Come on Lenin light my fire – Φεστιβαλικός επίλογος

Ας ξεκινήσουμε το τελευταίο μέρος της άτυπης φεστιβαλικής τριλογίας, από εκεί που είχαμε μείνει στο προηγούμενο κείμενο.

Η μορφή που έκλεψε την παράσταση με τη στολή, τα γυαλιά και την κόκκινη γραβάτα, φέρνοντας κάτι σε Λένον, ήταν ένας Σκανδιναβός σύντροφος από τη Σουηδία -αν δεν κάνω λάθος- που έχει ξανάρθει μάλιστα σε διεθνείς συναντήσεις, ξεχωρίζοντας πάντα για το στιλ του. Αλλά υπήρχαν και πιο ιδιαίτερα – προλεκάλτ ευρήματα στη Διεθνούπολη.

-Πχ ο αναπτήρας των Γερμανών, που διασκεύαζε Doors, με το σύνθημα του τίτλου.
Come on Lenin (μπορεί και Λένον…) light my fire…!
Κι έγινε η Ίσκρα πυρκαγιά και (αρχι)πέλαος η στάλα.

Ή σαν τα μπλουζάκια από το Μεξικό, με έργα του Σικέιρος, όπου η συντρόφισσα πρόσθετε με καμάρι πως ήταν αυτός που παραλίγο να σκοτώσει τον Τρότσκι…

Ή σαν τις κονκάρδες των Ρουμάνων, με τους παλιούς τους ηγέτες. Κι αν οι απέξω μπορεί να ξένιζαν με τον Τσαουσέσκου -στην υποθετική περίπτωση που τον αναγνώριζαν-, ένας σφος τα πήρε που τόλμησαν να φέρουν κονκάρδα με τον Ντεζ, γιατί είχε κάνει την εισήγηση στην 6η Ολομέλεια, που καθαίρεσε τον Ζαχαριάδη.

-Από τα εγχώρια προϊόντα, υπήρχαν ενδιαφέρουσες επιλογές, όπως το μπλουζάκι του Φεστιβάλ με τον πύργο του Τάτλιν. Αλλά τα πιο ιδιαίτερα ευρήματα ήταν στο περίπτερο της ΚΟΑ: η λευκή κονκάρδα με τον Μπελογιάννη, που ήταν το τιμώμενο πρόσωπο του φετινού Φεστιβάλ, και το σετ με τις αφίσες της ΚΟΑ. Από πρόσφατες ιστορικές διαδηλώσεις -Πρωτομαγιά και Πολυτεχνείο του ’20 ή το πανό στην Ακρόπολη- μέχρι παλιές συλλεκτικές αφίσες για τα 60χρονα της Οχτωβριανής, το 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ κτλ.

Ας δούμε και μερικές ακόμα σκόρπιες ψηφίδες, πριν περάσουμε στο ψητό.

-Εντάξει, τον ΓΓ δεν τον λες ακριβώς αθλητικό τύπο, εκτός και αν είναι όπως στο ομώνυμο τραγούδι του Γραμμένου (που ελπίζω να έκανε φέτος αγρανάπαυση και να ξανάρθει του χρόνου): Ευγενικός που όλο πιάνει φιλίες / Με αυτούς που του φέρνουν τις παραγγελίες. Αλλά και την Ντρισμπιώτη είδε (από τις πιο σεμνές και ευχάριστες φετινές παρουσίες) και αναφορά στον Καντονά, το Μουντιάλ και τη σήψη έκανε στην -μεστή και ενδιαφέρουσα- ομιλία του… Είχε πρόγραμμα.

Αλλά το πιο εντυπωσιακό αθλητικό στιγμιότυπο ήταν ο αγώνας επίδειξης με τα κανό στη λιμνούλα του Πάρκου! Και δευτερευόντως, ένα σκηνικό στον τοίχο αναρρίχησης για τα παιδιά, όπου (οι φήμες λένε πως) ένα κάπως μεγαλύτερο, ενήλικο παιδί, παρασύρθηκε από τον ζήλο του για έφοδο στον ουρανό, σκαρφάλωσε ως ένα σημείο και μετά δεν μπορούσε να κατέβει!

