Δ. Κουτσούμπας: Να μην κατατεθεί το αντεργατικό έκτρωμα! Όλοι και όλες στους δρόμους του αγώνα! • Μεγάλη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα (ΒΙΝΤΕΟ-ΦΩΤΟ)

«Όλοι και όλες στους δρόμους του αγώνα! Για μια μεγάλη επιτυχία της πανελλαδικής γενικής απεργίας!» τόνισε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας στην ομιλία του στην μεγάλη συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Αθήνα που έστειλε σαφές μήνυμα «να μην κατατεθεί το αντεργατικό έκτρωμα» και «να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ!».

Ακολουθούν το βίντεο και το κείμενο της ομιλίας του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα:

«Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,

Φίλες και φίλοι,

Απόψε εδώ, από το Σύνταγμα, με αυτή τη μεγάλη συγκέντρωση, αλλά και με τις συγκεντρώσεις του Κόμματος σε όλη την Ελλάδα, δίνουμε απάντηση στο “πολεμικό ανακοινωθέν” που εξέδωσε η κυβέρνηση, ενάντια στα δικαιώματα και τη ζωή της εργατικής τάξης και των παιδιών της.

Δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη σε εμάς. Μπαίνουμε όλοι και όλες στη μάχη. Ακόμα περισσότεροι και περισσότερες από ό,τι πριν. Στον πόλεμο η εργατική τάξη, ο λαός, δεν έχει άλλο δρόμο παρά να απαντήσει με πόλεμο.

Με τα δικά της όπλα: Την πλατιά ενημέρωση, την οργάνωση, τον ανυποχώρητο ταξικό αγώνα, τις δίκαιες διεκδικήσεις της, την ανατροπή της ζοφερής αυτής κατάστασης.

– 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο. Αυτό είναι σύγχρονο σήμερα.

– Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων των κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι, μετά από δύο απανωτές οικονομικές κρίσεις και όχι να δουλεύουν ήλιο με ήλιο.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους μισθωτούς, στους νέους και τις νέες, που καταλαβαίνουν πολύ καλά τι έρχεται, αλλά ακόμα αναρωτιούνται τι και αν μπορεί να αλλάξει.

Μόνος του ο καθένας δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο.

“Τίποτα δεν γίνεται αν μένεις θεατής – όλα ανατρέπονται αν ξεσηκωθείς”! Αυτή είναι η πραγματικότητα. Κι εδώ είναι η δύναμη των εργαζομένων.

Οργανωμένοι στα Συνδικάτα, συσπειρωμένοι γύρω από στόχους διεκδίκησης για όλα όσα έχει ανάγκη σήμερα ένας εργαζόμενος, με θέληση εναντίωσης σε κάθε εργοδοτική και κυβερνητική αυθαιρεσία και παρέμβαση στα Σωματεία, στις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα.

Ο ένας δίπλα στον άλλο, σαν ένας άνθρωπος, στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους του αγώνα, μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Το αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ, ως τερατούργημα, συνεχίζει και βαθαίνει την επίθεση σε κατακτήσεις των εργατοϋπαλλήλων, που επέφεραν οι προηγούμενοι νόμοι, σε μια περίοδο πάνω από 10 χρόνια.

Είναι συντριπτικό το χτύπημα που επιφέρει στα εργασιακά δικαιώματα με την “εξαφάνιση” του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, την κατάργηση του 8ωρου, την επιβολή της 10ωρης δουλειάς, τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης.

Ό,τι και να κάνουν ο Χατζηδάκης, τα άλλα κυβερνητικά στελέχη, ο ΣΕΒ, οι άλλες εργοδοτικές ενώσεις, τα διάφορα παπαγαλάκια, για να παρουσιάσουν το “μαύρο – άσπρο” και την κόλαση που φτιάχνουν για τους εργαζόμενους, ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ!

Αποκαλύπτονται! Ό,τι κι αν σκαρφιστούν τα στηρίγματά τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, που κάνουν τον “Κινέζο”, ότι τάχα “δεν έχουν δει το νομοσχέδιο”, ότι “θα αντιδράσουν, αλλά χωρίς κραυγές”! Το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν ξανά πλάτη στα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου.

Ό,τι έκαναν πάντα δηλαδή. Άλλωστε, γι’ αυτό δεν τους έχουν σε καμία υπόληψη οι εργαζόμενοι.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση φέρνει τις ανατροπές του αιώνα, επαναφέροντας όρους δουλειάς του 1920, δείχνει μόνο την ανημπόρια του συστήματος!

Γιατί αυτό απαιτεί η καπιταλιστική οικονομία που ενδιαφέρεται για τους λίγους, μια χούφτα ομίλους και τα κέρδη τους και όχι για τους πολλούς, τους εργάτες, τους συνανθρώπους μας που περιφέρονται στην ανεργία, όλους τους ανθρώπους του μόχθου και τα δικαιώματά τους.

Οι νέες αντεργατικές αλλαγές είναι τα νέα προαπαιτούμενα για την ένταξη στο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, αυτό το “σούπερ μνημόνιο”, το οποίο χαιρέτισαν όλα τα κόμματα εκτός από το ΚΚΕ.

Ο πακτωλός των δισεκατομμυρίων από το Ταμείο, δεν θα πάει για την υγεία του λαού μας, για την εκπαίδευση και τη μόρφωση των παιδιών του, για τους μισθούς και τις συντάξεις, για τη βελτίωση των κοινωνικών υπηρεσιών.

