Αν δεν υπήρχε Αριστερά στην Ελλάδα, θα είχαμε και τζάμπα σκλάβους για τις φυτείες…

-Αν δεν υπήρχε καθόλου Αριστερά στην Ελλάδα, θα είχαμε φτηνό ρεύμα!
Θα είχαμε κάνει όλα τα έργα. Εσείς δε μας αφήνετε…

Τάδε έφη ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, στη χτεσινή εκπομπή του Γ. Αυτιά.

Και αν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι, έχετε δίκιο. Γιατί, ως γνωστόν, η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι σήμερα Μονακό…

Ναι, το κοντέρ στο γραφικόμετρο έχει τερματίσει, αλλά αν πιστεύετε πως όλα αυτά ειπώθηκαν εν θερμώ, κάνετε λάθος. Λίγη ώρα μετά, ο υπουργός επανήλθε γραπτά στον προσωπικό του τοίχο και υποστήριξε ψύχραιμος ό,τι ακριβώς είχε πει, χωρίς να ανακαλέσει τίποτα.

Σε αυτή την τοποθέτηση, διαβάζουμε μεταξύ άλλων τα εξής.

Θα μπορούσα να σας μιλάω ώρες για το πως σε κάθε μα πραγματικά σε κάθε επένδυση σε κάθε έργο που θυμάμαι, «Ελληνικό», «αεροδρόμιο στα Σπάτα», «Αττική οδός» “Fraport”, στο Ίδρυμα Νιάρχος στη Συγγρού κλπ μα πραγματικά σε όλα σε όλα ήταν πάντα αντίθετοι λυσσαλέα και με κάθε τρόπο.

Εδώ μαθαίνουμε πως αν δεν υπήρχε καθόλου Αριστερά, οι οδηγοί των ΙΧ θα είχαν ανακαλύψει πολλά χρόνια πριν τη χαρά να ξεχειμωνιάζουν στην Αττική Οδό και θα εγκλωβίζονταν ελεύθερα, χωρίς μιζέρια και εμπόδια, στον πρώτο χιονιά.

Ακόμη και τα όποια αρχαία ευρήματα βρίσκονται κάπου, πάντα τα αξιοποιούν κάποιοι αριστεροί όχι για να τα αναδείξουν αλλά για να εμποδίσουν με αφορμή αυτά το έργο (βλ πχ μετρό Θεσσαλονίκης και πόση αντίδραση είχαμε εκεί) ή την οποιαδήποτε επένδυση. Έχω καταλήξει ότι οι περισσότεροι αρχαιολόγοι είναι αριστεροί όχι διότι τους αρέσουν τα αρχαία αλλά διότι βρήκα αυτόν τον τρόπο για να πολεμήσουν τον καπιταλισμό και την οικονομική μας πρόοδο.

Εδώ μαθαίνουμε ότι οι αρχαιολόγοι μισούν την πρόοδο και τον καπιταλισμό. Κρίμα που ξέχασε να πει ότι είναι Αριστεροί γιατί αγαπούν τα απολιθώματα ή να μας εξηγήσει πιο αναλυτικά γιατί η πρόοδος ταυτίζεται με τον εργασιακό μεσαίωνα και την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Αδυνατώ να υπολογίσω πόσα χρήματα και χρόνο έχει χάσει αυτή η χώρα με το να λένε σε όλα όχι. (…) Η ιδεολογική μάχη για την επικράτηση της λογικής παραμένει το ζητούμενο.

Εδώ μαθαίνουμε πως η μόνη αποδεκτή λογική είναι ο νόμος του κέρδους. Και αν τον αρνούμαστε, κινούμαστε εκτός λογικής, μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και δε μας έχουν φορέσει κι έναν ζουρλομανδύα.

Όλα αυτά όμως δεν είναι προσωπικές απόψεις, είναι η πολιτική της κυβέρνησης -και όχι μόνο αυτής ή της συγκεκριμένης απόχρωσης. Πολύ περισσότερο, δεν είναι λεκτικές ακρότητες ενός γραφικού υπουργού, αλλά κυνικές ομολογίες, χωρίς περιττά στολίδια.