-Συνειρμοί και υποθετικός εσωτερικός διάλογος με έναν ράπερ στη μαθητική σκηνή.

-Πάμε να κάνουμε θόρυβο. Περνάτε καλά;
-…
-Τρίτση είσαι εδώ;
-Τι λες παιδί μου; Ο μακαρίτης;
-Οκ, boomer.

Τρίτση, Τρίτση, Τρίτση, Τρίτση, Τρίτση μάνα μου, Τρίτση-Τρίτση, Τρίτση-τρι…

-Ο 902 είχε τίτλο “φέρτε ακόμα ένα Πάρκο Τρίτση να χωρέσουμε”. Και όσοι δεν ήρθαν, σκέφτονται καχύποπτα πως τους δουλεύουμε και ότι δεν είναι δυνατόν κάθε χρόνο να λέμε τα ίδια για την κοσμοπλημμύρα και το αδιαχώρητο που γίνεται. Όσοι ήρθαν πάλι, ξέρουν και δε χρειάζεται να πουν τίποτα. Ούτε καν να δείξουν φωτογραφίες, που ισοδυναμούν με χίλιες λέξεις. Μα όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει το Τρίτση ζωγραφιά. Για κάνε όμως το λάθος να περπατήσεις από τη μία σκηνή στην άλλη, με κανονικό βήμα, χωρίς να κολλήσεις στην κίνηση. Εκτός και αν η επίδειξη με τα κανό στη λίμνη, έδειχνε έμμεσα τον τρόπο να κόψεις δρόμο και να φτάσεις εκεί που θες εγκαίρως.

Ήδη από την Παρασκευή το βράδυ το πράγμα άρχισε να γίνεται κάπως δυσλειτουργικό. Το Σάββατο φτάναμε πλέον στα όρια της αγοραφοβίας, σε όλες τις σκηνές και όλους τους δρόμους που τις συνέδεαν. Σου ερχόταν να πάρεις το μικρόφωνο και να πεις: 48ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, μην μπαίνετε άλλοι, δε χωράμε. Ή να μιμηθείς τους εισπράκτορες που είχαν παλιά τα λεωφορεία:
-Παρακαλώ, προχωρήστε στον διάδρομο.
-Ναι αλλά πού βλέπεις τον διάδρομο;

Αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι έχει λιιίγο παραπάνω κόσμο όταν βλέπεις να κάθονται στα υπαίθρια όργανα του πάρκου, όχι για να κάνουν επαναστατική γυμναστική, αλλά γιατί δε βρήκαν αλλού κάθισμα. Όταν οι ταβέρνες μαζεύουν κόσμο όσο μια μουσική σκηνή και οι ουρές θυμίζουν συσσίτιο σε πόλεμο. Όταν έχουν κόσμο όλα τα περίπτερα του Φεστιβάλ, ακόμα και αυτό στη Λεωφόρο Δημοκρατίας, που ήταν έξω από τον χώρο -και δεν ήταν δικό μας… Ή όταν κάνεις μισή ώρα να ξεπαρκάρεις και να ξεκολλήσεις από το μποτιλιάρισμα. Πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής σου λέει…

-Ναι αλλά πώς τα είδαν όλα αυτά τα περισσότερα ΜΜΕ; Οι χιλιάδες κόσμου δεν τους άρεσαν, το Φεστιβάλ το έθαψαν, η παρουσία της Μάγδας Φύσσα δεν τους συγκίνησε (δεν είναι και Λοβέρδος άλλωστε), από την ομιλία του ΓΓ έπαιξαν με το ζόρι ένα απόσπασμα σαν αγγαρεία. Και όσα ΜΜΕ είχαν σχετική αναφορά, αποδείκνυαν με τον τρόπο τους την αξία της σιωπής.

Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα ήταν πιθανότατα οι ανταποκρίσεις της Νόρας Ράλλη για την ΕφΣυν. Ιδίως στο σημείο όπου περιέγραφε την κοσμοπλημμύρα του τριημέρου, σημειώνοντας ότι κάτι αντίστοιχο είχε γίνει και στο πρόσφατο Σπούτνικ, δείχνοντας πως η νεολαία στρέφεται μαζικά προς την Αριστερά…

Είναι πολύ περήφανοι γι’ αυτό στο κόμμα και δεν το κρύβουν (και γιατί να το κρύψουν άλλωστε;): το φετινό, 48ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή είχε μεγάλη επιτυχία και χιλιάδες κόσμου το παρακολούθησαν. Η αλήθεια είναι πως κάτι αντίστοιχο έγινε και στο φεστιβάλ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στο Σπούτνικ – ίσως είναι ο καιρός που όλο και περισσότεροι νεολαίοι πολιτικοποιούνται και συμμετέχουν σε αντίστοιχα φεστιβάλ.

Που ακόμα και αν είσαι τόσο καλοπροαίρετος που να αγνοήσεις το τσουβάλιασμα ΚΝΕ και Σύριζα στο ίδιο σακί (το ΠΑΣΟΚ μην ξεχάσετε, παιδιά), σε πιάνει μια θυμηδία με το άθροισμα και θυμάσαι συνειρμικά τον χαιρετισμό του Χότζα προς τους Κινέζους και την αποστροφή του για τα δισεκατομμύρια των δύο λαών (1 δις η Κίνα, 0,001 η Αλβανία) που οικοδομούσαν από κοινού τον σοσιαλισμό.

Βασικά πρέπει να το προσθέσει κι αυτό ο Ζαραλίκος στο νούμερο που εξηγεί πόσο δύσκολο είναι να είσαι ΣΥΡΙΖΑ.
Ξέρεις τι είναι να προσπαθείς να συγκρίνεις τις δεκάδες χιλιάδες με μερικές εκατοντάδες και να τα λες συγκρίσιμα μεγέθη;

Ρε είναι δύσκολο να είστε ΚΚΕ σήμερα; @@
Για δείτε πόσο δύσκολο είναι να είσαι ΣΥΡΙΖΑ!

Αγαπημένος Ζαραλίκος!#festival_kne pic.twitter.com/atILUWWVun

— Tornado of souls! (@friendsofmisery) September 24, 2022

-Παράλληλα η συντάκτρια της ΕφΣυν επέλεγε συνειδητά για το ρεπορτάζ της ό,τι πιο ξύλινο είχε ακούσει -ή επινοήσει- για να επιβεβαιώσει ένα αβάσταχτα ξύλινο στερεότυπο για το ΚΚΕ, ενώ δεν παρέλειπε να παρεμβάλλει εδώ και εκεί, σαν κουτσουλιές που έριξε ένα πουλάκι, χαριτωμένες μπηχτές, όπως ότι ο ΓΓ στην ομιλία του…

Μίλησε για την Κούβα, καθώς και για το τι συμβαίνει με τις γυναίκες στο Ιράν (αποφεύγοντας φυσικά τον όρο «γυναικοκτονία»)

Κάτι που είχε φροντίσει να σημειώσει και στο πρώτο ρεπορτάζ της, για να το εμπεδώσει το αναγνωστικό της κοινό.

ξεχωρίσαμε τη συζήτηση στο Στέκι Νέων Γυναικών για τις «δολοφονημένες γυναίκες» (το ΚΚΕ δεν χρησιμοποιεί τον όρο «γυναικοκτονία»)

Δεν είναι πολύ καλό, όμως, να γράφεις για μια εκδήλωση που δεν παρακολούθησες και δεν ξέρεις τι ειπώθηκε.

