Δ. Ξεκαλάκης: “Το Κόμμα έπρεπε να απορρίψει και την παραμικρή σκέψη για την παράδοση των όπλων και τη διάλυση του ΕΛΑΣ.”
Ολοκληρώθηκε η ημερίδα της ΚΟ Αττικής με ομιλία από τον Δημήτρη Ξεκαλάκη, μέλους της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ και της ΕΠ της ΚΟ Αττικής, με θέμα: «Από τη Βάρκιζα στην ταξική σύγκρουση 1946 – 1949».
Η ημερίδα της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ ολοκληρώθηκε με ομιλία από τον Δημήτρη Ξεκαλάκη, μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ και της ΕΠ της ΚΟ Αττικής, που είχε θέμα: «Από τη Βάρκιζα στην ταξική σύγκρουση 1946 – 1949».
Ο ομιλητής αναφέρθηκε στην απαράδεκτη συμφωνία της Βάρκιζας, που, όπως είπε, αποτέλεσε έναν απαράδεκτο συμβιβασμό, με πολύ αρνητικές συνέπειες σε βάρος του λαϊκού κινήματος, που βαραίνει την ηγεσία του ΚΚΕ, αφού: «Ανεξάρτητα από τις όποιες διεθνείς παραινέσεις δέχτηκε το Κόμμα για την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης, έπρεπε να απορρίψει και την παραμικρή σκέψη για την παράδοση των όπλων και τη διάλυση του ΕΛΑΣ. Έπρεπε το Κόμμα να ανασυνταχθεί και ο ΕΛΑΣ να συνεχίσει τον αγώνα έξω από την Αθήνα. […] Η απαράδεκτη υποχώρηση, όντας σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος και γενικά του λαού, απέβαινε σε βάρος και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος».
Στάθηκε αναλυτικά στο όργιο τρομοκρατίας που εξαπέλυσε η αστική τάξη και τα όργανά της ενάντια στο ΚΚΕ και στο κίνημα μετά την υπογραφή της συμφωνίας, λέγοντας μεταξύ άλλων ότι τελικά, «αντί να γίνει η εκκαθάριση του στρατού από τους δωσίλογους, με βάση τη Συμφωνία, διώχτηκαν οι ΕΑΜίτες».
«Επιβεβαιώθηκε ακόμα μια φορά ότι με την αστική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει συμφωνία», υπογράμμισε ο Δ. Ξεκαλάκης.
Συνέχισε, κάνοντας αναφορά στη 12η Ολομέλεια και το 7ο Συνέδριο του Κόμματος, που κατέγραψαν σημαντικά βήματα στην ανασυγκρότηση και πρόταξαν την ανάγκη της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας, που λειτουργούσε ως επιλογή αναχώματος στην κλιμακούμενη δολοφονική τρομοκρατία.
Στάθηκε στο πώς συγκροτήθηκαν οι Ομάδες Καταδιωκόμενων Δημοκρατικών Αγωνιστών (ΟΚΔΑ), ή οι Ομάδες Δημοκρατικών Ενόπλων Καταδιωκόμενων Αγωνιστών (ΟΔΕΚΑ, ΟΔΕΚ), που αποτέλεσαν τους πρώτους αντάρτικους σχηματισμούς, φτάνοντας μέχρι την επίθεση στο σταθμό χωροφυλακής στο Λιτόχωρο το Μάρτη 1946 και τη μετονομασία των αντάρτικων δυνάμεων σε Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας στις 27 Δεκέμβρη 1946. «Το ΚΚΕ, προς τιμήν του ακολούθησε το δρόμο της ένοπλης σύγκρουσης, επιβεβαιώνοντας ότι παρά τα λάθη και τις αδυναμίες του, δεν συμβιβάστηκε με τον ταξικό εχθρό και δεν ενσωματώθηκε. Ακολούθησε η τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), της κορυφαίας ταξικής σύγκρουσης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα, που απέδειξε ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης “εθνικής ομοψυχίας” και της κατάργησης των ταξικών διαχωριστικών γραμμών», σημείωσε μεταξύ άλλων.
