Τα “πρέπει” της Γης

Πρέπει τελικά να επιλέξουμε εκείνες τις λέξεις κι εκείνες τις παραστάσεις που θα αποτυπώσουν στο βλέμμα μας την αληθινή διάσταση των πραγμάτων. 

Στην ενσυνείδητη παρουσία αλλά και στην ασυγχώρητη απουσία, το κέρδος που προκύπτει από κάθε ανένδοτο αγώνα που είναι δίκαιος και ανιδιοτελής, θα πρέπει να σε ενθουσιάζει και να σε ξεσηκώνει  αδερφέ μου. 

Και δεν  πρέπει σε καμιά περίπτωση να λογαριάσεις τα κόστη και τις απώλειες που προκύπτουν από τούτη την αλόγιστη αντιπαράθεση. Γιατί η αδέκαστη  ελευθερία απαιτεί διαρκώς από τους συνασπισμένους μαχητές της ειρήνης, αιματηρές θυσίες, δοκιμασίες και βάσανα!  

Κι εκείνη η παμπάλαια ανάμνηση της πρωτόγονης κοινωνικής ισότητας  που μετεωρίζεται στο δυναμογόνο νου μας, μπορεί να γίνει ξανά και παρόν και μέλλον, αν αυτή η ανάγκη τεθεί συλλογικά  κι εφ’ όσον βέβαια εμείς οι πολλοί παραγκωνισμένοι πιστέψουμε βαθιά  πως και, ο ανοικτίρμων  πόνος που λεηλατεί την πλάση, δεν είναι μήτε αδάμαστος  μήτε και αήττητος. 

Εγώ σε περιμένω αγόγγυστα σε όλα τα  σταυροδρόμια για να φανείς, μα εσύ ακόμα βρίσκεσαι σε ένα ανερμάτιστο δίλλημα. Κι όσο δε θα σε βλέπω να προβάλεις στην άκρη του νεφελώδη ορίζοντα, η ερημιά μου θα ταυτίζεται απόλυτα με την ερημιά  όλων εκείνων των ανυπόληπτων συνανθρώπων μου που πορεύονται στους νυχτωμένους παράδρομους, δίχως ελπίδα και προορισμό. 

Ναι. Η ζωή μας, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί από την κάστα των εύπορων και των προνομιούχων,  δεν είναι ένα εύχαρο και γιορταστικό παραμύθι,… είναι μια ωμή, άτεγκτη και επιθετική πραγματικότητα. 

Κι εγώ ο άπορος και ο δυστυχής, είμαι διατεθειμένος να δώσω ότι υλικό ή πνευματικό αγαθό έχω στην κατοχή μου, για να πάρω κάτι ελάχιστο κι από εσένα, γιατί θαρρώ πως αυτό το ελάχιστο μπορεί να προσθέσει καινούριο φως στη ζωή μου και, πως  θα μου δώσει εντέλει μια απερίγραφτη χαρά.  

Κι όταν θα έχω εξασφαλίσει τη δική σου σύμπραξη, τότε μέσα στην έξαρση και στην ψυχική μου ανάταση, θα σαλπίσω ηχηρά στον κόσμο  της ανάγκης που αναμένει με στωική εγκαρτέρηση να φανερωθεί στο ορατό διάστημα ο μεγαλοπρεπής  ήλιος της Δικαιοσύνης: στο χέρι μας είναι να κάνουμε τη ζωή πιο τρυφερή, πιο ευαίσθητη και πιο ανθρώπινη! 

Αρκεί να πιστέψουμε σ’ αυτό που είμαστε, γιατί όντως αυτό που είμαστε είναι εξαιρετικά σπουδαίο. 

Λιμπίζομαι, όπως κι εσύ άλλωστε συνταξιδιώτη της πικρής ζωής, να ιδώ ένα αχνό χαμόγελο να φωτίσει τα αφυδατωμένα  χείλη σου!  Λαχταράω να ζήσω  ακόμα ένα Απριλιάτικο ξημέρωμα.  Να αντικρύσω τη λάμψη των πυρωμένων αχτίδων του ήλιου πάνω στα  βελούδινα ρόδα και στα ανθισμένα γιασεμιά. Να κρατήσω,  σα φυλαχτό μέσα στις ανοιχτές παλάμες μου,  την πρωινή, ασημένια δροσιά των καταπράσινων φύλλων να αποστάζει  ρυθμικά, πάνω στο  νοτισμένο από την κάθυγρη νύχτα, χώμα!  

Είναι μοναδική η ζωή αδερφέ μου!  

Αρκεί να  παραμείνουμε πιστοί  στην ανανεωτική της ικανότητα. Αρκεί να παραδοθούμε άνευ όρων στη μαγεία της. Στον οίστρο  της που  ασκεί πάνω μας τούτη την ακαταμάχητη έλκυση.  Που μας ωθεί  δραστικά να ακολουθήσουμε το σταθερό   βήμα  του χρόνου ως εκείνο το σημείο όπου η ψυχή μας θα θρασέψει και θα  ανθοφορήσει, σαν τον πάλλευκο κρίνο της βρεφοκρατούσας Παναγιάς! 

Γιατί πάντα υπάρχει ο κενός χώρος στον έσω κόσμο της καρδιάς μας για να διεισδύσει και για να κατοικοεδρεύσει ο παντοδύναμος έρωτας. Ο πιστός ακόλουθος του αιώνια έφηβου θεού Διόνυσου.  Ο  φτερωτός θεός της αγάπης που μπορεί να υπερακοντίσει ακόμα και την  υπεραισθητή  δόξα των επουρανίων  πνευμάτων για να καταστεί αυτός ο ίδιος κήρυκας της  ειρήνης, της ισότητας και της αδελφοσύνης για όλους τους χειμαζόμενους λαούς που στοιβάζονται εσκεμμένα, πεινασμένοι και διψασμένοι, πάνω στην κακοτράχαλη  φλούδα της φιλόστοργης μητέρας μας γης. 

