Απ’ όσα έχω ζήσει ζητάω πιο πολλά

Ρίξε κόκκινο στη νύχτα… Για να γίνουν τα σκοτάδια φως.

Αυτή ήταν μία από τις πολλές μουσικές – ποιητικές αναφορές στην πολιτική ομιλία του Δ. Κουτσούμπα, όπου ξεχείλισε πολλές φορές το συναίσθημα, ξεφεύγοντας από τα καθιερωμένα. Και πώς όχι άλλωστε. Μια φορά κλείνει το κόμμα τα 100 χρόνια του. Τα καλύτερα χρόνια του λαού μας με τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του.

Ένας λαός που απ’ όσα έχει ζήσει, ζητάει πιο πολλά. Ένα κόμμα πιο ώριμο, έτοιμο, ικανό, υποψιασμένο, για να τον οδηγήσει στις λεωφόρους το μέλλοντος.

Είχε καιρό να γεμίσει το ΣΕΦ από τόσο κόσμο και τόση συγκίνηση, με την ιστορία να προχωράει πηχτή στους διαδρόμους, συμπυκνωμένη στους τέσσερις ημιτόμους του Δοκιμίου που περιμένει τους ανυπομόνους να τους μελετήσουν για να τους ξεκοκαλίσουν.

Κόσμος στα πέταλα, στις κερκίδες, στο στίβο, η σπουδάζουσα να μπαίνει με τα μπλοκ της και να δονείται το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (με το σοβιετικό όνομα και τις καμπύλες αλά Γκαουντί), απ’ το χειροκρότημα. Κόσμος ακόμα και πίσω από την κεντρική σκηνή, συνωστισμός στον ηλεκτρικό όπου είχαν μπλοκάρει κάποιοι σταθμοί (προβοκάτσια σύντροφοι…) το αδιαχώρητο στους χώρους στάθμευσης. Κουκουέ κι ας μην παρκάρω ποτέ.

Είχε αναπόφευκτα και “γηπεδικά στοιχεία” η βραδιά. Οι “φανατικοί” κι οι οργανωμένοι που συγκεντρώθηκαν από νωρίς. Δεν είχε…”υποδοχή” αντιπάλου (όπως στο Ρίβερ- Μπόκα), αλλά μια ζεστή αγκαλιά για καλλιτέχνες και “άσωτους υιούς” που ξεστράτισαν, αλλά επιστρέφοντας ξανανιώνουν και βρίsκουν τη νιότη του κόσμου. Είχε και την παρουσία – “συνήθεια που έγινε λατρεία” του Γιάννη Μηλιού στο κοινό, ο οποίος αποχώρησε όταν στη συναυλία έπαιζαν τα “Οχυρά της Νάουσας”, κάνοντας κάποιους μεταξύ σοβαρού και αστείου να αναρωτιούνται για τη σημειολογία αυτής της σύμπτωσης.  Είχαμε νέα συνθήματα που δεν τα ήξερε η κερκίδα, όπως Κάπα Κάπα Ε, αλύγιστο με τόλμη, κόμμα που το γέννησε η φλόγα του Οκτώβρη.

Το χαρακτικό του Τάσσου που δέσποζε στο στάδιο

Χωρίς ΣΕΦ εξοχικό – εκτός από όσα κατανάλωσαν πριν στις ταβέρνες οι σύντροφοι από άλλους ΣΕΦ, χωρίς υβριστικά συνθήματα “Έτσι… γεννάει ο Πειραιάς” -τέτοια κόμματα εργατικά, σαν το ΣΕΚΕ – ΚΚΕ πριν από 100 χρόνια. Με μπλοκ ανά συνοικία – σαν του Βύρωνα – σημαίες, αξεσουάρ στα χρώματά μας, σαν το μπερεδάκι του ΚΚΕ κι ένα γιγαντοπανώ στη Θύρα 7. Και με τη μοναδική στα χρονικά περίπτωση, όπου τα μεγάφωνα κάνουν σύσταση να ελαττωθεί το τσιγάρο, και οι χαρμάνηδες στην κερκίδα υπακούνε και σέβονται τους διπλανούς του.

