Το χρονικό μιας ναζιστικής δολοφονίας – Το χρονικό μιας κοινωνίας θεατή

Από την πρώτη στιγμή που μαθαίνουμε πως θα γίνει παρουσίαση μιας σημαντικής έρευνας, με ηχητικά και βίντεο ντοκουμέντα από την ημέρα εκείνη, της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Δίχως άλλο, λέμε με τη Μαρία Παρέντη, θα είμαστε εκεί.

Φθάνουμε στο νέο χώρο του Κρεμλίνου, έξω κόσμος πολύς, είναι η στιγμή που μπαίνουμε στο χώρο και παίρνουμε θέση να δούμε και να ακούσουμε. Δεν ψάχναμε καμιά επιβεβαίωση στα 5 χρόνια που έχουν περάσει από εκείνη την ημέρα. Δεν είχαμε καημό απλά να δώσουμε παρουσία. Δε μας ένοιαζε αν θα κάνουμε κάποια ερώτηση. Δεν είχαμε απορίες. Στεκόμασταν ακριβώς πίσω από τη Μάγδα όλη την ώρα, αφού πριν την χαιρετήσαμε. Με πήρε μια τόσο σφιχτή αγκαλιά. Πρώτη φορά την συναντούσα από κοντά. Ξανά ένιωσα με μιας, πως το χρέος που έχω-έχουμε ξεπερνάει τα γεγονότα.

Αρχίζει η παρουσίαση για το τι θα δούμε. Εκείνη την ώρα ακούγεται πως οι εικόνες θα είναι σκληρές και καλό θα ήταν να αποχωρήσουν όσοι δε θα ήθελαν να δουν. Η Μάγδα σηκώνεται  και φεύγει από την αίθουσα. Χωρίς καμιά δειλία, χωρίς κανένα φόβο, χωρίς καμιά ενοχή. Βγήκε γιατί πέρα από τον πόνο, ξέρει, δε χρειάζεται να δει. Έξω που καθόταν όμως, ο ήχος έφτανε κι εκεί το κλάμα ήταν δίκαιο και καθαρό.

Εμείς καθόλα τη διάρκεια παρακολουθούμε με μια μπύρα στο χέρι το τι ακολούθησε πριν και μετά τη δολοφονία. Έχουμε μπροστά μας όλο το χρονικό. Τις διαβιβάσεις της αστυνομίας και των ΔΙΑΣ. Την κινητικότητα μελών της Χρυσής Αυγής, γύρω από την οδό Τσαλδάρη και τα γύρω στενά. Το κυνηγητό του Παύλου Φύσσα και των φίλων του. Την άφιξη του Ρουπακιά με το αυτοκίνητο και την κατεύθυνσή του ανάποδα στο δρόμο όπου πάει στον Παύλο, ο οποίος είναι περιτριγυρισμένος από τους ΔΙΑΣ και τη στιγμή που τον μαχαιρώνει. Την καθυστέρηση να φτάσει το ασθενοφόρο, τις διαβιβάσεις της αστυνομίας που για ένα λεπτό σταματάνε, την ώρα της δολοφονίας. Κι άλλα πολλά σημαντικά ηχητικά ντοκουμέντα. Που δίχως άλλο δεν αφήνουν κανέναν, ακόμα και τον πιο δύσπιστο για όσα συνέβησαν τότε.

Παράλληλα με την παρουσίαση, παρατηρώ τον κόσμο που παρευρίσκεται. Πρόσωπα βουβά, άλλα με χέρια στο στόμα και το κεφάλι. Τσιγάρα να μένουν στο χέρι για ώρα και μπύρες να ζεσταίνονται. Και είμαι όλη περιέργεια να δω τι ερωτήσεις θα ακολουθήσουν μετά από αυτή την αποκαλυπτική πέρα για πέρα και με στοιχεία παρουσίαση. Η Forensic Architecture έκανε  μια εξαιρετική τεχνική μελέτη–έρευνα που προβλήθηκε πρόσφατα στο Α’ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών στο πλαίσιο της δίκης της ναζιστικής οργάνωσης.

Σκοπός αυτού του ανοίγματος και της παρουσίασής του σε όσο το δυνατόν περισσότερες πόλεις της χώρας, είναι να γίνει γνωστό σε ευρύ κόσμο, αυτό που αποσιωπούν πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης μιας και που είμαστε στο τελικό στάδιο, πριν τις απολογίες των νεοναζί.

Ακολουθεί μια τοποθέτηση των ομιλητών που αποτελείται από τη συνήγορο της οικογένειας  του Παύλου Φύσσα, Ελευθερία Τομπατζόγλου, και τη Χρύσα Παπαδοπούλου, επίσης συνήγορο. Που μέσα σε όλα επισημαίνουν κατά λέξη τη σημασία της επίθεσης που είχε προηγηθεί στους κομμουνιστές συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, σε αντίθεση με τον δημοσιογράφο της Εφημερίδας Των Συντακτών, Γιάννη Μπασκάκη, που αποσιωπούσε την ιδιότητα του κομμουνιστή και η αναφορά του ήταν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.