Δεν θα κατευθυνθεί σε έργα προστασίας της ζωής του λαού:

– Για να μην καίγονται δασικές εκτάσεις όπως στα Γεράνεια Όρη.

– Για να μην πλημμυρίζουν ολόκληρες περιοχές, όπως στη Μάνδρα, στα χωριά της Εύβοιας, στην Καρδίτσα.

– Για να σωθούν ζωές από σεισμούς, όπως της Λάρισας, της Σάμου.

Ο πακτωλός των δισ., συγκεντρωμένος από τη δουλειά των εργαζομένων στην Ελλάδα και την Ευρώπη, θα κατευθυνθεί στους μεγάλους ομίλους της λεγόμενης πράσινης και της ψηφιακής ανάπτυξης, για να ανοίξει νέο πεδίο δόξης λαμπρό για τα κέρδη τους.

Κι όλα αυτά, με πρόσχημα δήθεν την προστασία του περιβάλλοντος! Καταρρίπτεται περίτρανα ο ισχυρισμός τους ότι την πρωτοβουλία της ανάπτυξης την έχει η ιδιωτική πρωτοβουλία, δηλαδή το κεφάλαιο!

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Όλοι τους γελοιοποιούνται και πρώτος απ’ όλους ο υπουργός Εργασίας όταν ξεδιάντροπα λέει: “Όσο ψέμα είναι πως ο ήλιος βγαίνει από τη Δύση, άλλο τόσο ψέμα είναι ότι το νομοσχέδιο καταργεί το 8ωρο”!

“Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια… μιας και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα ‘λεγαν”, γράφει ο Μενέλαος Λουντέμης.

Εμείς όμως τους απαντάμε: Όσο ο ήλιος θα βγαίνει από την Ανατολή, οι κομμουνιστές, τα μέλη της ΚΝΕ και όσοι πορεύονται στο πλάι μας, κάνουμε τη “νύχτα – μέρα”, για να ενημερώσουμε πλατιά τους εργαζόμενους, για να αποκαλύψουμε τα ψέματά τους.

Πρωτοστατούμε στους χώρους δουλειάς, στα εργατικά σωματεία, σε όλους τους φορείς του εργατικού – λαϊκού κινήματος, για να οργανωθεί η πάλη, να προετοιμαστεί μαχητική, απεργιακή απάντηση στο αντεργατικό έκτρωμα.

Ας αφήσουν λοιπόν την κοροϊδία ότι το νομοσχέδιο δήθεν “περιλαμβάνει νέα δικαιώματα, νέες ευκαιρίες, νέες επιλογές”…

Η 10ωρη δουλειά, οι απλήρωτες υπερωρίες, η γενίκευση της δουλειάς στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου, δεν είναι επιλογή, αλλά επιβολή και εκβιασμός!

Οι δήθεν ευκαιρίες για λίγους, δηλαδή “ο θάνατός σου η ζωή μου”, έχουν αντικαταστήσει προ πολλού τα δικαιώματα για όλους και όλες.

Όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και το εξής: Αν σήμερα η ΝΔ φέρνει αυτό το νομοσχέδιο-έκτρωμα, μπορεί να το κάνει, ακριβώς γιατί έχουν προηγηθεί οι νόμοι του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Όλοι τους βήμα – βήμα υλοποιούσαν τις πάγιες αξιώσεις του κεφαλαίου.

Όλοι τους εξόπλιζαν με νέα όπλα τη μεγάλη εργοδοσία, τους μεγαλοκαρχαρίες του πλούτου.

Όλοι αυτοί μαζί έσφιγγαν τον στενό κορσέ της διευθέτησης του σταθερού εργάσιμου χρόνου.

Όλοι αυτοί, πότε ο ένας πότε ο άλλος, με τη σειρά, νομοθετούσαν μέτρα, βγαλμένα από τον πυρήνα της στρατηγικής της ΕΕ, από τις λεγόμενες βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές, που στην πράξη σημαίνουν μόνο όλο και χειρότερες συνθήκες δουλειάς.

Όλοι τους έχουν βάψει τα χέρια τους με την ένταση της εκμετάλλευσης, συνεχίζοντας ο ένας το νομοθετικό έργο του άλλου.

Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, που έπαψε να κάθεται στις κυβερνητικές καρέκλες και είναι πλέον στην αντιπολίτευση, λέει ότι δεσμεύεται πως θα καταργήσει το νομοσχέδιο του Χατζηδάκη, γιατί δεν έχει -λέει- “αναπτυξιακό όραμα”, ξεπλένοντας έτσι την ίδια τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή, διαχωρίζει σε “καλή” και “κακή” τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, αναλόγως -λέει- αν προέρχεται από ατομική διαπραγμάτευση ή συλλογική!

Αιδώς Αργείοι, τους απαντάμε!

Πάλι καλά που δεν αυτογελοιοποιείται για μια ακόμα φορά, όπως έπαθε με την περίφημη “κατάργηση των μνημονίων”, αυτός που θα έσκιζε και θα καταργούσε “με ένα νόμο και ένα άρθρο” τα μνημόνια και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και που το μόνο που είδε ο ελληνικός λαός, σχεδόν 5 χρόνια, είναι να του επιβάλλει κι άλλα.

Γιατί την περίοδο δικής του διακυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ:

– Όχι μόνο δεν κατάργησε τον άθλιο νόμο της “διευθέτησης” του 2011, της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά τον εμπλούτισε με την περίφημη διάταξη για τη 12ωρη δουλειά στους νοσοκομειακούς γιατρούς.

