Απλοί αθώοι συλλογισμοί
Είμαι 43 ετών και επί χρόνια βλέπω αυτή την “εναλλαγή” να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου, και εδώ και χρόνια προσπαθώ να καταλάβω το γιατί θεωρούμε κάτι “αλλαγμένο” ενώ παραμένει απαράλλαχτα ίδιο!
Και λέω, αφού θέλετε να μας τρελάνετε, ας θέσουμε τα πράγματα σε μια μαθηματική βάση και ας χρησιμοποιήσουμε τη λογική (όση μας έχει απομείνει) και άλλες φιλοσοφικές μεθόδους, για να αποδείξουμε ή να καταρρίψουμε την παρούσα κατάσταση ή και ακόμα, να κάνουμε (βάση της λογικής πάντα) ασφαλείς προβλέψεις για το μέλλον!
Αν το Α είναι υπεύθυνο για το Β, τότε το Β είναι εξίσου υπεύθυνο για το Α;
Ας θεωρήσουμε λοιπόν την πολιτική ως μια συνεχόμενη δύναμη η οποία μεταβάλλει συνεχώς την παρούσα κατάσταση και υπό αυτό το πρίσμα και αν κάνουμε τον παραπάνω συλλογισμό, αυτός θα μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο εξής παράδοξο συμπέρασμα, “η πολιτική ήταν αυτή που ανέτρεψε τα Α και το αντικατέστησε με το Β και με την σειρά της είναι η ίδια και απαράλλαχτη πολιτική που θα αντικαταστήσει το Β με το Α και πάλι….”
Το παραπάνω παράδοξο για να έχει κάποια λογική θα πρέπει να το αντιστρέψουμε, και να το θεωρήσουμε ως εξής: δεν είναι η εναλλαγή του εκφραστή της πολιτικής το δεδομένο, το δεδομένο είναι η παραμονή της ίδιας πολιτικής με κάθε έναν από τους διαθέσιμους εκφραστές της, δηλαδή το σταθερό σημείο είναι η ίδια καθαυτή πολιτική και το ζητούμενο είναι η έκφρασή της πάση θυσία!
Είμαι 43 ετών και επί χρόνια βλέπω αυτή την “εναλλαγή” να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου, και εδώ και χρόνια προσπαθώ να καταλάβω το γιατί θεωρούμε κάτι “αλλαγμένο” ενώ παραμένει απαράλλαχτα ίδιο!
Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα είναι το “διότι ποτέ δεν είδαμε τον εαυτό μας ως λύση του προβλήματος”, πάντα θεωρούμε ότι η λύση ή είναι κάπου κρυμμένη ή ότι κάποιος άλλος έχει την ευθύνη να μας την προσφέρει. Εμείς παραμένουμε θεατές σε όσα συμβαίνουν, προσπαθώντας να μην διακυβεύσουμε τίποτα από την αδράνειά μας. Η συνέχιση της ανάθεσης έχει τα αποτελέσματα που βιώνουμε. Με ανάθεση δεν πετύχαμε τίποτα παραπάνω παρά μόνο την μονιμότητα της κατάστασης που όλοι θεωρούμε ότι μας βλάπτει, αλλά “δεν” έχουμε άλλη επιλογή!
Συμπερασματικά, και κάπως “παρωχημένα”, η οργάνωση, η διεκδίκηση και ο ταξικός προσανατολισμός είναι η λύση που “δεν” έχουμε… το αν πιστεύουμε η όχι σε αυτή, είναι θέμα χρόνου να επιβεβαιωθεί ή να μας διαψεύσει!