Γιατί στη συγκεκριμένη εκδήλωση, η Κομνηνάκα είπε (μέσες άκρες, καθώς το μεταφέρω από μνήμης) ότι το ΚΚΕ προβληματίζεται με την εισαγωγή ενός νομικού διαχωρισμού στον όρο “ανθρωποκτονία”, καθώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε άλλα συμφραζόμενα με τον πιο αντιδραστικό τρόπο. Θα μπορούσε ωστόσο να προστεθεί μια σχετική διατύπωση στην παράγραφο για τα εγκλήματα με ρατσιστικό κίνητρο.

Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τα παραπάνω. Αλλά είναι ανακριβές και μάλλον εκ του πονηρού να τα συμπυκνώνει λέγοντας πως το ΚΚΕ “φυσικά” -sic- δε χρησιμοποιεί τον όρο γυναικοκτονία, κλείνοντας το μάτι στους αναγνώστες του πως το ΚΚΕ περίπου τα ίδια με την ακροδεξιά υστερία και τους αρνητές του όρου. Πόσο μάλλον όταν κάθε άλλο παρά εξαντλήθηκε εκεί το θέμα. Και όταν -ακόμα περισσότερο- η Ρόζα (η μητέρα της δολοφονημένης Αγγελικής) και η Μάγδα Φύσσα που πήραν τον λόγο, υποστήριξαν τη χρήση του όρου (γιατί αναδεικνύει ποιο είναι το κίνητρο της δολοφονίας), συνομιλώντας και όχι διαφωνώντας με όσα είχε πει πριν η βουλευτής του ΚΚΕ.

Σε κάθε περίπτωση, το ΚΚΕ συνομιλεί και συνυπάρχει με απόψεις που δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τη δική του, αλλά τους δίνει βήμα και κάνει μεστές και ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις που απέχουν έτη φωτός από άλλες πολιτικές εκδηλώσεις (ή συνεντεύξεις τύπου) με στημένες ερωτήσεις και στενό, προκαθορισμένο πλαίσιο, μη τυχόν και ακουστεί κάτι εκτός προγράμματος. Κι αυτό φάνηκε και στις εκδηλώσεις της πρώτης μέρας, για τις έμφυλες σχέσεις και για τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Οπότε αν τυχόν κάποιος καθηγητής -με σχετικά βεβαρημένο παρελθόν- πιστεύει πως σε αυτές ειδικά τις εκδηλώσεις οι θέσεις που διατυπώθηκαν δεν ήταν σωστές, το πιο λογικό (και ιστορικό μη σου πω) θα ήταν να σηκώσει το χέρι του και να παρέμβει, όπως ακριβώς έκανε τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς να τον εμποδίσει κανείς. Για να κριθεί και ο ίδιος για αυτά που λέει, για αυτά που μάλλον αυθαίρετα συμπέρανε εκ των υστέρων, και για να απαντηθεί ο δικός του αντίλογος. Δυστυχώς δεν τόλμησε κάτι τέτοιο -ειδικά στην εκδήλωση με τον Ελισαίο, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον…

-Τα υπόλοιπα ΜΜΕ αξιολόγησαν ως πιο σημαντική είδηση την παρουσία του Λοβέρδου σε ξένο αχυρώνα. Και τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο μηχανισμός του ροζ υπονόμου, υπονοώντας πως το ΚΚΕ έπρεπε να πετάξει έναν επισκέπτη έξω από το Πάρκο, δηλαδή από έναν ανοιχτό χώρο, όπου δεν είναι καν εφικτό να κόψεις εισιτήριο (όσοι μπαίνουν κόβουν κουπόνι εθελοντικής ενίσχυσης) ή να απαγορέψεις την είσοδο στους περαστικούς.

Και γιατί ασχολήθηκαν τόσο πολύ με αυτό; Γιατί θεωρούν πως έτσι μπορούν να συμψηφίσουν και να ξεπλύνουν την ντροπή για την παρουσία του πορωμένου αντικομμουνιστή Μαραντζίδη στο Σπούτνικ, όπου δεν πήγε ως τυχαίος επισκέπτης, αλλά ως ομιλητής που προσκλήθηκε συνειδητά με πολιτικό κριτήριο να μας πει για τις “Ζωές των Άλλων”… (Παρεμπιπτόντως, εγώ βρήκα μάλλον πιο ενδιαφέρουσα την αμιγώς πολιτική συναυλία Μπίγαλη-Πωλίνας-Σοφίας Αρβανίτη στο Σπούτνικ, κάνω δημόσια την αυτοκριτική μου που δεν είχαμε ένα ειδικό αφιέρωμα και επιφυλάσσομαι να επανορθώσουμε στο προσεχές μέλλον).