-Εκεί κοιταζόμασταν με την Μαρία-

Δε θα κάτσω να αναλύσω τι ειπώθηκε, από τους ομιλητές. Άλλωστε αυτά είναι στοιχεία που αφορούν τη δίκη και την υπερασπιστική γραμμή. Βρέθηκα εκεί γιατί πραγματικά με ενδιέφερε να δω και να ακούσω τον κόσμο. Και όντως ακολουθούν ερωτήσεις «κουτσομπολιού». Γύρω από το τι είδαμε και τι ακούσαμε, τι θα γίνει με τη δίκη. Γιατί δε μαθαίνουμε για τη δίκη. Κάτι για τον έπαινο της αστυνομικίνας που έπιασε το Ρουπακιά. Για το αν μπορεί να έχει θέση η  Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Για το αν έχουν συλλάβει κανέναν. Μέσα σε αυτό το απογοητευτικό κλίμα για μένα από τη μεριά του κοινού, θα σταθώ στην έκκληση στο τέλος από την φωτορεπορτερ Τατιάνα Μπόλαρη από τη eurokinissi, που λέει χαρακτηριστικά. Η δίκη της Χρυσής Αυγής γίνεται στις αίθουσες, καλό θα ήταν να μην αφήνουμε αυτή τη γυναίκα να στέκεται μόνη της, χωρίς κόσμο γύρω της, δίπλα της. Από την Τατιάνα επίσης μαθαίνουμε μετά σε συζήτηση, πως χρυσαυγίτες είχαν μάθει για την εκδήλωση και είχαν φτάσει έξω από το χώρο του Κρεμλίνο. Μόνο που είχαν πάει στον παλιό χώρο. Έτοιμοι πάλι να τραμπουκίσουν και ό,τι άλλο είχαν κατά νου. Εδώ θα θέσω για πολλοστή φορά την ανάγκη περιφρούρησης, κάτι που μόνο μέσα στο οργανωμένο ταξικό κίνημα θα βρεις.

Για την όποια έκβαση θα έχει αυτή η δίκη. Για το αν θα καταδικαστεί η Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση. Για το αν θα χωθεί βαθειά σε ένα κελί ο Ρουπακιάς. Για το αν δε θα μπορεί να ξαναμπεί η Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Για το αν η αστυνομία είναι με την Χρυσή Αυγή. Ανήκουν στη σφαίρα της δικαίωσης.

Για τον αρκετό κόσμο που έχει γίνει θεατής και ρεπόρτερ γεγονότων. Για τον κόσμο που έχει συνηθίσει το  τέρας. Για τον κόσμο που μοιάζει στο τέρας. Για το τέρας που παίρνει κεφάλι. Για το φασισμό που έχει πολλά πρόσωπα. Για τον κόσμο που ήταν χτες στο Κρεμλίνο παρακολουθώντας ταινία δράσης ή αστυνομικό θρίλερ. Για όσους κοίταγαν το λιντσάρισμα του Ζακ, για αυτούς που χθες στην Ομόνοια χαζεύανε και χασκογελάγανε, βλέποντας έναν άνθρωπο απεγνωσμένο να απειλεί πως θα αυτοκτονήσει. Για αυτόν που αυτοκτόνησε τις προάλλες στις γραμμές του τρένου και ο κόσμος πάλι ήταν εκεί θεατής.

Οι εμείς, ξέρουμε πως το τέρας ήταν πάντα εδώ. Ήταν κρυμμένο και περίμενε τη στιγμή. Η μήτρα του είναι ζωντανή και σε γόνιμες μέρες. Κι επίσης ξέρουμε και το σύστημα που το θρέφει και το φροντίζει. Είναι ο Καπιταλισμός που αν και βγαίνει από πολλά στόματα, φτάνει να είναι απλά ως παραδοχή. Επιτέλους ας μάθουν να διακρίνουν και να ξεχωρίζουν κάποιοι πως δεν υπάρχει τίποτα και πέρα από την ανατροπή αυτού του σάπιου οικοδομήματος.

Επόμενο ραντεβού στην αίθουσα του εφετείου καθώς έχει ξεκινήσει πάλι η δίκη και ακολουθιούν οι απολογίες των φασιστών.

Επόμενο ραντεβού η απόφαση για Απεργία στις  8 Νοέμβρη του ΠΑΜΕ με τα ταξικά σωματεία και συνδικάτα.

Επόμενο ραντεβού μας, στο σπίτι της Μάγδας για σπιτικό φαγητό..