Ας το κάνουμε ΚΚΕ, όμορφα,  έντιμα και ειλικρινά!

«Εσείς εκεί στο ΚΚΕ δεν θέλετε να κυβερνήσετε!
Δεν έχετε πολιτική συμμαχιών.
Το λέτε άλλωστε: Μαχητική αντιπολίτευση 100%.
Μόνο γι αυτό είστε και – ως προς αυτό τουλάχιστον – έχετε και εντιμότητα και συνέπεια.
Στην τελική,  να τα λέμε κι αυτά, προσεγγίζετε με ουτοπικό τρόπο την πραγματικότητα…
Όλοι οι άλλοι λίγο – πολύ αναφέρονται στο «γκουβέρνο», εσείς μια ζωή στην απέξω!»

Προκειμένου να απαντηθούν όλα αυτά θα πρότεινα ελάχιστη ανάγνωση.
Δύσκολο πράγμα το διάβασμα στις μέρες μας – κατανοητό αυτό – ειδικά μέσα στον κατακλυσμό των social.
Όταν δε, πρόκειται για ατόφια Μαρξιστικά  κείμενα …άστα να πάνε!
Πονοκέφαλος, ειδική γλώσσα, δυσνόητη ορολογία, συνθετότητα.

Ας το πάρουμε λίγο αλλιώς: Το ΚΚΕ έχει επιστημονικό πρόγραμμα διαμορφωμένο μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες στο 19^o Συνέδριό του.
Απλό, κατανοητό, προσιτό κι ευκολοδιάβαστο και κυρίως ανατρεπτικό,  με μία λέξη επαναστατικό.
Όσο για το αν αυτό περιλαμβάνει συμμαχίες: Όποιος κάνει πως δεν καταλαβαίνει τον κοινωνικό χαρακτήρα των συμμαχιών του ΚΚΕ, απλά εξαπατά!

Κακά τα ψέματα: Πρόγραμμα συμμετοχής σε Κυβερνήσεις αστικού χαρακτήρα το ΚΚΕ δεν έχει.
Ούτε ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα αλλαγών «μέχρι τη ρήξη», την ανύπαρκτη Δευτέρα παρουσία δηλαδή.
Και ΝΑΙ το δικό μας «ροκ» είναι σκληρό, ανήσυχο, έχει απόλυτα συγκεκριμένη ταξική αναφορά και δεν συμπεριλαμβάνει συναλλαγές, συμβιβασμούς, τακτικισμούς, μεταβατικά στάδια, προθαλάμους  και υποχωρήσεις.
Με τους κάθε λογής συστημικούς διαχειριστές δεν πρόκειται να κάνουμε «Σασμό».
Οι Βρουλάκηδες με τους Σταματάκηδες μπορεί, εμείς μ’ αυτούς  όχι!