Αν δεν υπήρχε Αριστερά και όλα όσα συνδέονται μαζί της (εργατικό κίνημα, ταξικοί αγώνες, σωματεία και συνδικαλιστική οργάνωση), η Ελλάδα δε θα ήταν Μονακό. Η Αθήνα όμως μπορεί να είχε ήδη τη δική της “Ριβιέρα” στο Ελληνικό, για να την απολαμβάνουν οι φραγκάτοι και οι σκαφάτοι όλου του κόσμου, χωρίς την ενοχλητική παρουσία της πλέμπας. Και το μπουκαλάκι του νερού δε θα είχε διατίμηση και θα έκανε τρία ευρώ, για να νιώσουμε τη δροσερή αύρα της ανάπτυξης στο πορτοφόλι μας.

Αν δεν υπήρχε Αριστερά στην Ελλάδα, μπορεί να μην είχαμε έργα και φτηνό ρεύμα, μπορεί να μην είχαμε καταπολεμήσει την ακρίβεια, θα είχαμε όμως κάτι άλλο. Πιο φτηνή εργατική δύναμη. Φτηνούς μισθωτούς σκλάβους, εξαθλιωμένους χωρίς δικαιώματα και -προπαντός- χωρίς προοπτική και τρόπο να σηκώσουν κεφάλι, να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν.

Θα είχαμε εργαζόμενους-λάστιχο, που δεν απεργούν και δεν αντιδρούν, που σκοτώνονται στη δουλειά -πολλές φορές στην κυριολεξία- για ένα κομμάτι ψωμί και λένε ευχαριστώ ή ψάχνουν τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς, για να του πουν εμπιστευτικά πως χαρίζουν πρόθυμα έναν μισθό -ή ένα νεφρό- για το καλό της χώρας. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχουν πολλή αξία, αν έχεις χαρίσει στον αντίπαλο την ταξική σου συνείδηση. Και η ίδια η ζωή δεν έχει και τόση αξία, όταν την βλέπεις να ευτελίζεται σε μια ΜΕΘ χωρίς οξυγόνο -όταν έχει διαθέσιμες κλίνες η ΜΕΘ- ή να χάνεται από μια αγέλη δολοφόνων, που έχει πλάτες και στον κρατικό μηχανισμό.

Αν δεν υπήρχε η Αριστερά στην Ελλάδα, αν δεν υπήρχε συλλογικότητα, αγώνας και όλες οι αξίες που εκφράζει, θα είχαμε παντού δεκάωρες βάρδιες, ατομικές συμβάσεις, 52 εργάσιμες Κυριακές τον χρόνο, βασικό μισθό Κίνας -για να είμαστε ανταγωνιστικοί και φιλοπρόοδοι. Οι επενδυτές θα έκαναν ουρά, οι αριθμοί θα ευημερούσαν, η μιζέρια θα έμπαινε στο περιθώριο.

Και πολύ σύντομα θα βλέπαμε τους καρπούς της ανάπτυξης. Και θα βάζαμε τους σκλάβους μας να τους μαζέψουν, για να απολαύσουν την ελευθερία τους να τους εκμεταλλεύεται όποιο αφεντικό θέλουν και να απολαύσουν τα καλά της “σύγχρονης προόδου”…

Υγ: Ο Άδωνις διευκρίνισε ότι δε συμπεριλαμβάνει στους κατηγορούμενους το ΠΑΣΟΚ, αλλά τον χώρο πέραν αυτού. Δηλαδή (και) το σύγχρονο ΠΑΣΟΚ του ΣΥΡΙΖΑ. Θα τον συμβουλεύαμε να διαβάσει όσα λέει σχετικά, για το παλιό ΠΑΣΟΚ και τους διάφορους σύγχρονους επιγόνους του, ένας ομοϊδεάτης του, ο Πάσχος Μανδραβέλης. Και να προσέχει περισσότερο τι κάνει -το εκάστοτε ΠΑΣΟΚ- και όχι τι λέει, για ευρύτερη κατανάλωση. Αξίζει άλλωστε λίγος σεβασμός σε ένα κόμμα που υπερψηφίζει τόσα κυβερνητικά νομοσχέδια, ενώ είχε ανοίξει τον δρόμο για πολλά από αυτά, με τη δική του πολιτική.

Σε κάθε περίπτωση, το δικομματικό παιχνίδι είναι σαν το ταγκό και χορεύεται καλύτερα με δυο παίκτες. Κατά συνέπεια, αν δεν υπήρχε μια “Αριστερά” τύπου ΣΥΡΙΖΑ (ΠΑΣΟΚ ή οτιδήποτε άλλο), ο Άδωνις και οι δικοί του, θα έπρεπε να την επανεφεύρουν…