– Όχι μόνο δεν κατοχύρωσε νομοθετικά την κυριακάτικη αργία, αλλά επέβαλε με νόμο δουλειά για 32 Κυριακές το χρόνο στο Εμπόριο. Έτσι άνοιξε το δρόμο για τη μετατροπή της κυριακάτικης αργίας σε εξαίρεση.

– Όχι μόνο δεν στήριξε την πρόταση νόμου, που διαμόρφωσαν πάνω από 500 συνδικαλιστικές οργανώσεις, για την επαναφορά των Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων και την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, αλλά υιοθέτησε και τον άθλιο νόμο Βρούτση, σύμφωνα με τον οποίο τον κατώτατο μισθό δεν τον καθορίζουν οι ελεύθερες, συλλογικές διαπραγματεύσεις, αλλά ο εκάστοτε υπουργός της κυβέρνησης.

– Αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι κυβερνήσεις ακόμα και των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου την περίοδο των μνημονίων, δηλαδή τα εμπόδια στην προκήρυξη απεργίας, το έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώνοντας το θεσμικό πλαίσιο για τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος. Και είναι ακριβώς αυτό που έρχεται να επεκτείνει παραπέρα η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ του κ. Μητσοτάκη.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πριν από 135 χρόνια και καθώς ο αγώνας για το 8ωρο γενικευόταν, φοβισμένοι οι καπιταλιστές της τότε εποχής μιλούσαν για την “τρέλα του 8ωρου”!

Το 8ωρο, ως αίτημα εκείνης της περιόδου, ήταν η πρώτη και κυριότερη ανάγκη στον αγώνα της εργατικής τάξης για να αποδεσμευτεί από τη σκλαβιά που της επέβαλαν οι καπιταλιστές εκμεταλλευτές.

Από εκείνο τον εμβληματικό αγώνα, που οδήγησε σε μια σειρά νομοθετικές ρυθμίσεις σε όλον τον τότε “πολιτισμένο κόσμο”, ρυθμίσεις που περιόριζαν τις ώρες εργασίας στις 8, έως και σήμερα, έχουν δοθεί μεγάλοι και συνεχείς αγώνες, με σκληρές θυσίες των εργατών και εργατριών, των λαϊκών δυνάμεων, που βάφτηκαν με αίμα.

Η καθιέρωση του 8ωρου, ως αποτέλεσμα της ανόδου του κινήματος και της πολιτικής χειραφέτησης του εργατικού κινήματος, ήταν μια σημαντική νίκη που δεν έσβησε φυσικά τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Παρά τα πισωγυρίσματα στην εφαρμογή των όσων υποχρεώθηκε να παραχωρήσει το κεφάλαιο, σχετικά με τις ώρες εργασίας, το 8ωρο και ο σταθερός χρόνος εργασίας πάντα αποτελούσαν και αποτελούν διαρκές σημείο τριβής και αντιπαράθεσης ανάμεσα σε εργάτες και επιχειρηματικούς ομίλους.

Γιατί η καθιέρωση του 8ωρου, ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας, βρίσκονται στην καρδιά των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.

Η περίφημη αφίσα που δείχνει από τη μία οι εργάτες και από την άλλη οι καπιταλιστές να τραβούν τους δείκτες του ρολογιού, παραμένει επίκαιρη, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από τότε.

Σήμερα, λοιπόν, η κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκει εκ νέου παρέμβαση στον εργάσιμο χρόνο. Η διευθέτησή του και μάλιστα με όρους ατομικής διαπραγμάτευσης είναι βαθιά αντιδραστική, οδηγεί σε μεγάλη ένταση της εκμετάλλευσης.

Προσθέτει άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα της εφαρμογής και επέκτασης των ευέλικτων μορφών εργασίας, που σταθερά ενισχύουν οι κυβερνήσεις, όπως απαιτεί το κεφάλαιο, από το 1990 μέχρι σήμερα.

Όμως οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές, ούτε ρομπότ.

Μέσα στις 24 ώρες της ημέρας πρέπει να κοιμούνται, να αναπαύονται, να τρέφονται, και φυσικά, επειδή μιλάμε για ανθρώπους, να έχουν ελεύθερο χρόνο για να βλέπουν τα παιδιά τους.

Και βέβαια να μπορούν να απολαμβάνουν τον Πολιτισμό, να ασχολούνται με τον Αθλητισμό, αλλά και να συμμετέχουν στην κοινωνική και πολιτική ζωή.

Ποιος εργάτης, ποια εργάτρια, ποιος νέος άνθρωπος μπορεί να τα κάνει όλα αυτά όταν για μήνες δουλεύει δεκάωρα;

Σήμερα, την εποχή της ονομαζόμενης 4ης βιομηχανικής επανάστασης, που ο άνθρωπος έφτιαξε δεκάδες ασφαλή εμβόλια για την αντιμετώπιση ενός άγνωστου ιού σε λίγους μήνες, ο εργάσιμος χρόνος αντί να μειώνεται, αυξάνεται!

Κι αυτό προσπαθούν να το ονομάσουν πρόοδο! Αυτή είναι πρόοδος για το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Ό,τι όμως είναι προοδευτικό για τον καπιταλισμό, είναι οπισθοδρόμηση για την εργατική τάξη, τις λαϊκές δυνάμεις.

“Το κεφάλαιο είναι νεκρή εργασία, που σαν βρικόλακας ζει μόνο ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίας. Και όσο πιο πολύ ζει, τόσο πιο πολύ αίμα ρουφάει”, έγραφε ο Καρλ Μαρξ, πριν ενάμιση αιώνα. Και αυτά τα λόγια, η θεωρία του, εξακολουθούν να στοιχειώνουν τα μεγάλα αφεντικά και τους αστούς οικονομολόγους και πολιτικούς, γιατί ακριβώς αποκάλυψε το μηχανισμό της εκμετάλλευσης στο εμβληματικό του έργο “Το Κεφάλαιο”.

