδηση του νοήματος του «τέλους της ιστορίας»; Εκτός αν το προσπεράσει σαν lifestyle ιδεολογικό αξεσουάρ διανοουμένων του συρμού. Υστερα, ποιο τέλος, ποιας ιστορίας; Αυτής που πέρασε, αυτής που τρέχει, αυτής που έρχεται ή του ίδιου του ιστορείν; Μόνο αυτό το σκιάχτρο που ονομάζουμε τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να υπάρξει χωρίς επίγνωση της ιστορίας του. Και αυτή η επίγνωση είναι ακατάλυτα δεμένη με την ποίηση. Γνωρίζω πως έχουν αποφασίσει να τελειώνουν με την ιστορία. Γι’ αυτό στραγγαλίζουν αργά-αργά την ποίηση στο «ένδοξο» μπουντρούμι των ειδών και της αχαλίνωτης θεωρίας. Σκοτώνουν την ποίηση με το ίδιο το σπουδαίο παρελθόν της. Τα ρυθμικά μουγκρίσματα ήδη πέρασαν. Μας έμειναν τα μουγκρίσματα»…