Η “αριστεία” είναι αήττητη, σαν τη βλακεία

Κάποιοι συνδέουν το Δεκαπενταύγουστο με τις καμένες ατάκες της ταινίας “Τσίου”. Αλλά η πραγματικότητα ξεπερνά τη μυθοπλασία. Και το φετινό Δεκαπενταύγουστο ανήκει δικαιωματικά στη “συμμαχία των αρίστων” που χαράζουν νέους δρόμους στο stand-up comedy. Ας προσπαθήσουμε να τους κατατάξουμε.

Χρυσό μετάλλιο – Θάνος Τζήμερος

Αφού κατατρόπωσε το Μαρξ -στο μυαλό του- έδωσε ένα ακόμα καίριο χτύπημα κατά της κοινής λογικής.

Δάση που δεν ανήκουν σε κανέναν είναι εύκολο να καούν και να καταπατηθούν. Νοικιάστε τα για εκμετάλλευση. Οι φωτιές θα κοπούν μαχαίρι.

Ποιος φταίει που καίγονται τα δάση; Ότι είναι δημόσια κι ανήκουν σε όλους, δηλαδή σε κανέναν. Πώς θα σωθούν; Αν τα ιδιωτικοποιήσουμε και τα παραχωρήσουμε για εκμετάλλευση.

Μικρή λεπτομέρεια: τα σπίτια κι οι κατοικίες που παραδίδονται στις φλόγες είναι κι αυτά ιδιωτικά -όχι δημόσια. Αλλά αυτό δεν τα έσωσε από την καταστροφή, ούτε έκοψε μαχαίρι τις φλόγες.

Ίσα-ίσα, τα δάση καίγονται συστηματικά από εμπρηστές, γι’ αυτό ακριβώς. Για να τα κάνουν οικόπεδα, να χτίσουν σπίτια, να γίνουν ιδιωτική περιουσία. Γιατί να περιμένουμε όμως τις φωτιές και να μην τα ξεκάνουμε μια ώρα αρχύτερα, ακολουθώντας τη συμβουλή του Τζήμερου;

Παρεμπιπτόντως, τα μέλη του πυροσβεστικού σώματος έχουν συγκινήσει το πανελλήνιο με τις προσπάθειές τους κι ο Τζήμερος δεν κάνει λόγο για ιδιωτικοποίηση της πυροσβεστικής. Δεν είναι αυτό που τον ενδιαφέρει, άλλωστε. Έχει βάλει στο μάτι το κερδοφόρο φιλέτο των δασικών εκτάσεων.

Αργυρό μετάλλιο – Άδωνης Γεωργιάδης

Επειδή διαβάζω διάφορα, αν το επιθυμούσε η κυβέρνηση, θα μπορούσε πχ να προσλάβει λιγότερους συμβασιούχους και να έπαιρνε πχ αεροπλάνα

Μέχρι τώρα πιστεύαμε πως τους συμβασιούχους τους προσλαμβάνει το κράτος στη θέση μόνιμων υπαλλήλων, για να καλύψουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, αλλά να του έρχονται φτηνότερα, και να τους διώχνει, προτού αποκτήσουν απαιτήσεις και δικαιώματα. Τώρα μαθαίνουμε ότι τους παίρνει, πιθανότατα γιατί είχαν καλύτερο πολιτικό βύσμα από τα πυροσβεστικά αεροπλάνα -όπως κάποτε είχαν πιο γερό δόντι τα υποβρύχια που γέρνουν.

Ο Γεωργιάδης μας λέει να διαλέξουμε ή το πόδι ή το χέρι, λες και πηγαίνουν αντιπαραθετικά μεταξύ τους. Την ίδια στιγμή βέβαια αφήνει στο απυρόβλητο την αστυνομία, την εκκλησία (που έχει αμύθητη περιουσία, αλλά πληρώνεται από το κράτος) και τις ένοπλες δυνάμεις, γιατί γνωρίζει πολύ καλά το κοινό του και πού απευθύνεται.

Θα μπορούσε να πει βέβαια να ιδιωτικοποιήσουμε τους συμβασιούχους, για να μην τους πληρώνει το κράτος, αλλά αυτό συμβαίνει ήδη με τις εργολαβίες και το ζεστό δημόσιο χρήμα που καταλήγει στις τσέπες εργολάβων και λοιπών αετονύχηδων -η λεγόμενη “ιδιωτική πρωτοβουλία”…

Οπότε περιμένουμε να ακούσουμε κάποια πρωτοπόρα φιλελέ ιδέα πχ για αεροπλάνα-συμβασιούχους, που θα τα παίρνουμε μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες αιχμής, ή ιδιωτικά αεροπλάνα ή πυροσβεστικά drone, που δε χρειάζονται και προσλήψεις πιλότων.

Χάλκινο μετάλλιο – Ηλίας Ψινάκης

Βγήκε στο κανάλι της αριστείας (ΣΚΑΪ) να υπηρετήσει τα δάση, το δύσκολο καθήκον της πυρόσβεσης και πάνω απ’ όλα το “ίματζ” του μάχιμου πολιτικού ηγέτη που βρίσκεται στις επάλξεις κι αναλαμβάνει προσωπικά την υπόθεση. Κάθισε για πέντε λεπτά, που έγιναν μισάωρο, σαν τηλεμαϊντανός, εκστόμισε χαριτωμένες (;) ατάκες για μάνικες και πυροσβέστες που είναι ωραία τυπάκια, είπε ότι έσπευσε να βοηθήσει, αμέσως μόλις έμαθε τα νέα, από το ερημονήσι όπου βρισκόταν (εννοώντας μάλλον τη Μύκονο) και πήρε τη βοήθεια του κοινού για να του πουν “πώς τα λέμε αυτά που σβήνουν;” και “αυτά που έχουμε στο δήμο;”. Οι σωστές απαντήσεις ήταν “υδροφόρες” και “εθελοντικές οργανώσεις”…

Στο τέλος, με το ειδικό βάρος της γνώμης ενός ειδήμονα, είπε πως όταν έχεις φωτιά, πεύκο και επτά μποφόρ, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ακόμα κι ο Μωυσής να είσαι…
Ο οποίος Μωυσής, πάντως, θεωρητικά άνοιξε ένα διάδρομο στη θάλασσα, για να περάσει ο περιούσιος λαός του και να σωθεί. Ενώ στο δάσος πώς να καταφέρεις να κάνεις διαδρόμους για να αποτρέψεις τη διάδοση της φωτιά από τη μια περιοχή στην άλλη; Δεν μπορούμε να κάνουμε θαύματα…

Κι έτσι κλείνει η χρυσή τριάδα της φιλελεύθερης σκέψης στη χώρα μας. Η οποία πάντως είχε, ομολογουμένως, σκληρό ανταγωνισμό αυτές τις μέρες. Από τον Ευτύχη Μπλέτσα που αναρωτιόταν γιατί δεν πετάνε και τη νύχτα τα πυροσβεστικά αεροπλάνα για να βοηθύσουν (εφόσον είχε γίνει η νύχτα-μέρα από τις φλόγες), έως τη Χαρούλα Αλεξίου που προσευχήθηκε από το Instagram στην Παναγία να σβήσει τις φωτιές, και άλλους (φιλο)κυβερνητικούς παράγοντες, όπως η Άντζυ Σαμίου, που είναι όμως θέμα ενός άλλου κειμένου…