Το κεφάλαιο δεν γεννιέται μόνο του, γεννιέται από τη ζωντανή εργασία, το μέρος της δουλειάς του εργάτη που μένει απλήρωτο. Την απόσπαση υπεραξίας, αυτή τη νόμιμη κλοπή, αποκάλυψε επιστημονικά ο Μαρξ.

Πριν αρκετές δεκαετίες είχε υπολογιστεί επιστημονικά ότι ο κοινωνικός χρόνος εργασίας που είναι αναγκαίος για την αναπλήρωση της σωματικής και πνευματικής δύναμης που ξοδεύουν οι εργάτες, για τα μέσα της επιβίωσης της δικής τους και της οικογένειάς τους και τη συντήρηση και ανάπτυξη της κοινωνίας, δεν ξεπερνούσε τις τρεις ώρες δουλειάς στα μεγάλα εργοστάσια.

Αυτές οι ώρες δουλειάς, στις σύγχρονες τότε επιχειρήσεις, ήταν υπεραρκετές για να πληρώνονται οι μισθοί, οι κοινωνικές παροχές και η Κοινωνική Ασφάλιση για τους εργαζόμενους. Οι υπόλοιπες ώρες μέχρι το 8ωρο ήταν απλήρωτη δουλειά, το αποτέλεσμα της οποίας πήγαινε στον καπιταλιστή.

Ας φανταστούμε μόνο πόσο έχει μεγαλώσει σήμερα η παραγωγικότητα της εργασίας, πόσο έχει μεγαλώσει και η σχετική υπεραξία με την είσοδο νέων τεχνολογιών στην παραγωγή και πόσο έχει εκτιναχθεί η εντατικοποίηση!

Πόσο μεγαλώνει η απόλυτη εκμετάλλευση, δηλαδή η απόσπαση απλήρωτης δουλειάς με την αύξηση του χρόνου εργασίας πέρα από τις 8 ώρες!

Μάλιστα, για πρώτη φορά σε νομοσχέδιο, γράφεται και το εξής εξωφρενικό: Ότι οι δύο επιπλέον ώρες εργασίας, δεν θα πληρώνονται στον εργαζόμενο, αλλά θα “ρεφάρονται” με άδειες και ρεπό αργότερα, όταν θα “πέφτει” η δουλειά…

Αυτά ας τολμήσουν να πάνε να τα πουν στους εργαζόμενους στα super – market, στις ταχυμεταφορές, που περιμένουν χρωστούμενα ρεπό πολλών μηνών, τα οποία δεν πήραν λόγω της πανδημίας!

Ο εργάσιμος χρόνος, όμως, δεν είναι απλά μαθηματικά που προσθέτεις και αφαιρείς κάποιες ώρες!

Το μεγαλύτερο κομμάτι της εργάσιμης μέρας είναι απλήρωτο και σε αυτό παράγεται η υπεραξία, δηλαδή το κέρδος για τον καπιταλιστή.

Η βασική ουσία του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος είναι ότι ο μισθωτός, ανεξάρτητα από το είδος της δουλειάς του, με μερική ή πλήρη σύμφωνα με το νόμο απασχόληση, με ατομική, επιχειρησιακή, ακόμα και με κλαδική σύμβαση, πάντα δουλεύει έναν ελάχιστο μόνο χρόνο για τις στοιχειώδεις ανάγκες του, ανάλογα με τη χρονική περίοδο και με τη δυναμική της ταξικής πάλης. Στο μεγαλύτερο μέρος της εργασίας του γίνεται νόμιμη κλοπή από τους καπιταλιστές και το κράτος τους.

Πολύ περισσότερο με τη λεγόμενη διευθέτηση.

Οι δύο επιπλέον ώρες στο 10ωρο αποτελούν επιπλέον απλήρωτο χρόνο εργασίας για την επιχείρηση, άρα το απλήρωτο κομμάτι της εργάσιμης μέρας μεγαλώνει.

Αυτή είναι η πραγματικότητα! Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο καπιταλιστής θα χάσει, σε κάποιο επόμενο χρονικό διάστημα, που ο μισθωτός θα εργάζεται λιγότερες ώρες, για να εξισορροπηθεί δήθεν το ωράριο!!!

Γιατί και τότε ένα σημαντικό μέρος των εργάσιμων ωρών του είναι για τον καπιταλιστή, πολύ περισσότερο που με την κατάλληλη οργάνωση της δουλειάς, με την εντατικοποίηση της εργασίας, αλλά και με την αξιοποίηση όλου του αντεργατικού οπλοστασίου που έχει στη διάθεσή του, κρατά σε υψηλά επίπεδα την εκμετάλλευση των εργατών.

Χώρια που η δήθεν “επιστροφή” αυτού του χρόνου εργασίας με ρεπό, άδειες, ή μειωμένη απασχόληση, όπως κοροϊδεύει ο Χατζηδάκης, δεν αλλάζει τις αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους.

Η δεκάωρη καθημερινή εργασία προκαλεί μεγάλη φθορά στην εργατική δύναμη, στις πνευματικές και σωματικές ικανότητες των εργαζομένων, που δεν μπορεί να αναπληρωθεί μετά.

