Αφρ. Λατινοπούλου: Ένα νούμερο που ψοφά για δημοσιότητα και θέλει να γίνει βουλευτής

Τι μπορεί να κάνει ένας δεξιός, αποτυχημένος πολιτευτής για να γίνει βουλευτής; Τα πάντα.

Μπορεί να κλίνει σε όλους τους τόνους το όραμα του πρωθυπουργού, την προσωπική του στράτευση σε αυτόν τον ωραίο αγώνα, να ποζάρει δίπλα του χαμογελώντας, να δείξει πως ανήκει στο στενό περιβάλλον του αρχηγού. Αλλά αυτό θα το κάνουν όλοι, λίγο-πολύ, και χρειάζεται κάτι άλλο για να ξεχωρίσει.

Μπορεί να βασιστεί στις γνωριμίες του, τις δημόσιες σχέσεις, να πιάσει στασίδι στα κανάλια και να προσπαθήσει να γίνει περσόνα στα social media, με χιλιάδες ακόλουθους. Γνωριμίες και δίκτυο έχουν όλοι όμως, το θέμα είναι πώς μπορεί να γίνει διάσημος, να φτιάξει κοινό και να το διευρύνει.

Η πιο σύντομη οδός προς τη δημοσιότητα για κάθε πολιτευτή είναι να γίνει νούμερο, που νιώθει σπουδαίο γιατί έπαψε να είναι μηδενικό. Να αρχίσει να προκαλεί, να φωνάζει, να γίνει εριστικός, κόκκινο πανί για τους απέναντι. Να κάνει θόρυβο με κάθε τρόπο, για να τραβήξει την προσοχή. Γιατί οι δεξιοί πολιτευτές είναι οι καλύτεροι γνώστες του μάρκετινγκ και ξέρουν καλά πως δεν υπάρχει αρνητική διαφήμιση, ακόμα και όταν λένε χοντράδες, ανοησίες ή ακόμα και κάτι που φλερτάρει με τα δικαστήρια.

Καλή ώρα όπως η Αφροδίτη Λατινοπούλου, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του είδους, που επιθυμεί να γίνει ο θηλυκός Μπογδάνος κι ακολουθεί τα χνάρια του…

Φρόντισε μάλιστα να δείξει στα σχόλια της ανάρτησης πως δεν ήταν απλώς ένα ατυχές αστείο. Αν η Αλεξία Έβερτ βλέπει τους αριστερούς διαδηλωτές σαν κατσαρίδες, για τη Λατινοπούλου είναι μικρόβια που θα τα ψεκάσει (σκουπίσει-τελειώσει). Και αν η πρώτη έχασε τη θέση του αντιδημάρχου για το σχόλιό της, η δεύτερη φιλοδοξεί να γίνει αναγνωρίσιμη για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Οι δεξιοί γνωρίζουν καλά τι θέλουν και σε ποιον απευθύνονται. Όσο περισσότερο προκαλούν, τόσο πιο αναγνωρίσιμοι γίνονται. Και όσο πιο χολερικά είναι τα σχόλιά τους για τους πολιτικούς τους αντιπάλους, τόσο πιο αγαπητοί θα γίνουν στο δικό τους κοινό και τόσο περισσότερο αυξάνουν τις πιθανότητές τους να δουν μια βουλευτική θέση.

Μια μέρα μετά ο Πολάκης έδειξε πως το ανούσιο δικομματικό παιχνίδι είναι σαν το τανγκό και χρειάζεται δυο παίκτες, για να φαίνεται πιο πειστικό. Έβαλε μάλιστα και τον Στάλιν στην ανάρτησή του, θεωρώντας δηλαδή πως έχει κάποιο κοινό μαζί του, πέρα από το μουστάκι ίσως. Ποιος είπε ότι η αστική βλακεία είναι προνόμιο των δεξιών και δεν αφορά τους Πασόκους;

Αλλά οι Δεξιοί έκαναν ρελάνς, βγάζοντας το αήττητο συμπέρασμα πως ο Πολάκης “απειλεί τη Λατινοπούλου με φωτογραφίες του Στάλιν!” -τόσο αδίστακτοι…

Έχει άραγε κάποιο ενδιαφέρον η περίπτωση της Λατινοπούλου, πέρα από τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και τον ντόρο που προκαλεί; Κανένα απολύτως, εκτός ίσως από κάποιες αναφορές, σαν τα “αριστερά μικρόβια”, που θα μπορούσαν να απασχολήσουν τη δικαιοσύνη.

Η… “λαμπερή Λατινοπούλου” είναι πολιτικά ετερόφωτη, αναμασά και αντιγράφει ό,τι έχει ακούσει από άλλους. Πχ τα επιχειρήματα του Θάνου Τζήμερου για το ΚΚΕ, που θα έπρεπε να τεθεί εκτός νόμου.

Ή την καραμέλα κάθε φασίστα “για τη Μαρφίν δε λέτε τίποτα”, που την προχωρά ένα βήμα παραπέρα και αναρωτιέται, γιατί δεν είναι ηρωίδες οι μάνες των δύο χρυσαυγιτών που εκτελέστηκαν με μαφιόζικο τρόπο στο Νέο Ηράκλειο -εννοώντας πως ο τίτλος αυτός δεν ανήκει προνομιακά στη Μάγδα Φύσσα…

Και το απόλυτο σουξέ κάθε φασίστα, για τους “μύθους του Πολυτεχνείου”, όπου μες σε ένα πέλαγος πηχτής άγνοιας και ανοησίας, φροντίζει να χώσει ακόμα και την “Πανσπουδαστική νο 8”, για να δείξει πως το ΚΚΕ ήταν εναντίον της εξέγερσης…

Η Λατινοπούλου δίνει έμφαση στον χρωματισμό της φωνής, στο πώς θα κοιτάζει την κάμερα καθώς διαβάζει το κείμενο στο ότο-κιου, αλλά κάνει παράλληλα τη δουλειά της και μας πετάει το μπαλάκι.

Αν ασχοληθείς με το νούμερο που ανεβάζει, παίζεις το παιχνίδι της και αυξάνεις την αναγνωρισιμότητά της. Αν αφήσεις τις πηχτές ανοησίες που εκστομίζει αναπάντητες, αφήνεις τον σοβαρό φασισμό της ΝΔ να παίζει μπάλα και να κάνει τη δουλειά του, χωρίς αντίλογο. Μονά-ζυγά δικά τους…

Οι δεξιοί ξέρουν καλύτερα από όλους μας το μάρκετινγκ και πώς πουλάνε τον εαυτό τους σαν εκλογικό προϊόν, ακόμα και αν δεν έχει τίποτα άλλο πέρα από ένα λαμπερό περιτύλιγμα…