Ακόμη και ψεκασμένοι μαζί μας; – Ο εκλογικός μύλος του ΣΥΡΙΖΑ όλα τα αλέθει

–Αυτή και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις…

Όπου αυτή, βλέπε κυβέρνηση-εξουσία. Το είχαν πάθει και άλλοι Πασόκοι στο παρελθόν, άλλωστε, όπως ο Ρέππας και ο Φούρας. Τώρα έρχεται άλλος ένας (και όχι ένας άλλος) Πασόκος να ετοιμάσει το έδαφος για τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας το παρασύνθημα από τον τίτλο κιόλας: Ακόμα και δεξιοί μαζί μας; Ρητορικό το ερώτημα, η απάντηση εννοείται και είναι ένα μεγάλο, κατηγορηματικό ΝΑΙ, που το αναλύει ο Νίκος Τόσκας σε άρθρο του στην Αυγή.

Εντάξει, συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια και από αντίστοιχες ψυχρολουσίες. Μες σε λίγα χρόνια έχουν συγκυβερνήσει με τον Καμμένο, έχουν ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο, ασφαλιστικό νόμο, συνδικαλιστικό νόμο, τους πλειστηριασμούς. Γιατί να κολλήσουν τώρα; Η εξουσία είναι το καλύτερο αναισθητικό για “αριστερές ευαισθησίες”…

Το κείμενο του Τόσκα καταφέρνει να χώσει σε λίγες γραμμές τον Δον Κιχώτη με τον Άρη Βελουχιώτη, τους ακροδεξιούς αξιωματικούς της αστυνομίας και τη… μικροαστική ανυπομονησία όσων απαιτούν τον εκδημοκρατισμό της.

Στην ουσία ταυτίζει εμμέσως αυτούς που δε συμφωνούν με το… “ρεαλιστικό σχέδιο” του ΣΥΡΙΖΑ, με τον ρομαντικό ουτοπισμό του Δον Κιχώτη, που τον αντιπαραθέτει στον ρεαλισμό του Βελουχιώτη, που και αυτός με ένα άλογο ξεκίνησε, αλλά κατέκτησε τις μάζες με τις θέσεις του -υποθέτουμε με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά όσοι ονειρεύονται ένα επαναστατικό άλμα μια στοιχειώδη εκκαθάριση της ΕΛ.ΑΣ. από τους φασιστικός θύλακες που δρουν στο εσωτερικό της, προδίδουν τη μικροαστική τους ανυπομονησία. Το βασικό είναι η δημοκρατική διαπαιδαγώγηση των Πραιτοριανών, που εξελίσσεται σε απόλυτο φετίχ για την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ -είτε μιλάμε για τα ΜΑΤ και την ομάδα ΔΊΑΣ, είτε για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία. Γιατί ο ρόλος τους προφανώς είναι θέμα παιδείας (βιβλίων, ταξιδιών) κι όχι καρπός της θέσης που έχουν οργανικά στο αστικό κράτος.

Ο Τόσκας νουθετεί τους αναγνώστες για την εσωκομματική πειθαρχία (οι μικρές αποκλίσεις κάνουν καλό, οι μεγάλες όχι) και στο καπάκι λέει ότι ο αριστερός πρέπει να κάνει δουλειά στις μάζες για να πείσει ένα κομμάτι από το 40% των ψηφοφόρων της ΝΔ.

Αν ο Τόσκας εννοεί πως η απεύθυνση πρέπει να έχει ταξικά χαρακτηριστικά, αυτό είναι περίπου αυτονόητο -και για αυτό ακριβώς δεν υπάρχει πιο ενωτική πρόταση από αυτήν που κάνουν οι κομμουνιστές της κοινωνικής συμμαχίας, με ταξικό κριτήριο, ανεξάρτητα από το τι έχουν ψηφίσει στην κάλπη.

Γιατί όμως έρχεται τώρα ο Τόσκας να μας πει τα αυτονόητα; Φοβάται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μια “αριστερή πρωτοπορία” που ξεκόβει από το ευρύ κοινό και το δεξιό ακροατήριο; Στην πράξη συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Ποια είναι λοιπόν η λογική ενός τέτοιου άρθρου σε αυτή τη συγκυρία; Και πόσο άσχετη είναι η επιλογή της χρονικής στιγμής από το άνοιγμα στο ψεκασμένο πλήθος που κατεβαίνει στον δρόμο ενάντια στους εμβολιασμούς;

Ο Τόσκας κάνει άνοιγμα στις ψεκασμενες μάζες, ίσως για να τις διαπαιδαγωγήσει, και για να καβαλήσει όχι το άλογο του Άρη Βελουχιώτη, αλλά ένα κύμα που μπορεί να φέρει εκλογικά οφέλη στην κάλπη. Σε αυτό υποτάσσονται όλα και αν κάποιος διαφωνεί με το σχέδιο, είναι απλά Δον Κιχώτης με… μικροαστική ανυπομονησία. Ευτυχώς για το σχεδιό του δεν υπάρχει κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ που να πάσχει από τέτοιες ευαισθησίες και να μην έχει χτίσει τείχος ανοσίας στην πολιτική που τα μετράει όλα στην κάλπη, με στόχο το μέλι της εξουσίας.