Δεν διορθώνονται τα μυοσκελετικά, αγγειακά και άλλα προβλήματα των εμποροϋπαλλήλων γυναικών, των καθαριστριών, των νοσηλευτών, των κομμωτριών, οι φθορές, ακόμα και όταν σταματήσουν τη δουλειά. Το ίδιο και για τους εργαζόμενους στον επισιτισμό, στα νοσοκομεία και αλλού.

Όταν μάλιστα, στη δεκάωρη εργασία που πολλές φορές γίνεται δωδεκάωρη και ακόμα παραπάνω, προστεθεί ο χρόνος μεταφοράς των εργαζομένων προς και από το χώρο δουλειάς τους προς τον τόπο κατοικίας τους, τότε καταλαβαίνει κανείς πως ο ελεύθερος χρόνος και η αξιοποίησή του αποτελεί ανέκδοτο. Βέβαια, με μεγάλη δόση black humor…

Για να μη μιλήσουμε συνολικά για την οικογενειακή ζωή, αφού το πρόβλημα δεν είναι ατομικό του κάθε εργαζόμενου, αλλά αφορά ολόκληρη την οικογένειά του, τα παιδιά του.

Λένε μάλιστα τα κυβερνητικά σαΐνια, για να παρουσιάσουν ως δήθεν “φιλεργατικό” το αντεργατικό νομοσχέδιο και να υπερασπιστούν τη 10ωρη δουλειά, πως “μια μητέρα θα μπορεί να δουλεύει 4 συνεχείς μέρες 10 ώρες, για να βλέπει το παιδί της τις υπόλοιπες τρεις”!

Λες και η μητρότητα είναι εκ περιτροπής απασχόληση!

Λες και μπορεί κάποιος να είναι τρεις μέρες γονιός και τις άλλες τέσσερις να μην είναι.

Πολύ περισσότερο και λόγω της πλήρους υποβάθμισης των δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών για το παιδί.

Ποια μάνα και ποιος πατέρας μπορεί να έχει ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά του, όταν για 4 μέρες θα δουλεύει 10ωρα και θα ξεθεώνεται και θα γυρνά στο σπίτι όταν το παιδί πλέον θα κοιμάται;

Ας σκεφτεί ο καθένας το μέγεθος της υποκρισίας της κυβέρνησης, που πρόσφατα ψήφισε τον νόμο για τη συνεπιμέλεια! Έλεγε όλο καμάρι η κυβέρνηση πως έτσι καλύπτει την ανάγκη των παιδιών να περνάνε χρόνο και με τους δύο γονείς μετά από ένα διαζύγιο.

Δεν μας λέει, όμως, πώς θα γίνει αυτό όταν για παράδειγμα η μητέρα είναι εργαζόμενη σε super market και ο πατέρας εργαζόμενος στον τουρισμό ή στις τηλεπικοινωνίες; Όταν δουλεύουν σπαστά ωράρια, πρωί – απόγευμα, όταν δουλεύουν ακόμα και τις Κυριακές;

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Αυτή η ζωή, πραγματική χαμοζωή, ένα μόνιμο τρεχαλητό με τα “ωράρια-λάστιχο” στους τόπους δουλειάς, δεν αποτελούν ούτε πρόκειται να αποτελέσουν ποτέ επιλογές των ίδιων των εργαζομένων. Είναι στρατηγική επιλογή όλων των κυβερνήσεων και το αποτέλεσμα των -κατά παραγγελία του κεφαλαίου- αντεργατικών νόμων, οι οποίοι κομματιάζουν την προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική ζωή, εξαφανίζουν τον όποιο ελεύθερο χρόνο.

Αποκορύφωμα όλων αυτών είναι το “τερατούργημα Χατζηδάκη”.

Η φυσική ανάγκη για ανάπαυση, ψυχαγωγία, αλλά και οι κοινωνικές ανάγκες της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης, της συμμετοχής στα κοινά, συνθλίβονται μέσα στις δαγκάνες της λεγόμενης διευθέτησης.

– Ενώ αυξάνουν τις υπερωρίες, μηδενίζουν το κόστος τους!!!

– Παράλληλα, καθιερώνουν την 7ήμερη εργασία τη βδομάδα, καθώς απελευθερώνουν την Κυριακή αργία για ακόμα περισσότερους κλάδους. Χτυπούν την κυριακάτικη αργία, τη μοναδική μέρα που μένει ελεύθερη στην εργατική – λαϊκή οικογένεια.

Οι συνέπειες θα είναι βαριές και όχι μόνο για τους εργαζόμενους, αλλά και για τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες, εμπόρους, μικροεπιχειρηματίες.

Η λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές θα οδηγήσει σε πολύωρη, εξαντλητική εργασία, χωρίς ουσιαστικό οικονομικό αντίκρισμα για χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους της πόλης.

Δεκάδες κλάδοι και επαγγέλματα στις μεταφορές, στο εμπόριο, στον επισιτισμό, στις λεγόμενες υπηρεσίες καλλωπισμού, στην επισκευή και συντήρηση θα εξαναγκαστούν επίσης στη νέα πραγματικότητα, αφού η νέα κατάσταση στον εργάσιμο χρόνο θα συμπαρασύρει και τη δική τους εργασία.

Η επιβάρυνση στην υγεία, η πλήρης αποδιάρθρωση του ατομικού και οικογενειακού ελεύθερου χρόνου, το δικαίωμα στην ξεκούραση που πάει περίπατο, θα είναι η νέα λεγόμενη κανονικότητα, ιδιαίτερα για όσους στηρίζονται στην προσωπική τους εργασία. Το χτύπημα θα είναι ακόμα μεγαλύτερο για τις αυτοαπασχολούμενες γυναίκες, που ταυτόχρονα αναλαμβάνουν στην πλειοψηφία των περιπτώσεων και τις οικογενειακές υποχρεώσεις.