Η φυσική αναγκαιότητα οριοθετεί τη ζωή των θνητών όντων, αλλά  οι μυημένοι ταξιδευτές τούτου του ανεπανάληπτου ονείρου  βιγλίζουν  με ιερή προσήλωση κατά τη μεριά της δύσης που φεγγίζει η αλαργινή αιωνιότητα.  

Κι η φυσική φθορά κι η διάβρωση και η εξασθένηση, δεν αποτελούν  απροσπέλαστο  εμπόδιο για όσους  αγωνίζονται με άσβεστο πείσμα  και με ακλόνητη πίστη για να φτάσουν ως της ιερές πύλες της αθανασίας. 

Κι υπάρχουν πάντα στον κόσμο της ανισότητας δύο αντιφατικές αρχές που αντενεργούν και, που αντιμάχονται αέναα: η φθίνουσα αιωνιότητα των υπερβατικών  πνευμάτων  και η άγια έλπιση των εφήμερων όντων της υπέρτατης δημιουργίας…  

Όμως, στην αστόχαστη και στην αβασάνιστη  βεβαιότητα που έχει χωμάτινο έρεισμα, δε θα βρούμε  ποτέ την πνευματική μας πληρότητα μήτε την ψυχική μας αρτιότητα. 

Σπάσε λοιπόν το κρύσταλλο της μόνωσής σου μαντευτή και χρησμοδότη, για να χυθεί ο Αγιορείτικος οίνος της εξιλέωσης πάνω στο  διψαλέο χώμα, γιατί μόνο πάνω σε τούτη την αποψιλωμένη,  αλλά την πάντα ελπιδοφόρα γη, μέλλει να βρεις τη λύτρωση και τη σωτηρία, αφού κανείς θνητός σήμερα δεν πιστεύει στις ιδέες του μεταφυσικού ιδεαλισμού, πως η αγάπη  τάχα ενοικεί αποκλειστικά στα άφατα ύψη των ανεπίγνωστων οριζόντων… 

Δες τη θλιβερή  πραγματικότητα  από τη δική σου οπτική γωνία περατάρη και προφήτευσε  για να ταυτιστεί κάποτε η καλοκαγαθία του  σύμπαντος  με την ιερή  βούληση της ανυπέρβλητης ψυχής σου. 

Ρίξε κι άλλο φως στα ματωμένα σπλάχνα σου, γιατί μόνο το εκλεπτυσμένο  φως του θεμελιωτή ήλιου μπορεί να γεννήσει τους συνεκτικούς στοχασμούς, τις καινοτόμες ιδέες και τα θεσπέσια συναισθήματα.  

Κι είναι κοινά αναγνωρισμένο και παραδεκτό, πως το αγαθό δικαίωμα στη ζωή  το έχουν μόνο αυτοί που ξέρουν ν’ αγαπούν γνήσια και ανυπόκριτα.  

Κι όποιος δε σεβαστεί και δεν εκτιμήσει την πραότητα και τη γενναιοδωρία που εμπεριέχει μέσα της κάθε  ανθρώπινη ύπαρξη, είναι  καταδικασμένος να ζήσει ολομόναχος και απαρνημένος μέσα στη θανατηφόρα οδύνη της ακατάσχετης πλαναισθησίας του.  

Κι ως αποστασιοποιημένος θεατής κι ως μια οντότητα  που αδυνατεί να δει την αθέατη πλευρά των στοιχείων της καθοσιωμένης πλάσης, δε θα δυνηθεί ποτέ,  με αυτή την άστοχη ψυχική και διανοητική του κατάσταση, να θρέψει μια εύλογη ελπίδα για το μέλλον του.   

Δε θα  μπορέσει ποτέ  να καλλιεργήσει μήτε μια ελάχιστη θετικότητα για την καθολική διάσωση του μέλλοντος των δεινοπαθούντων συντρόφων του.  

Των απόκληρων της γης  που καίγονται ολοζωής μέσα στην κόλαση της ξαναμμένης πέτρας, στην αχαλίνωτη ερημιά της εξορίας τους, στα ανήλιαγα και στα θεοσκότεινα  κελιά της υγρής φυλακής τους. Στο έρεβος μιας τιποτένιας ζωής που τους κρατά  αλυσοδεμένους, αιώνες και αιώνες  πάνω σε τούτο το αποκαρδιωμένο χώμα, μακριά, πολύ μακριά από την αλάνθαστη αλήθεια του ήλιου κι από την εγερτήρια  δύναμη του αναστάσιμου φωτός του!

Δραπέτης 

 Στ’ αδίκημα κι η γη σαστίζει,
γι’ αυτό που ζούνε οι φτωχοί:
μια απλή χαρά πόσο στοιχίζει, 
σ’ αυτή τη στέρφα εποχή;  

Μες στο σκοτάδι το πηχτό,  
μ’ ένα αμπέχονο ριχτό
κινώ στην άγρια μπόρα,
Δραπέτης, έξω απ’ τον καιρό,
μ’ ένα γινάτι φοβερό
τραβώ την ανηφόρα.  

Με μια παμπάλαια ελπίδα,
 ριγώ στο γκρίζο ουρανό,
έρμο πουλί στην καταιγίδα,
ένα τρυγόνι ορφανό.  

Μα ‘χω μι’ αστείρευτη καρδιά,
που όλα τα παίζει μια ζαριά
κι ας ξέρει πως θα χάσει…
Κι είναι η πείρα μου πικρή
κι η ήττα μου τόσο μικρή,
στην κολασμένη πλάση…