Το βασικό συμπέρασμα είναι πως ο Συριζαίος είναι ευέλικτος, σαν φτερό στον άνεμο, μα πάνω από όλα έχει αρχές. Μπορεί να καταπιεί την υποταγή στο ΝΑΤΟ, τα μνημόνια, τη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο, το ρατσιστικό παραλήρημα του Τσίπρα για τους μετανάστες και τα ξερονήσια, τις ιδιωτικοποιήσεις, τους πλειστηριασμούς, την καταστολή κοκ. Αλλά άμα δει τον Λοβέρδο να κόβει βόλτες στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, ξεσπαθώνει ο Πασόκος μέσα του και αρχίζει το βαρετό τροπάρι για το βρώμικο ’89, τα δεκανίκια της δεξιάς κτλ.

Εν τω μεταξύ, μπορείς να φανταστείς τα ίδια ακριβώς άτομα να κράζουν τους “τραμπούκους του ΚΚΕ”, αν έκαναν έλεγχο στην είσοδο ποιος μπαίνει στο πάρκο ή αν η περιφρούρηση επενέβαινε για να διώξει κάποιον… Κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και το υψώνουν προκλητικά στη νοημοσύνη μας…

-Και τι μένει τελικά; Μένει η πραγματικότητα που πρέπει να αλλάξουμε -αλλά όχι όπως τα ΜΜΕ, που κάνουν το άσπρο μαύρο. Και η δύναμη που μας δίνουν τέτοιες γιορτές για να συνεχίσουμε να το κάνουμε.

Μένει μια αίσθηση πληρότητας, όπως μετά τον έρωτα -που είναι συγγενές μέγεθος με την επανάσταση-, για το ωραίο και το μεγάλο που δεν μπορείς να χωρέσεις. Και μια απορία για τον νόμο της διαλεκτικής και την ποσότητα που γίνεται ποιότητα. Δεκάδες χιλιάδες κόσμος -πόσοι ακόμα να χωρέσουν και πού αλλού να τους πηγαίναμε-, πέντε σκηνές, δεκάδες καλλιτέχνες. Μήπως να ήταν εννιαήμερο το Φεστιβάλ όπως το ’88;

Και σε τι άλλο θα μπορούσε να μετεξελιχθεί αυτή η ποσότητα; Σε επανάσταση;

Όχι. Το Φεστιβάλ δεν μπορεί να γίνει από μόνη του σταθμός που θα σηματοδοτήσει πολιτικά πιο ενδιαφέρουσες πολιτικές διαδικασίες. Αν και είναι στοίχημα πώς μπορείς να βρεις όλον αυτόν τον κόσμο και αλλού, έξω από το Πάρκο, στη δουλειά του και τη γειτονιά του.

Το Φεστιβάλ δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω. Είναι απλώς ένας δείκτης για την οργάνωση και όσα μπορούμε να πετύχουμε. Και μια εικόνα, σε μικρογραφία έστω, από την Κόκκινη Πολιτεία του μέλλοντος που θέλουμε να φτιάξουμε και ως τέτοια μπορεί να εμπνεύσει πολύ κόσμο να παλέψει για αυτήν.

50 (και βάλε) χρόνια περιμένουμε για αυτήν τη στιγμή…

Υγ: Είναι τυχαίο που αμέσως μετά την κορύφωση του Φεστιβάλ, μες στον Σεπτέμβρη, η μέρα αρχίζει να είναι μικρότερη από τη νύχτα; Ας μας απαντήσουν οι ματεριαλιστές υλιστές…