Ανακοίνωση 9 μελών του ΔΣ του ΣΦΕΑ 1967-1974: «Για τα 50 χρόνια από την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας»

Σε ανακοίνωσή τους, για τα 50 χρόνια από την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας, 9 μέλη του ΔΣ του Συλλόγου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967-74, αναφέρουν τα εξής:

«Πέρασαν 50 χρόνια από την ημέρα που οι τελευταίοι πολιτικοί κρατούμενοι γύρισαν απ΄ τη Γυάρο ή αποφυλακίστηκαν από τον Κορυδαλλό και τα άλλα κάτεργα κράτησης τους.

Παρά την άκρως δικαιολογημένη χαρά τους αλλά και την συγκρατημένη προσμονή και ελπίδα για μια πιο δίκαιη κοινωνία, το 1974 έγινε συμβιβασμός ανάμεσα στην χούντα και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, με την διαμεσολάβηση των ΗΠΑ. Γεγονός που δεν άφηνε περιθώρια για αυταπάτες και πανηγυρισμούς ότι έρχονται καλύτερες μέρες για το λαό και τη νεολαία.

Η δικτατορία ήταν γέννημα θρέμμα του μεταπολεμικού και μετεμφυλιοπολεμικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Έδωσε λύση στην κρίση του πολιτικού συστήματος, χρησιμοποιώντας πιο έντονη αντικομμουνιστική κρατική καταστολή και μέσω του στρατού. Και προετοίμασε την επάνοδο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μέσα και από την κατάργηση του βασιλικού θεσμού.

Από την πλευρά τους, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις έβλεπαν την απομάκρυνση της δικτατορίας ως αποτέλεσμα μιας συμφωνίας κορυφών και σε συνεννόηση με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό ελάχιστα συμμετείχαν στην αντιδικτατορική πάλη. Ανησυχούσαν για την αντιδικτατορική δράση των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων και σε ορισμένες περιπτώσεις την καταδίκασαν, όπως έγινε με τα αγωνιστικά συνθήματα του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου.

Στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν με την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο λαός μας βρέθηκε από την πρώτη στιγμή αντιμέτωπος με νέα προβλήματα και προκλήσεις.

Οι όποιες κατακτήσεις αποσπάστηκαν κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος σταδιακά αναιρέθηκαν, ιδιαίτερα την εποχή της κρίσης και των μνημονίων για να εξασφαλιστούν η “βιωσιμότητα” των τραπεζών και η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Πρωτοστάτησαν σε αυτό οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ-ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που η κάθε μια συνέχιζε την αντιλαϊκή επίθεση από εκεί που η προηγούμενη είχε σταματήσει.

Όλοι αυτοί προβάλλοντας γενικόλογα τα περί “κοινοβουλευτικής δημοκρατίας”, “δημοκρατικό τόξο”, “κράτος δικαίου” κ.λπ. χρησιμοποιούν τις επετείους για να συγκαλύψουν τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του σημερινού αντιδραστικού συστήματος και τα αδιέξοδά του. Εξελίσσεται ραγδαία η αντιδραστικοποίηση σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στη συρρίκνωση των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά και με την εμπλοκή όλο και περισσότερο της Ελλάδας με τη σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων της πλουτοκρατίας, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα ακροδεξιά σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους.

Γι’αυτό και 50 χρόνια αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, οι αστικές δυνάμεις, κυβέρνηση, κόμματα, ΜΜΕ, κ.λπ. μιλούν για τη καλύτερη δημοκρατία που είχε ο τόπος, ισχυριζόμενοι πως ο αγώνας ενάντια στη δικτατορία δικαιώθηκε ή δικαιώνεται και καλούν σε ενότητα τον λαό μας.

Διοργανώνουν πανηγυρικές φιέστες για να περάσουν το δικό τους πολιτικό μήνυμα, ένα μήνυμα ραμμένο στα μέτρα των επιδιώξεών τους, πλασάροντας ως προοπτική, άλλοι την επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και άλλοι την αναδιάρθρωση της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας. Το ανατρεπτικό μήνυμα του Αντιδικτατορικού αγώνα, δεν έχει θέση στις αναφορές τους.

Αποτελεί ύβρη στο πρόσωπο των πολιτικών κρατουμένων,που ήταν πρώτα απ’ όλα κομμουνιστές, (ο αντικομμουνισμός ήταν η αιχμή του δόρατος της χούντας) και άλλοι αγωνιστές στις μεταπολεμικές δεκαετίες, όταν σε πρόσφατο κείμενο αναθεωρητών της ιστορίας, αναφέρονται ως “άνθρωποι”, “πολίτες”, “αντιφρονούντες”. Ο όρος αγωνιστές δεν υπάρχει, παρ’ ότι αυτοί ανήκαν σε πολιτικά κόμματα και μετωπικές αντιδικτατορικές οργανώσεις με ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συγκρότηση.

Οι νέοι και οι νέες, οι εργαζόμενοι, που δεν γνώρισαν δικτατορία, ξέρουν πως το καθεστώς που την διαδέχτηκε είναι εχθρικό στα όνειρά τους, στις επιθυμίες τους. Ζουν στο πετσί τους, τις διακρίσεις στη ζωή και τη μόρφωση, την ακρίβεια, την ανεργία, την αστυνομοκρατία, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τη διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Αγανακτούν, αγωνίζονται, ξεσηκώνονται.

Ο αντιδικτατορικός αγώνας τους διδάσκει πως τίποτα δε είναι ακατόρθωτο. Με συσπείρωση, οργάνωση και σωστό ταξικό προσανατολισμό.

Άλλωστε η επιδίωξη ανατροπής της χούντας με τον οργανωμένο αγώνα του εργατικού – λαϊκού κινήματος με όλες τις μορφές πάλης και όχι με το λεγόμενο “φιλελευθερισμό της” ήταν που έβαλε τη σφραγίδα του φτάνοντας ως στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Τα εργατικά – λαϊκά προβλήματα, μαζί βεβαίως με αυτά των φοιτητών ως πεδίο δράσης ήταν που τροφοδότησαν αγώνες οι οποίοι εξελίσσονταν σε μαζικές πολιτικές εκδηλώσεις κατά της χούντας.

Οι πρόσφατες μεγάλες κινητοποιήσεις, συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους, στους απεργούς της ΛΑΡΚΟ και σε όλες τις μεγάλες πανεργατικές απεργίες, στα μπλόκα των αγροτών και στους αγώνες των αυτοαπασχολουμένων ενάντια στη φοροληστεία τους, στους αγώνες των φοιτητών, στον αγώνα να μην ξεχαστεί το έγκλημα στα Τέμπη, στην κοινή δράση τους ενάντια στην πολιτική που τους τσακίζει αλλά και στον κοινό αντίπαλο την πλουτοκρατία, δείχνει τον δρόμο.

Τα μέλη του ΔΣ του ΣΦΕΑ:

Δούρος Βασίλης – Κούκου Κωνσταντίνα – Παπαμιχαλάκης Γιάννης – Σαχίνης Αγάπιος – Σεφέρης Κώστας – Σκουρτόπουλος Σταύρος – Τζιατζής Θεόδωρος – Τριανταφύλλου Νίκος – Χαλβατζής Σπύρος».