Αν θέλετε να δείτε με ποιον μοιάζει η ΧΑ, ψάξτε να δείτε τα ΝΑΙ της στη Βουλή

Η χτεσινή ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή είχε (τουλάχιστον) τρία πολύ ενδιαφέροντα σημεία που αξίζει να τα προσέξουμε και να τα αναδείξουμε, για περαιτέρω εμβάθυνση.

Η Αλέκα ξεκίνησε λέγοντας ότι μια πρόταση μομφής είναι ευκαιρία για μια ουσιαστική αντιπαράθεση και όχι σόου, με ατάκες στο όριο της χυδαιολογίας αντί για επιχειρήματα. Αν συμβαίνει το δεύτερο, όμως, είναι γιατί τα αστικά κόμματα θέλουν να κρύψουν το γεγονός πως οι διαφορές τους, αν και υπαρκτές, είναι λιγότερες και πολύ λιγότερο σημαντικές σε σχέση με όσα τους ενώνουν. Και συνέχισε παίρνοντας το γράφημα της Αυγής που μας έδωσε εμμέσως μια πιο “όμορφη και ευγενική εκδοχή” της θεωρίας των δύο άκρων του Μητσοτάκη.

Γίνεται να βγάλουμε συμπέρασμα, μετρώντας μόνο τις ψήφους: ναι, όχι, υπέρ, κατά, παρών, ναι, όχι, παρών; Το ναι, όχι, παρών καθορίζει πρακτικά αν θα περάσει ένας νόμος, αλλά δε λέει και πολλά πράγματα. Ναι, η Χρυσή Αυγή δεν τα ψήφιζε προφανώς όλα. Αν ψάξετε όμως τα “ΝΑΙ” της Χρυσής Αυγής, ψήφιζαν παροχές στο μεγάλο κεφάλαιο, συμφωνίες για επιχειρηματικούς ομίλους, το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Δε βγαίνει συμπέρασμα με τα ΟΧΙ. Εμείς που θα ψηφίσουμε πχ για την πρόταση μομφής, όχι για το πρόσωπο του κ. Σταϊκούρα, αλλά για την κυβέρνηση, το κάνουμε από την ίδια αφετηρία; Αφήστε αυτά τα κόλπα.

Αν κάποιος θέλει να δει λοιπόν, τι λένε οι Χρυσαυγίτες και με ποιον ταυτίζονται, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία να μετρήσει τις θετικές του ψήφους στη Βουλή, που δίνουν και το στίγμα του. Και αυτό είναι ένα καθολικό κριτήριο και για τα άλλα αστικά κόμματα, που μπορεί πχ να καταψηφίζουν ένα νομοσχέδιο ως αντιπολίτευση, έχει όμως σημασία τι έκαναν όταν ήταν κυβέρνηση σε αυτό το ζήτημα.

Στη συνέχεια της ομιλίας της, η Αλέκα επέστρεψε στο αρχικό σημείο, για την ποιότητα της αντιπαράθεσης του δικομματισμού και των αστικών κομμάτων, στην εναγώνια προσπάθειά τους να δείξουν ότι τα χωρίζει πολιτικό χάσμα.

–Πιάνετε το τουίτερ, παρακολουθείτε ο ένας τον άλλον, ασχολείστε με εσωκομματικές διαφωνίες -σ.σ.: πχ όπως χτες με το “άδειασμα” του Σταϊκούρα από τον Μητσοτάκη, που πρόβαλε σε πρώτο πλάνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Αλέκα απάντησε σε αυτή την “πολιτική” της ατάκας, λέγοντας στο κλείσιμό της πολύ εύστοχα: Εμείς δεν κρινόμαστε από ατάκες, αν τα λέμε ωραία κτλ, εμείς κρινόμαστε στο εργοστάσιο, στα γραφεία, το χωράφι…

Πού συναντιούνται όμως οι εισηγητές αυτών των κομμάτων, που πασχίζουν να δείξουν τις “χαώδεις διαφορές” τους; Στην εκτίμησή τους για τον χαρακτήρα της κρίσης και την ανάλυση που κάνουν για την εργατική τάξη και τις κοινωνικές αντιθέσεις

Μιλάνε για υγειονομική κρίση, την κρίση της πανδημίας -λες και η καπιταλιστική οικονομία ευημερούσε, πριν την εμφάνιση του κορονοϊού. Παλιότερα έλεγαν ότι φταίνει τα πρόσωπα, ο εκάστοτε πρωθυπουργός, μιλούσαν για κρίση διαφθοράς, για ρεμούλα και ανικανότητα, λες κι οι αντιθέσεις ξεπηδούν από τα πρόσωπα, τους διαχειριστές και όχι από τη φύση του συστήματος. Η κρίση όμως ξέσπασε και στα “κραταιά” καπιταλιστικά κράτη, γιατί είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Και δεν υπάρχει καμία περίοδος, ούτε κατά τη λεγόμενη “χρυσή εποχή”, που να καταργούνται οι ανισότητες και να μην αυξάνεται ο βαθμός της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Μιλάνε επίσης για “ιδιώτες”, ένας γενικός και αόριστος όρος, που μπορεί να περιλαμβάνει πχ έναν περιπτερά ή κάποιον που κάνει ιδιαίτερα μαθήματα, δίπλα σε έναν επιχειρηματία ή ένα μεγάλο μονοπώλιο. Κόπτονται για τους “μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες” ή την “μεσαία τάξη”, χωρίς να την προσδιορίζουν με σωστά, επιστημονικά κριτήρια. Στέκονται στο συγκεχυμένο κριτήριο του εισοδήματος, λέγοντας πως είναι μεσαία τάξη όσοι βγάζουν δέκα χιλιάδες ευρώ τον χρόνο.

Και γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Για να μην αναγνωρίσουν ότι υπάρχει εργατική τάξη. Και αυτοί δεν ορίζεται με το εισόδημα, αλλά με πιο ουσιαστικά κριτήρια, από τη θέση της στην παραγωγή –δε θα σας κάνω όμως μάθημα από τη Βουλή…

Για τα αστικά κόμματα δεν υπάρχει “εργατική τάξη”. Υπάρχουν γενικά φτωχοί, η μεσαία τάξη και φυσικά οι επιχειρηματίες, που δήθεν με τα δικά τους κέρδη θα βελτιώσουν και τη ζωή των υπόλοιπων. Αυτό όμως διαψεύδεται παταγωδώς στην πράξη.

Μπορεί η Αλέκα να είπε ότι δε θα παραδώσει μαθήματα από το βήμα της Βουλής, αλλά η ομιλία της ήταν αυτό ακριβώς: ένα δωρεάν μάθημα για όποιον έχει αυτιά να την ακούσει-προσέξει και κριτική σκέψη για να αφομοιώσει όσα έλεγε…