Είναι κενό γράμμα το δήθεν δικαίωμα της επιλογής στο άνοιγμα ή όχι ενός μικρού εμπορικού καταστήματος την Κυριακή που επικαλούνται διάφοροι καλοθελητές. Η διέξοδος στο δίλημμα “σωματική ή οικονομική εξόντωση”, ειδικά στις σημερινές συνθήκες οξυμένου ανταγωνισμού και κυριαρχίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, δεν μπορεί να δοθεί ατομικά.

Γι΄ αυτό και οι αυτοαπασχολούμενοι πρέπει να πάρουν τη δική τους θέση στο πλευρό της εργατικής τάξης στον αγώνα.

Για να διαμορφωθεί στην πράξη μια πλατιά λαϊκή πλειοψηφία που θα αντιπαλέψει και θα ανατρέψει τις αντιλαϊκές πολιτικές και θα θέσει στο προσκήνιο τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η εκτεταμένη εφαρμογή της τηλεργασίας, που ήρθε τάχα ως προστασία για την πανδημία και τελικά έμεινε, τώρα συνοδεύεται από την κυβερνητική και εργοδοτική προπαγάνδα που προβάλλει τα δήθεν οφέλη της για τον εργαζόμενο, την υποτιθέμενη “συμφιλίωση της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή”, όταν την ίδια στιγμή καταργεί κάθε διάκριση ανάμεσα στον εργάσιμο και μη εργάσιμο χρόνο. Διαφημίζουν μια νέα “κανονικότητα” καλυμμένη με το πέπλο του “εκσυγχρονισμού” των εργασιακών σχέσεων και της “διευκόλυνσης” των εργαζομένων!

Εκσυγχρονισμός, όμως, δεν είναι η προσαρμογή των εργασιακών σχέσεων στις μεταβαλλόμενες ανάγκες του αδηφάγου κεφαλαίου, όπως προσπαθεί να το παρουσιάσει η κυβέρνηση.

Εκσυγχρονισμός είναι:

– Η γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου.

– Η σταθερή δουλειά για όλους.

– Η κατάργηση κάθε μορφής “ευελιξίας”.

– Μισθοί και δικαιώματα με βάση τις σύγχρονες ανάγκες.

Ούτε είναι εκσυγχρονισμός, βέβαια, οι ατομικές συμβάσεις, δηλαδή η ατομική διαπραγμάτευση ανάμεσα σε επιχειρήσεις και εργαζόμενους.

Όσο άπειροι κι αν είναι οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες, μπορούν να καταλάβουν πως κανείς δεν μπορεί να ορίζει με βάση τις δικές του ανάγκες την εργασιακή σχέση που επιθυμεί, να ορίζει τη ζωή του σε “συνεργασία” και “συνεννόηση” με τον εργοδότη και την επιχείρηση!

Μπορούν να δουν και το ψέμα, αλλά και την παγίδα που τους στήνουν.

Γιατί η ατομική σύμβαση είναι μόνο όρος διάσπασης της ενότητας της εργατικής τάξης. Για αυτό και προχωρούν ένα βήμα παραπέρα την επίθεση στη συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα στην απεργία.

Παρουσιάζουν τη δράση των Συνδικάτων περίπου ως εγκληματική ενέργεια, μη μπορώντας να κρύψουν το μίσος εργοδοτών και κυβερνήσεων απέναντι στην οργανωμένη – συλλογική διεκδίκηση.

Χτυπούν χωρίς προσχήματα το συνταγματικά κατοχυρωμένο απεργιακό δικαίωμα, με όλα αυτά τα απίθανα για την “ελάχιστη εγγυημένη υπηρεσία σε κλάδους κοινής ωφέλειας κατά τη διάρκεια της απεργίας”!!!

Είναι απροκάλυπτα ψέματα, όταν αυτές οι κυβερνήσεις ευθύνονται για το γεγονός ότι τα δημόσια νοσοκομεία λειτουργούν ουσιαστικά μόνιμα με προσωπικό που αγγίζει το όριο της “ελάχιστης εγγυημένης ασφάλειας”, όπως λένε.

Κι από την άλλη μεριά, στη μεταποίηση κι αλλού, μιλάνε για Προσωπικό Ελάχιστης Εγγυημένης Υπηρεσίας, το οποίο με βάση τη σημερινή κατάσταση, θα είναι μεγαλύτερο από τον αριθμό των εργαζομένων της κάθε βάρδιας!

Τι θέλουν; Να βγάλουν στην “παρανομία” το απεργιακό δικαίωμα και να νομιμοποιήσουν την απεργοσπασία.

Μάλιστα φθάνουν στο σημείο να λένε ότι “ακόμα και στις απεργίες πρέπει να λειτουργούν οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, γιατί αλλιώς η απεργία στρέφεται ενάντια σε άλλους εργαζόμενους”.

Χρόνια τα ακούμε αυτά από τα παπαγαλάκια τους.

Τάχα νοιάζονται για την κοινή ωφέλεια και με αυτό το επιχείρημα φτιάχνουν νόμο για να δουλεύει ακόμα και το 100% του προσωπικού τη μέρα της απεργίας!!!

