Σταλακτίτες

Η συνείδηση που στέκεται δίπλα στη φωτιά νιώθει μια τόση τρυφερή θλίψη για το υγρό φως του κόσμου… Για τη θρυμματισμένη ενότητα, για τη στυφή ανάσα του βοριά που δυναμώνει στις φλέβες μας κι ανεμίζει ρίγη και γεύση μοναξιάς. Για τις λέξεις που κλείνουν κυκλώνες μέσα τους και μας εμποδίζουν να περάσουμε αντίπερα στην άλλη όχθη…

Θέλω να εμπιστευτώ το ακατάλυτο φως των γιορτινών οριζόντων και των χρωματιστών ανέμων…

Στους σκυθρωπούς δρόμους τούτης της παραιτημένης πολιτείας,  φλέγομαι από μια παθιασμένη επιθυμία να ανατρέψω τον ατείχιστο λόγο των κρυψίβουλων και των καιροσκόπων,  να εξαγνίσω τα μουντά χρώματα της απογοήτευσης, της πικρίας και της θλίψης, να απωθήσω το δυσάρεστο συναίσθημα, να εκτοπίσω την ανέλπιδη κραυγή.

Λιμπίζομαι να αιχμαλωτίσω το νανούρισμα και την προσευχή των όσιων οριζόντων, προσδοκώντας να προσελκύσω στον ιδεώδη στόχο το αποσταμένο βλέμμα ή κι ακόμα να παγιδέψω και να ακυρώσω τούτη την ασύλητη δόξα του δίβουλου καιρού.

Να ιδώ, πέρα από τούτη  την ερεβώδη νύχτα, το ανεξίτηλο φως του ελπιστικού ήλιου που ξεπροβάλλει πίσω από τις καταπράσινες λοφοπλαγιές μιας άνοιξης, με άλλα μάτια!

Στην τιτάνια όψη των λευκών κοιλάδων του οικουμενικού φωτός, να βυθομετρήσω το άπειρο της δικαιοσύνης των αιθέρων, φιλοδοξώντας να μερώσω τον  ανυπόφορο πόνο και την αφόρητη οδύνη, στην πρόσκαιρη  ζωή που μου έταξαν τα χαρισματικά φωτεινά διαστήματα κι η άδολη απεραντοσύνη του σύμπαντος…

Να συμπορευτώ και να συμβασιλέψω με τον παντογνώστη ήλιο που χαμογελά από τα μεσούρανα με απροσποίητη ανεξικακία και με πηγαία καταδεκτικότητα.

Που απελευθερώνει με  περισσή ιλαρότητα και με αγαλλίαση την αέναη ζωή, τα ιδανικά της πλέριας ελευθερίας και της υπερκόσμιας δικαιοσύνης, τα κρίσιμα στοιχεία που αναδημιουργεί με θέρμη μέσα στους ζείδωρους πυρήνες της ύπαρξής του.

Που αποκαλύπτεται  πάντα ευπρεπισμένος και καλλωπισμένος στο γαλαζοαίματο αιθέρα για να εξοβελίσει τους ανυπόστατους φόβους και την αχαλίνωτη αγωνία που με κρατούν αιχμάλωτο και στο φως και στο σκοτάδι.

Για να  ντυθούν οι ασυνείδητες και οι συνειδητές ψυχικές μου δυνάμεις με άλλα, εαρινά κι εύθυμα χρώματα…

Για να δυνηθώ κι εγώ ο ανεπίγνωστος οδοιπόρος να σπάσω τις βαριές αλυσίδες που με κρατάνε, αιώνες τώρα, πάνω στο αστόχαστο χώμα. Για να αποκτήσω κι εγώ ο αδαής μια επιλογή ανάμεσα σε δυο τόσο διαφορετικές δυνατότητες.

Κι όταν θα σε συναπαντήσω ξανά πολύπαθε σύντροφε στο επόμενο σταυροδρόμι της ζωής μας,  να σταθώ αυτή τη φορά άξιος, δυνάμενος και αποφασισμένος, σε τούτη την κορύφωση των αδικαίωτων αποφάσεων που όμως πρέπει πάραυτα να δικαιωθούν από την αναγέννηση, από την ανάταση κι από τον ανελέητο αγώνα των παραδαρμένων, των πτωχευμένων και των ηττημένων.

Για να ζήσω ειρηνικά και ακριμάτιστα μια ζωή λιτή αλλά ποιοτικά ανώτερη δίπλα σου. Έτσι όπως αρμόζει στα προικισμένα όντα της κτίσης που διαθέτουν  μια υπέροχη κοσμική ψυχή. Που έχουν αίσθηση για το δυαδισμό της ύλης. Που  κυοφορούν στο νου και στην ψυχή τους τον προφητικό λόγο μιας επαναστατικής ιδεολογίας. Που  εξωτερικεύουν,  αυθόρμητα και ανεπιτήδευτα, την αντικειμενικότητα της αλήθειας. Που διατυπώνουν  εντεταμένα, ηχηρά και απαιτητικά έναν προηγμένο πλουραλιστικό πολιτικό στοχασμό!