3 χρόνια “αριστερή κυβέρνηση”: Ο λαός να της δίνει χρόνια και να μας κόβει δικαιώματα
Κλείνουν τρία χρόνια από την “Πρώτη Φορά Αριστερά” και είναι σαν να ακούω ακόμα στα αυτιά μου κάτι πετυχημένα:
-Και τα μισά να κάνει, εγώ ευχαριστημένος θα είμαι.
-Γιατί τους κρίνετε από τώρα; Ας τους δώσουμε λίγο χρόνο…
Τα ακούω ακόμα νοερά στα αυτιά μου. Λες και ήταν χτες…
Και τα μισά να κάνει, εγώ θα είμαι ικανοποιημένος.
Γιατί δεν μπαίνετε κι εσείς στην κυβέρνηση, να βάλετε δυο-τρεις όρους και να πετύχετε συγκεκριμένα πράγματα;
Μην τους κρίνετε εξ αρχής, δώστε τους λίγο χρόνο.
Γιατί θέλετε να αποτύχουν;
Και μετά…
Είδες που πήγε κατευθείαν την πρώτη κιόλας μέρα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής;
Είδες τι του είπε ο Βαρουφάκης στον Ντάισελμπλουμ και τον πάγωσε; Τα μισά να μου ‘λεγε…
Είδες που δε δέχτηκε να βάλει γραβάτα;
Και αργότερα…
Γιατί δεν κατεβαίνετε στο Σύνταγμα να πιέσετε για μικρές ανάσες αξιοπρέπειας;
Γιατί δεν ήσασταν με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα;
Και πάει λέγοντας…
Είναι τόσο κοντινά -μόλις τρία χρόνια κλείνουν σήμερα- από την “Πρώτη Φορά Αριστερά”, αλλά ταυτόχρονα τόσο μακρινά, όχι εξαιτίας του “πυκνού πολιτικού χρόνου” -που είναι αγαπημένο κλισέ. Αλλά εξαιτίας αυτού που ο λαός, σωστά από τη μεριά του, εξέλαβε ως κωλοτούμπα -που έγινε και διεθνής όρος- επειδή πίστεψε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έσκιζε τα μνημόνια. Και δεν κατάλαβε -ή δεν ήθελε να πιστέψει- ότι αυτό απαιτούσε ρήξη κι όχι μια εύκολη εκλογική λύση.
Τρία χρόνια μετά “γιορτάζουμε” το τρίτο μνημόνιο -που κατ’ ουσίαν έχει δώσει ήδη τη σκυτάλη στο τέταρτο. Και δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς, εφόσον ήξερε το τέλος -σε γενικές γραμμές- και προειδοποιούσε τους άλλους γι’ αυτό
Ο μύθος λέει πως η Κασσάνδρα είχε δίκιο, αλλά δεν ήταν αρεστή στους συμπατριώτες της, με αυτά που τους έλεγε, κι αγνοήθηκε.
Ο σύγχρονος μέσος Τρώας δεν αντέχει τους “σας-τα-λεγάκηδες”, είτε γιατί μοιάζουν να προτιμούν -λέει- μια χαιρέκακη δικαίωση για τα δεινά που προβλέπουν, είτε γιατί πολύ απλά του θυμίζουν το λάθος του. Και είναι δυσάρεστοι σαν το ξυπνητήρι που τσιρίζει για να σε βγάλει από το λήθαργο.
Κάποτε όμως δεν πρέπει να σταματήσει να αποδέχεται χαρούμενος Δούρειους Ίππους και πράσινα άλογα που αλώνουν τις αντιστάσεις του και σιγουρεύουν την ήττα του; Δεν πρέπει να σκεφτεί ποιος του είπε την αλήθεια; Και προπαντός -αυτό που του φαίνεται ξύλινος λόγος, γιατί προτιμά τα ξύλινα άλογα- να βγάλει συμπεράσματα;