Διάγραμμα Γκίκα Μαγιορκίνη – Ποιες αποστάσεις; Στόχος να στηριχτεί η κυβερνητική πολιτική
Απέναντι στις σοβαρές ανησυχίες και αντιδράσεις γονέων και εκπαιδευτικών σχετικά με τις κυβερνητικές αποφάσεις για τους όρους έναρξης της σχολικής χρονιάς, επιστρατεύονται… λυτοί και δεμένοι. Δε θα μπορούσαν να λείπουν και ορισμένοι καθηγητές, που αναλαμβάνουν να ντύσουν με επιστημοσύνη τους κυβερνητικούς χειρισμούς.
Μετά το πιο σύντομο ανέκδοτο της περασμένης εβδομάδας (δια στόματος υπουργού Παιδείας), ότι τάχα ο μέσος όρος μαθητών ανά τάξη είναι 17 παιδιά (ή 20 εκ των υστέρων στα αστικά κέντρα) ήρθαν και τα …διαγράμματα να στηρίξουν την κυβερνητική πολιτική και να «τεκμηριώσουν» (!!) ότι δεν ωφελούν οι αποστάσεις ανάμεσα στους μαθητές στην τάξη!
Φαίνεται ότι απέναντι στις σοβαρές ανησυχίες και αντιδράσεις γονέων και εκπαιδευτικών σχετικά με τις κυβερνητικές αποφάσεις για τους όρους έναρξης της σχολικής χρονιάς, επιστρατεύονται… λυτοί και δεμένοι. Δε θα μπορούσαν να λείπουν και ορισμένοι καθηγητές, που αναλαμβάνουν να ντύσουν με επιστημοσύνη τους κυβερνητικούς χειρισμούς.
Σε ανάρτησή του στα social media, ο επίκουρος καθηγητής και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Υγείας, Γκίκας Μαγιορκίνης παραθέτει διάγραμμα για να ισχυριστεί ότι δεν είναι πεισμένος πως οι αποστάσεις ανάμεσα στους μαθητές που επιτυγχάνονται με 15 μαθητές στην τάξη είναι χρήσιμες συγκριτικά με τις τάξεις των 25 παιδιών.
Το διάγραμμα που παραθέτει ο ίδιος (δείτε παρακάτω) πέραν του ότι δεν έχει καμία σχέση με την αποτύπωση μιας σχολικής τάξης (οι σχολικές τάξεις δεν είναι διάδρομοι) αυτοδιαψεύδεται. Είναι προφανές ότι σε αίθουσες με 25 μαθητές, οι μαθητές είναι δίπλα – δίπλα. Μάλιστα, στα σχολεία της χώρας, οι τάξεις είναι μικρές, με τα θρανία κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο.
Το επιχείρημα της κυβέρνησης, το οποίο διατυπώνει στην ανάρτησή του και ο ίδιος ο Γκ. Μαγιορκίνης, ότι «η όποια μετάδοση στην τάξη είναι πλήρως ιχνηλατίσιμη και μπορεί να περιοριστεί με απλό περιορισμό, ενώ στην εστίαση δημιουργεί κατα κόρον “ορφανά” κρούσματα», δε λέει τίποτα περισσότερο από το τι μπορείς να κάνεις εκ των υστέρων, ενώ δηλαδή διαπιστώνεται κρούσμα σε μια τάξη.
Ζητούμενο όμως (πρέπει να) είναι πως με ουσιαστικά μέτρα προστασίας θα περιοριστεί η διασπορά του ιού και θα αποφευχθούν τα κρούσματα σε μικρούς μαθητές και εκπαιδευτικούς (και στη συνέχεια στις οικογένειές τους, στους χώρους εργασίας των οικογενειών τους, στα συγγενικά τους πρόσωπα κ.λπ.). Αλήθεια, ακόμα και η ιχνηλάτηση ανάμεσα σε 25 οικογένειες είναι ίδια με την ιχνηλάτηση σε 15;
Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι η πολιτική της δημιουργεί μεγάλη ανησυχία σε γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς και επιστρατεύει επιχειρήματα που δε λαμβάνουν υπόψη ότι τα μέτρα λειτουργούν πολλαπλασιαστικά: Όσο περισσότερα μέτρα λάβεις, τόσο μεγαλύτερη είναι και η προστασία που επιτυγχάνεται.
Η κυβέρνηση, ενώ είχε πολύ χρόνο για να λάβει ουσιαστικά μέτρα, δεν τον αξιοποίησε γιατί τα ουσιαστικά μέτρα απαιτούν μαζικές προσλήψεις εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού και έργα κτιριακών υποδομών. Και αυτό για την κυβέρνηση λογίζεται ως κόστος. Αντίθετα, δεν της κοστίζει τίποτα να ισχυρίζεται ότι τάχα έχει λάβει μέτρα και εκ των υστέρων, αφού φανούν τα αποτελέσματα της έλλειψης ουσιαστικών μέτρων προστασίας της Υγείας να ρίχνει την ευθύνη στους εκπαιδευτικούς, στους γονείς, στους μικρούς μαθητές που είναι «ατομικά ανεύθυνοι» και έχουν την «ατομική ευθύνη» ότι αρρώστησαν… Τέτοια (κρατική) υπευθυνότητα…