Ας «ξανοίξουμε» παραπέρα:
Στο δικό μας πρόγραμμα, εκτός των άλλων, δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής.
Οι «συνεταιρισμένοι παραγωγοί»  ενταγμένοι σε ένα συνολικό σχέδιο, θα έχουν το λόγο, τον Πρώτο και τον Τελευταίο.
Αυτοί θα παράγουν, θα διευθύνουν σχεδιασμένα  – συλλογικά, θα είναι αιρετοί, κρίνοντες -κρινόμενοι και απόλυτα ανακλητοί.
Μέχρι και το τελευταίο προϊόν να εξυπηρετεί αποκλειστικά ανθρώπινες ανάγκες και όχι ατομικά -καπιταλιστικά κέρδη.
Τότε που με την ανάπτυξη των επιστημών και της τεχνολογίας θα απαιτείται εργασία 2-3 ωρών και όχι παραπάνω.
Τότε που υγεία, παιδεία, μόρφωση, οι αβίαστες διαπροσωπικές σχέσεις, ο έρωτας και πολιτισμός θα είναι δεδομένα και όχι αγχωτικά ζητούμενα!
Τότε που «Ο ψαράς θα γράφει ποιήματα και ο ποιητής θα ψαρεύει»!
Στο δικό μας πρόγραμμα το κράτος με όλους του τους θεσμούς  θα απονεκρώνεται μέχρι να εκφυλιστεί.
Όμορφες ουτοπίες,  θα πει κάποιος. Λόγια ονειροπαρμένων νέων που σαν μεγαλώσουν προσαρμόζονται κάνοντας εκατοντάδες «Σασμούς» – συμβιβασμούς, πριν απ’ όλα με τον εαυτό τους.
Ε λοιπόν ΟΧΙ!
Στα βαθιά Μαρξιστικά μεσάνυχτα ορισμένων μπορεί το δικό μας πρόγραμμα να φαντάζει ουτοπία.
Σ’ όσους αρνήθηκαν να μελετήσουν την αέναη εξελικτική διαλεκτική της υλιστικής αντίληψης για την ιστορία, μπορεί.
Εμείς έχουμε «πλάτες»  στην Παρισινή, την Οκτωβριανή, την Κούβα του Che και του Fidel, στο ΕΑΜ και τον Δημοκρατικό στρατό!
Και τότε κάποιοι μιλούσαν για ουτοπίες, για τρέλες καταδικασμένες στην αποτυχία, απέναντι σε δήθεν ανίκητους εχθρούς…
Κάποια από τα εγχειρήματά μας, σαν τα παραπάνω, μπορεί να μην ολοκληρώθηκαν, εξακολουθούν όμως να δείχνουν το δρόμο.
Κι αυτός είναι απόλυτα υλοποιήσιμος – καθόλου ουτοπικός.
Τα «έργα μας»  αυτά φωνάζουν πως ο στόχος για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι ανοιχτός – ρεαλιστικός!
Φωνάζουν ακόμη πως εκείνος που μάχεται σήμερα για μια άλλη κοινωνία είναι ο πλέον συνεπής ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ συστημικός αντίπαλος!
Φωνάζει  ακόμη η προσήλωσή μας σε αιτήματα που μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη μέσα από αγώνες για το σήμερα και όχι μόνο για το αύριο του μέλλοντός μας.
Γιατί πολύ απλά: Η αντιπολίτευση ή θα είναι αντι-συστημική ή δεν θα είναι αντιπολίτευση.

Ας αφήσουμε τον «ηγέτη της εκατονταετίας» να προστρέχει στους συστημικούς αναλυτές.
Τον αντικομμουνιστή (τίποτα τυχαίο) Μαραντζίδη και τον επικοινωνιολόγο (τίποτα ατυχές) Λούλη από την Άνω Ποριά, αναζητώντας το νέο του «Σασμό».
Ο Γάιδαρος όταν ψοφάει καυλώνει, έτσι λένε στο χωριό μου!
Άλλωστε, στο συλημένο τοπίο των δήθεν αριστερών, αναζωογονούνται παλιά,  με «νέα» συστημική φορεσιά, φυντάνια που ανακαλύπτουν πως «Δεν υπάρχει πλέον Αριστερά και Δεξιά».
Με τα καρδουλώματα (πάντα δεξιά κι αριστερά) σε ζάμπλουτους Ολιγάρχες και πάμφτωχους Εργαζόμενους να έχουν την τιμητική τους… Ζωή νάχουμε…

Κι όλα αυτά σ’ έναν κόσμο που με σχέδιο πνίγει τους κατατρεγμένους,τσακίζει δικαιώματα, φτωχοποιεί, εξοντώνει τους παραγωγούς όλου του πλούτου, τους εργαζόμενους.
Σ ένα σύστημα ταυτόσημο της μιζέριας της απόγνωσης και της δυστυχίας,  που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι «ο τελευταίος σταθμός»  της ιστορίας του ανθρώπινου γένους.
Ένα είναι βέβαιο: Πως πρόκειται για τον τελευταίο, τον πιο απάνθρωπο σταθμό της θηριωδίας όλων των εκμεταλλευτικών συστημάτων που γνώρισε η ανθρωπότητα.
Κι ένα ακόμη πιο βέβαιο: Πως ο Καπιταλισμός, όπως ακριβώς και τα προγενέστερα εκμεταλλευτικά συστήματα που γνώρισε η ανθρωπότητα,  είναι το ίδιο θνησιγενής.

Ας τους γλεντήσουμε στις 25 Ιούνη βαθιά, σκόπιμα, συνειδητά.

Ας το κάνουμε ΚΚΕ, όμορφα,  έντιμα και ειλικρινά!

Ψηλά το κεφάλι, όχι από υπεροψία, αλλά από ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και σεβασμό στον άνθρωπο.

Με τρία μόνο γράμματα: ΚΚΕ. 

Παναγιώτης Α. Λαζαρίδης 

Φωτογραφία: Aris Oikonomou / SOOC