Από την ‘Αυγή’ μέχρι την ‘Καθημερινή’, ένα τσιγάρο δρόμος.

Οι όποιες αναφορές στην αριστερά είχε σαν κόμμα ο Σύριζα, δείχνουν να έχουν την τύχη ερεθισμένης σκωληκοειδούς απόφυσης, δηλαδή να ξεπατώνονται με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτό τουλάχιστον είναι η αίσθηση που αποκομίζει κάποιος παρακολουθώντας την αρθρογραφία που δημοσιεύει η φυλλάδα του, η Αυγή.

Σε ένα λίγο παλιότερο άρθρο της Αυγής, από αυτό που αναμασούσε την θεωρία των δύο άκρων, ένας Δημήτρης Χρήστου, μας εξηγούσε ότι η απεργία είναι “Το έσχατο μέσο που έγινε πρώτο!”. Ναι, σοβαρά! Αυτός είναι ο τίτλος του άρθρου. Αφού απορρίψουμε, ως συνωμοσιολογική, την υποψία μου ότι ο τίτλος αυτός είναι κάποια συγκαλυμμένη αναφορά στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 20:16, ή σε άρθρο της Καθημερινής, ας περάσουμε σιγά, σιγά στο περιεχόμενο του άρθρου.

Ο Δημήτρης Χρήστου λοιπόν, ξεκινά κάνοντάς μας ένα φρεσκάρισμα στα μαθήματα συνδικαλισμού που όλοι παρακολουθήσαμε στην σχολή (ανωτάτης συνδικαλιστικής ντε).

“Στα βασικά συνδικαλιστικά μαθήματα διδάσκεται ότι η απεργία είναι το έσχατο μέσο του εργαζόμενου για να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας. Πριν από την προκήρυξη μιας απεργίας ο κλάδος πρέπει να έχει ενημερώσει και την κοινωνία για το δίκαιο των αιτημάτων, ώστε να έχει τη μέγιστη δυνατή υποστήριξη. Πριν από την απεργία διαβουλεύεσαι με αυτόν από τον οποίο εξαρτώνται τα αιτήματά σου, αφού έχεις τεκμηριώσει τις απαιτήσεις σου και έχεις προειδοποιήσει ότι, αν δεν γίνουν σοβαρές παραχωρήσεις, θα αντιδράσεις.

[…]

ΑΦΟΡΜΗ για τον συγκεκριμένο πρόλογο είναι η απεργία των εργαζομένων στους δήμους με αιχμή πίεσης της απεργία στην αποκομιδή των σκουπιδιών.”

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να απεργήσει κανείς, είναι να ρωτήσει πρώτα την κοινωνία και τον εργοδότη του. Οκ, φαντάζομαι ότι δεν πήγαμε στην ίδια σχολή της συνδικαλιστικής με τον Χρήστου, γιατί εμένα ο καθηγητής μου, μου τα είχε πει λίγο διαφορετικά. Παρ’ όλα αυτά θα έλεγα ότι σαν κοινωνία, είχαμε ενημερωθεί επαρκώς για τα αιτήματα της ΠΟΕ ΟΤΑ.

Συνεχίζοντας ο Χρήστου, κάνει μια ιστορική αναδρομή.

“Διότι στις απεργίες, εκτός από τη νίκη, υπάρχει η ισοπαλία, υπάρχει και η ήττα, υπάρχει και η πανωλεθρία, όπως συνέβη πριν από 35 χρόνια στην απεργία της Pirelli στην Πάτρα.”

Θα διακινδυνεύσω να υποθέσω ότι μιλάει για την απεργία της Pirelli στην Πάτρα που έγινε το 1991. Εντάξει, μπορεί ο άνθρωπος να νομίζει ότι έχουμε φτάσει στο 2026, ή μπορεί και να μιλάει για κάποια άλλη απεργία, ή στην τελική μπορεί και να μην ξέρει για τι πράγμα μιλάει. Αν ωστόσο θέλετε να μάθετε μερικές λεπτομέρειες για την απεργία της Pirelli, μπορείτε να τις βρείτε εδώ.

Εντάξει σιγά σιγά διαφαίνεται ότι ο Χρήστου δεν τα πάει πολύ καλά με την πραγματικότητα, ωστόσο η Αυγή έκρινε ότι είναι καλό να δημοσιεύσει το άρθρο του που περιέχει φράσεις όπως η παρακάτω.

“Στους δήμους όπου το καλοκαίρι διπλασιάζεται ο πληθυσμός τους και χρειάζονται για τέσσερις μήνες περισσότερα χέρια τι θα κάνουν οι έκτακτοι τους υπόλοιπους οκτώ μήνες; Από ποια ταμεία θα πληρώνονται και τι θα συμβαίνει όταν ο προϋπολογισμός του δήμου δεν επαρκεί; Οι φορολογούμενοι που θα κληθούν να καλύψουν τα ταμειακά ελλείμματα των δήμων δεν έχουν δικαίωμα λόγου; Αντέχουν νέα βάρη στις σημερινές συνθήκες;”

Διέκρινε το οξυδερκές μάτι του αρθρογράφου ότι σαν κοινωνία έχουμε πρόβλημα από την υπερστελέχωση των δήμων, γιαυτό μάλλον έχουμε νεκρές 62άχρονες γυναίκες, σε διπλοβάρδια, μέσα στον καύσωνα. Επίσης βρίσκω πολύ χαριτωμένο το πώς προσπαθεί να θρέψει τον κοινωνικό αυτοματισμό λέγοντάς μας, ότι οι μισθοί των δημοτικών υπαλλήλων είναι που επιβαρύνουν την τσέπη μας. Τα δύο απανωτά μνημόνια, που ψήφισε η κυβέρνηση του Σύριζα, τα πληρώνουμε μετά χαράς.