Ρωτάμε:

– Ποιος είναι αυτός που κόβει το ρεύμα και το νερό σε χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά; Οι απεργοί είναι;

– Ποιος είναι αυτός που δεν έχει προσλάβει το απαραίτητο προσωπικό στα μέσα μεταφοράς; Οι απεργοί;

– Έχει αποκλειστεί ποτέ ασθενής λόγω απεργίας από τη νοσοκομειακή φροντίδα;

– Ποιος, αλήθεια, πέταξε εκτός ΜΕΘ σοβαρά άρρωστους και χιλιάδες ασθενείς εκτός νοσοκομείων;

– Ποιος αρνήθηκε να επιτάξει τις ιδιωτικές κλινικές-μεγαθήρια μέσα στην πανδημία;

Τους απεργούς ναυτεργάτες, τους απεργούς εκπαιδευτικούς, τους απεργούς εργαζόμενους στην καθαριότητα ήξεραν να τους επιτάσσουν! Να επιτάξουν όμως κλινικάρχες για να μην πεθάνουν άνθρωποι δεν ήξεραν!

Γιατί; Δεν υπάρχει “κοινωνική ανάγκη” και “κοινή ωφέλεια” μέσα στην πανδημία;

Βάζουν νέα εμπόδια στη λήψη απόφασης για απεργία. Επιβάλλουν στα σωματεία την εφαρμογή ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, σε συνδυασμό με την προηγούμενη διάταξη του ΣΥΡΙΖΑ, περί υποχρεωτικής συμμετοχής στη Γενική Συνέλευση, που για απεργία θα αποφασίζει τουλάχιστον το 50% των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου.

Τέτοιο θράσος! Όταν έχουν καταθέσει και ετοιμάζονται να ψηφίσουν εκλογικό νόμο για τους δήμους και τις Περιφέρειες που δίνει στην πρώτη δύναμη τα 3/5 των δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων, χωρίς να υπολογίζεται και το μεγάλο ποσοστό αποχής! Τόση δημοκρατία ξεχειλίζει από τα μπατζάκια τους…

Όταν από την πρώτη Κυριακή με 43% θα εκλέγεται περιφερειάρχης που διαχειρίζεται δισεκατομμύρια και θα καθορίζει τις ζωές μας, κάνοντας ό,τι θέλει.

Ενώ το εργατικό σωματείο, οι εργαζόμενοι, για να υπερασπιστούν το ψωμί και τη δουλειά τους, με το μόνο όπλο που έχουν, την απεργία, δεν φτάνει η πλειοψηφία όσων ψηφίζουν, αλλά χρειάζονται πάνω από 50% όλων των εγγεγραμμένων στους καταλόγους μελών!

Με τις διώξεις συνδικαλιστών, με το ηλεκτρονικό φακέλωμα, πιστεύουν πως θα καταφέρουν να υψώσουν νέα εμπόδια στην οργάνωση και στους αγώνες των εργαζομένων, να μετατρέψουν την απεργία σε μία συμβολική ενέργεια!

Τους λέμε: Εδώ δεν είναι Ιαπωνία, όπου οι εργαζόμενοι απεργούν, υποτίθεται, δουλεύοντας, φορώντας ένα άσπρο περιβραχιόνιο.

Εδώ είναι Ελλάδα: Εδώ υπάρχει ιστορία εργατικών αγώνων, ταξικό εργατικό κίνημα, υπάρχει το ΠΑΜΕ.

Εδώ σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας!

Φίλες και φίλοι,

Δεν περιμέναμε τις κυνικές δηλώσεις ενός εφοπλιστή για να σας πούμε ότι οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα αποτελούν το πολιτικό προσωπικό των επιχειρηματικών ομίλων, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών!

Έτσι κι αλλιώς αυτό το γράφουν με μεγάλα γράμματα οι νόμοι τους, οι νόμοι που υπερασπίζονται τα κέρδη τους. Αυτό είναι και το εμπόδιο, το καπιταλιστικό κέρδος.

Σήμερα, ενώ οι δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας και της παραγωγής δείχνουν πως είναι ρεαλιστική η μείωση του εργάσιμου χρόνου, σε συνδυασμό με τη διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων, την αύξηση των μισθών, την εξασφάλιση σταθερής εργασίας, στη ζωή μας συμβαίνουν ακριβώς τα αντίθετα.

Κι όμως έναν αιώνα πριν και στο πρώτο εργατικό κράτος είχαν μπει ήδη στη ζωή όλα αυτά, καθώς ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος ήταν σταθερός, με 7ωρο – 5ήμερο.

Στον εργάσιμο χρόνο υπολογιζόταν όχι μόνον ο παραγωγικός, αλλά και ο χρόνος μετακίνησης, φαγητού, για τις γυναίκες οι οικιακές εργασίες, προκειμένου να υπολογιστεί η πρόοδος για τον πραγματικά ελεύθερο χρόνο, για αυτομόρφωση, άθληση, Πολιτισμό, κοινωνική δράση.

Αυτό αρκεί για να συγκρίνει ο εργάτης, η εργάτρια, ο μισθωτός τον καπιταλισμό με τον σοσιαλισμό!

Σε όλους τους εργαζόμενους εξασφαλίζονταν μέρες εβδομαδιαίας ανάπαυσης και ετήσιες άδειες με αποδοχές.

Η εργάσιμη βδομάδα στη Σοβιετική Ένωση ήταν μια από τις μικρότερες στον κόσμο, αποδεικνύοντας τα πλεονεκτήματα και την ανωτερότητα του σοσιαλισμού.

