Avanti Κούλη

Τα τσιτάτα των κλασικών μοιάζουν κάπως με την ιστορία. Επαναλαμβάνονται από άσχετους, πότε σα φάρσα, πότε σαν τραγωδία -ή και τα δυο μαζί. Κι αν όντως έτριζαν τα κόκαλά τους, κάθε φορά που κάποιος επικαλείται το όνομά τους ή μια φράση τους, σε εντελώς άσχετα συμφραζόμενα, θα έκαναν τούμπες μες στον τάφο τους -και ο Λένιν στο μαυσωλείο του.

Δε χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά, πέρα από το ελληνικό κοινοβούλιο. Τελευταίο κρούσμα -μέχρι το επόμενο- η σημερινή ομιλία του Κ. Μητσοτάκη, που επανέλαβε προς τον πρωθυπουργό μια γνωστή φράση του Μαρξ: Καλύτερα ένα άθλιο τέλος, παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος. Και τον προέτρεψε να δώσει επιτέλους το λόγο στο λαό…

Τι έγινε ρε παιδιά; Μήπως ωρίμασαν οι συνθήκες; Μην ήρθε η ώρα του Καραμανλή ξεσηκωμού; Μήπως την άλλη φορά ο Μητσοτάκης θα πει πως είναι καιρός να αφήσουμε το όπλο της κριτικής και να πιάσουμε την κριτική των όπλων;

Όχι, προφανώς. Είχε φροντίσει εξάλλου να δώσει στίγμα, βγάζοντας λάδι τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής και χρεώνοντας στην Αριστερά την τρομοκρατία στο σύνολό της, με εξαίρεση τη δολοφονία του Φύσσα! Και δεν είπε κουβέντα για τη βία που είναι η μαμή της ιστορίας…

Πώς τα λες, μπαγάσα…

Αλλά ας σταθούμε λίγο στην προηγούμενη φράση.

Αθλιότητα χωρίς τέλος είναι το κακοστημένο σόου στη Βουλή. Τα επικοινωνιακά παιχνίδια κι οι φτηνές, εντυπωσιοθηρικές ατάκες των λογογράφων. Ο φαύλος κύκλος του δικομματισμού κι η εναλλαγή διαχειριστών στο τιμόνι της αστικής πολιτικής.

Αθλιότητα χωρίς τέλος είναι ο ευρωμονόδρομος και τα μνημόνια διαρκείας, η μαύρη τρύπα του χρέους. Η τζούφια ελπίδα που γίνεται απελπισία, το τούνελ κι οι υποσχέσεις για το φως που φαίνεται στην άκρη του.

Αθλιότητα χωρίς τέλος είναι η φτώχεια, οι πόλεμοι, ο ξεριζωμός των προσφύγων, η γενικευμένη δυστυχία που προκαλεί το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Αυτοί οι άθλιοι ατακαδόροι είναι το αναλώσιμο υπαλληλικό προσωπικό της άρχουσας τάξης, με ημερομηνία λήξης. Πιθανότατα θα έχουν άθλιο τέλος, αλλά η εναλλαγή τους διασφαλίζει πως θα ζούμε σε μια αθλιότητα χωρίς τέλος, σαν τους “Άθλιους” του Ουγκώ. Τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσουμε να γράψουμε το τέλος της αθλιότητας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που μας περιστοιχίζει.