Αλλά αρκετά ασχοληθήκαμε με την πραγματικότητα, ας συνεχίσουμε με τα μαθήματα συνδικαλισμού.

“Ο συγκεκριμένος κλάδος, όπως και πολλοί άλλοι, οφείλουν, επειδή το απεργιακό όπλο τους δημιουργεί κινδύνους στη δημόσια υγεία και ζημιές στην αγορά, τούτη την τουριστική περίοδο, να είναι προσεκτικοί και συνετοί στην χρήση της τελευταίας λύσης. Της απεργίας. Εξάλλου κάθε απεργιακή κινητοποίηση που στηρίζεται στην “ομηρεία των πολιτών” οφείλει να είναι ζυγισμένη. Και η συγκεκριμένη, από όσο ακούω τους πολίτες, δεν έχει προκαλέσει την παραμικρή συμπάθεια.”

Σε “ομηρεία” οι πολίτες, ζυγισμένες απεργίες, ζημιές στην αγορά, “τι θα πουν οι τουρίστες” και δεν συμμαζεύεται. Λες και κλωνοποιήθηκε ο Άδωνις και άρχισε να γράφει για την Αυγή. Αξιοσημείωτο επίσης, ότι όταν ρώτησε ο Χρήστου μέσα στο γραφείο του εκεί στην Αυγή, όλες οι κοινωνικές ομάδες διαφωνούσαν με τους απεργούς.

Και η γραφικότητα αργά αλλά σταθερά οδηγείται στο κρεσέντο της.

“ΔΕΝ είναι όμως μόνον οι εργαζόμενοι στους δήμους που κάνουν κατάχρηση του δικαιώματος. Οι αγρότες για παράδειγμα δεν κάνουν χρήση του δικαιώματος να μην διαθέτουν τα προϊόντα τους. Πριν καν διαβουλευθούν, καταλαμβάνουν τους δρόμους και παραλύουν εμπορικά τη χώρα προκαλώντας μεγάλες ζημιές σε άλλους κλάδους εργαζομένων.”

Εδώ πια ο κυβερνητικός γραφιάς, απλά εκφράζει τον πόνο του αφεντικού του. Μας λέει πόσο κακοί είναι οι αγρότες που κλείνουν τους δρόμους και δεν κάθονται απλά να πετάνε την παραγωγή τους στα σκουπίδια. Βλέπετε η τεχνητή μείωση της παραγωγής θα έδινε την δυνατότητα να αυξηθούν οι τιμές των εισαγόμενων, πράγμα που θα αύξανε κατ’ επέκταση και την κερδοφορία των εντολέων του Σύριζα.

“Θυμάμαι μάλιστα μια απεργία διαρκείας στα λιμάνια πριν από κάμποσα χρόνια που προκάλεσε τεράστιες ζημιές στα αγροτικά προϊόντα, με τους παραγωγούς που εύκολα καταλαμβάνουν τους δρόμους να σκούζουν από απελπισία επειδή θα έχαναν μεγάλα συμβόλαια στην τροφοδοσία των ευρωπαϊκών αγορών, όπως και συνέβη.”

Καλά δεν θα έβαζα και το χέρι μου στην φωτιά ότι θυμάσαι, αλλά αφού δεν επιχειρείς καν να πεις για ποια απεργία μιλάς, δεν θα προσπαθήσω καν να μαντέψω. Τέλος πάντων οι αγρότες που έχουν “μεγάλα συμβόλαια” με ευρωπαϊκές χώρες, μάλλον δεν είναι αυτοί που πάνε στα μπλόκα. Αν θυμάμαι καλά, τότε που λέγατε ακόμα για “νταούλια και ζουρνάδες”, και οι Συριζαίοι πολιτικάντηδες πηγαίναν στα μπλόκα, θα περίμενε κανείς να σας έχουν ενημερώσει.

Στη συνέχεια ο Χρήστου μας λέει ποιοι “δεν έχουν το δικαίωμα να απεργήσουν” και για τα πολιτικά συμπεράσματα που βγάζει, τα οποία απευθύνονται σε ανθρώπους με νοημοσύνη Συριζαίου του 2017.

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολλά πράγματα, τα οποία φαίνεται να λάμπουν δια της απουσίας τους από την ανάλυση που κάνει ο Χρήστου πάνω στο θέμα, όπως ας πούμε ότι αν τον έπαιρνε σοβαρά κανείς, θα υπέθετε ότι σε κανένα σημείο δεν έχει την ευθύνη η εκάστοτε εργοδοσία ή κυβέρνηση, για την μη ικανοποίηση των αιτημάτων των απεργών. Το να βρούμε όμως ελλιπή την ανάλυση που κάνει ο αρθρογράφος της Αυγής, θα προϋπέθετε ότι θεωρούμε την Αυγή αριστερό έντυπο, και όχι κάτι εφάμιλλο του “Σούπερ Κατερίνα” του ακροκεντρώου χώρου.