Κι αν σήμερα ο δείκτης του ρολογιού, στην ιστορική αφίσα για το 8ωρο, δείχνει τους καπιταλιστές κερδισμένους, εμείς ξέρουμε πως οι εργάτες και οι εργάτριες, οι άνεργοι, οι άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων έχουν τη δύναμη να μετακινήσουν τους δείκτες προς το μέρος τους, κερδίζοντας τη ζωή τους.

Μπορούν! Με την οργάνωση της πάλης μέσα στους χώρους δουλειάς, ακόμα και μέσα σ’ αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες για το εργατικό κίνημα.

Μπορούμε να νικήσουμε το φόβο, την εργοδοτική τρομοκρατία, τη μοιρολατρία!

Μπορούμε να εμπνεύσουμε την εμπιστοσύνη στη συλλογική δράση, στον ταξικό αγώνα.

Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους νέους και τις νέες. Το νομοσχέδιο δεν νομιμοποιεί απλά τη ζούγκλα, που ήδη ζείτε όσοι δουλεύετε. Διαμορφώνει το ακόμα χειρότερο επόμενο στάδιο της δουλειάς χωρίς κανένα δικαίωμα, ούτε στην ανάπαυση, ούτε στην ψυχαγωγία και την ξεκούραση, πολύ περισσότερο στην οργανωμένη διεκδίκηση.

Αν σήμερα ο εργοδότης σάς υποχρεώνει να δουλεύετε απλήρωτα 10ωρα, σκεφτείτε τι θα γίνει, όταν ο νόμος Χατζηδάκη του λύσει τα χέρια να το επιβάλλει.

Το γεγονός ότι οι σημερινοί νέοι και νέες ζουν και δουλεύουν με όρους πολύ χειρότερους από τους γονείς τους, με την ανασφάλεια να κυριαρχεί, δεν είναι μοιραίο. Είναι κι αυτή μία σημαντική πλευρά τού τι σημαίνει πρόοδος για το σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα.

Είναι κι αυτή μία απόδειξη για το γεγονός ότι, όσο κι αν εξελίσσεται η επιστήμη στο σημερινό σύστημα, το χάσμα ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους καταπιεστές, όχι μόνο δεν θα μικραίνει, αλλά θα μεγαλώνει διαρκώς. Συσσωρεύοντας στη μία μεριά πλούτη, κέρδη και χλιδή και στην άλλη μεριά, στην εργατική τάξη, στους μισθωτούς, αλλά και στους αυτοαπασχολούμενους και τα παιδιά τους, φτώχεια, μεροκάματα της πείνας, ανασφάλεια, ατελείωτη δουλειά.

Δεν θα παραδώσουμε τις ζωές και τις προσδοκίες μας στα αφεντικά!

Θα παλέψουμε σε αυτή τη ζωή και θα νικήσουμε!

Για να δουλεύουμε, να μορφωνόμαστε, να ζούμε, όπως πραγματικά αξίζει στον σύγχρονο άνθρωπο.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Εργαζόμενοι της Αττικής,

Βαδίζουμε προς την τελική ευθεία για το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ που θα γίνει από τις 24 έως τις 27 Ιούνη.

Είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε! Να κάνουμε το Κόμμα μας Δυνατό.

Γιατί ένα Δυνατό ΚΚΕ μπορεί να γίνει πραγματικά “ο νους, η καρδιά, ο οργανωτής της εργατικής – λαϊκής πάλης για το σοσιαλισμό”.

Απευθύνουμε κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ, μέσα στους καθημερινούς αγώνες, στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, σε όλες τις πολιτικές μάχες, σε όλους τους αγωνιστές και όλες τις αγωνίστριες της ζωής.

Απλώνουμε το χέρι σε όλους και όλες, όσοι και όσες αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ μια αξιόπιστη και μαχητική δύναμη για τα δικά τους συμφέροντα, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορετικές σκέψεις και προβληματισμούς.

Οι ηρωικοί αγώνες της εργατικής τάξης, όλο τον προηγούμενο αιώνα έως σήμερα, γιορτάζονται σαν δοξασμένοι προάγγελοι μιας νέας κοινωνίας.

Τους μάρτυρες και ήρωες της τάξης μας τους έχουμε κλείσει μέσα στην καρδιά μας, τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη.

Τους εξολοθρευτές της, όμως, τους έχει καρφώσει και θα τους ξανακαρφώσει οριστικά και αμετάκλητα αυτή τη φορά η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης!

Είμαστε βαθιά πεισμένοι ότι το σύστημα της εκμετάλλευσης, της βίας, του ρατσισμού, της ανασφάλειας μπορεί να αποτελέσει παρελθόν.

Ας βάλουμε το μικρό μας λιθαράκι ο καθένας και η καθεμιά γι’ αυτό. Πιο αποφασιστικά, πιο δυναμικά!

Έτσι θα ανθρωπέψει πραγματικά ο άνθρωπος.

Έτσι θα καταργήσουμε “εκείνη την ταξική ιδιοκτησία που την εργασία των πολλών τη μετατρέπει σε πλούτο των λίγων” (Κ. Μαρξ)!

Αρνούμαστε να είμαστε σύγχρονοι σκλάβοι τον 21ο αιώνα!

Να μην κατατεθεί το αντεργατικό έκτρωμα!

Να πληρώσουν και να τιμωρηθούν πολιτικά όλοι οι εμπνευστές του και όσοι συνέβαλαν ως κυβερνήσεις να φτάσουμε έως αυτό το σημείο!

Να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ!

Όλοι και όλες στους δρόμους του αγώνα!

Για μια μεγάλη επιτυχία της πανελλαδικής γενικής απεργίας!».