Το άβατο των Εξαρχείων

Πριν από λίγα χρόνια, ο Κ. Μητσοτάκης είχε βάλει ως πολιτική του προτεραιότητα να τελειώσει με το άβατο των Εξαρχείων, σκορπίζοντας ρίγη χαράς στον αστισμό για την «πολιτική του γενναιότητα» και οργής σε διάφορες μικροαστικές ομάδες για την ιταμή πρόκληση. Έκτοτε έχει καταστεί βασικό θέμα της πολιτικής ατζέντας, με τη ΝΔ να ενεργοποιεί τα συντηρητικά αντανακλαστικά των νοικοκυραίων και το ΣΥΡΙΖΑ να πατάει σε δυο βάρκες, για να μη στενοχωρήσει τα παιδιά και χάσει ψήφους.

Την ίδια στιγμή αλώνονται συνειδήσεις, δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων, ακόμα και η ίδια η πλατεία (που δεν είναι πια ο χώρος ελεύθερης διακίνησης και δημιουργίας που υπήρξε κάποτε) από πρεζέμπορες, ασφαλίτες που αλωνίζουν με κινηματικό μανδύα κι άλλα πλοκάμια του συστήματος.

Παρόλα αυτά η συζήτηση για το περιβόητο άβατο συνεχίζει να είναι στο επίκεντρο, καθώς στήνει ένα πολύ βολικό αποπροσανατολιστικό δίλημμα. Κι ας είναι φανερό πως τα (όποια) γαλατικά χωριά δεν έχουν καμιά ελπίδα ειρηνικής συνύπαρξης με την PAX ROMANA, αν δεν την πολεμήσουν συνολικά – όχι μόνο μπούφλες στους λεγεωνάριους και τα όργανα της τάξης, αλλά ταξικός πόλεμος ενάντια στην τάξη που υπηρετούν.

Η ίδια κουβέντα αναζωπυρώνεται σήμερα με την είδηση ότι η ΠΟΑΣΥ (συνδικαλιστικό όργανο των αστυνομικών) διοργανώνει εκδήλωση στην πλατεία Εξαρχείων, που μόνο ως τρολιά μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί. Καταρχάς είναι τραγική ειρωνεία να διοργανώνουν αστυνομικοί εκδήλωση με θέμα τις ελεύθερες ανοιχτές πόλεις. Κι έπειτα είναι τελείως απίθανο να διεξαχθεί τελικά χωρίς να μετατραπεί άμεσα σε πεδίο μάχης. Γιατί τηρουμένων των αναλογιών θα ήταν σαν να διοργάνωνε κάποια αναρχική ομάδα εκδήλωση στο χώρο της ΓΑΔΑ.

Λες;