Από την ομιλία, την οποία μπορείτε να διαβάσετε όλη εδώ, ξεχωρίζουμε ακόμα την αναφορά στο Φιντέλ και τα δύο χρόνια από το θάνατό του και την υπόσχεση του γγ πως “αυτό το πειρατικό, θα το βουλιάξουμε. Θα το βουλιάξουμε, που να σκάσει ο διάβολος και θα χτίσουμε έναν κόσμο λέφτερο, ανοιχτό, γεμάτο ελπίδα”.

Δεν περιγράφω άλλο…

Ρίξε κόκκινο στη νύχτα… Με -τουλάχιστον – ένα από τα δύο κόκκινα της φωτογραφίας ήταν όλοι φανατικοί απόψε…

Κορυφαία στιγμή στο μουσικό κομμάτι, όπου είναι αδύνατον να μην αδικήσουμε κάποιον από την πλειάδα των έξοχων καλλιτεχνών, τραγουδιστών και μουσικών που εμφανίστηκαν, ήταν το πιάνο του Θάνου Μικρούτσικου, σε μια παρουσία – έκπληξη που δεν είχε ανακοινωθεί, αλλά δε θα ήταν δυνατόν να λείπει απ’αυτή την επέτειο. Κι η πολύ δυνατή εκτέλεση του Ανεμολόγιου μαζί με το Γ. Νταλάρα  (που εμφανίστηκε και στη συνέχεια, απευθύνοντας και τον εξής χαιρετισμό:«Xρόνια πολλά! Eίναι υπέροχη η βραδιά! Xρόνια Πολλά! Με δύναμη και θάρρος όπως οι παππούδες και οι πατεράδες μας. Το χει ανάγκη η χώρα αυτό το θάρρος στις μέρες μας. Να ‘στε όλοι καλά!»): Ξέβρασε η τσούλα η ιστορία αρχαία οράματα…

Η συγκεκριμένη εμφάνιση, κατά την ταπεινή μας άποψη, ήταν μαζί με την “Ελένη” από την αειθαλή φωνητικά Μαρία Φαραντούρη και η καλλιτεχνικά αρτιότερη της βραδιάς.

Ο κόσμος δεν έφευγε από τις κερκίδες, η ένταση και η συγκίνηση παρέμειναν αμείωτες, ο παλμός είχε κάτι απ’ το αθάνατο κρασί της Μεταπολίτευσης, των λαϊκών αγώνων, κι οι κορυφαίοι εν ζωή ερμηνευτές, που σημάδεψαν γενιές και μια εποχή ολόκληρη, έλεγαν τραγούδια που δεν ήταν δικά τους, ήταν του λαού μας, της δράσης του, στα πιο μεγάλα του τα κατορθώματα…

Φωτό Filio Magenta

Ξεχωριστή η στιγμή όταν βγήκε ο Παντελής Θαλασσινός σε μια ερμηνεία – έκπληξη, που δεν τον είχαμε ξανακούσει, όλο το κοινό “έψελνε” σχεδόν με κατάνυξη, από τις πρώτες νότες τους “Ήρωες με 12 ζωές”. Και δεν έζησαν ούτε την πρώτη ακόμα.

Στο διεθνιστικό κομμάτι της βραδιάς, σίγουρα την παράσταση έκλεψε η αντιπροσωπεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, με το σκηνοθέτη να κάνει γκρο πλαν τη στιγμή του “Bandiera Rossa” στις σημαίες του κόμματος που ανέμιζαν ρυθμικά.

Φωτό Filio Magenta

Ο δε ενθουσιασμός του γγ Μάρκο Ρίτσο ήταν τέτοιος, ώστε στο τουίτερ “μεγέθυνε” τη χωρητικότητα του -πράγματι κατάμεστου – ΣΕΦ σε επίπεδα επιστημονικής φαντασίας, μιλώντας για 50.000 κοινού.

#Atene. Siamo in uno stadio strapieno. Oltre 50mila militanti comunisti per festeggiare i 100 anni di vita del Partito Comunista di Grecia – #KKE. pic.twitter.com/qseOgu1z7A

— Marco Rizzo (@MarcoRizzoPC) November 25, 2018

Χρόνια πολλά σύντροφοι. Και στα 200 – που κανείς μας – φευ- δε θα είναι πια εδώ – να μιλάνε οι επόμενες γενιές με άλλους, πολύ καλύτερους όρους.