Αντιρωσική παράνοια, οι «φασίστες» και η «πατρίδα»

Δρόμοι

Στην πόλη Ιβανο-Φρανκίβσκ της δυτικής Ουκρανίας, το Δημοτικό Συμβούλιο αλλάζει τις σημάνσεις όλων των δρόμων που φέρουν ονόματα επιστημόνων, καλλιτεχνών και προσωπικοτήτων από τη Ρωσία και πολύ περισσότερο από την ΕΣΣΔ. Η αντιρωσική παράνοια φτάνει μέχρι τη χυδαία «αποκαθήλωση» της ιστορίας του Πολιτισμού και των Επιστημών. Πόσο μάλλον που οι λαοί σε Ρωσία και Ουκρανία μοιράζονται το ίδιο ιστορικό παρελθόν, όπως και τα τεράστια επιτεύγματα σε όλους τους τομείς, κάτω από τη στέγη της κοινής σοβιετικής πατρίδας. Κι αυτό δεν σβήνει, όσες ταμπέλες κι αν κατεβάσουν. Δεν είναι όμως μόνο εκεί το πρόβλημα, αλλά και τι ταμπέλες ανεβάζουν στη θέση των παλιών. Οι δρόμοι λοιπόν παίρνουν τα ονόματα εγκληματιών και συνεργατών των ναζί, που πολέμησαν ενάντια στη Σοβιετική Ενωση. Οπως ο Στεπάν Μπαντέρα και άλλοι από τις ταξιαρχίες που εντάχτηκαν στα SS, από τη λεγόμενη Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (OUN) και τον «απελευθερωτικό» στρατό της (UPA), που σήμερα τιμώνται ως ήρωες από το ουκρανικό αστικό κράτος. Για παράδειγμα, η οδός Τσαϊκόφσκι μετονομάζεται σε οδό Βασίλι Σλιπάκ, Ουκρανού ναζί τραγουδιστή της Οπερας του Παρισιού, ο οποίος εντάχθηκε στους φασίστες του «Δεξιού Τομέα» και σκοτώθηκε στο Ντονμπάς το 2016. Η οδός Γκαγκάριν σε οδό Ρομάν Σουχέβιτς, στελέχους της OUN. Η οδός Ρούντεβ, του ηγέτη των Ουκρανών παρτιζάνων εναντίον των ναζί, σε οδό του αρχιναζί Στεπάν Μπαντέρα. Η οδός Ντοστογιέφσκι σε «Ηρώων του Τσερνίκιφ». Η οδός Μακάρενκο, του Σοβιετικού παιδαγωγού, σε Ιβάν Φέντικ, ναζιστή σκοπευτή του UPA. Φανταζόμαστε ότι σ’ έναν επόμενο γύρο, το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης δεν θα αδικήσει άλλες «σπουδαίες» προσωπικότητες που συμπληρώνουν το «καρέ» και δικαιούνται τουλάχιστον έναν ουκρανικό δρόμο: «Οδός Νούλαντ», «οδός Μπλίνκεν», «οδός ΕΕ», «οδός Μπάιντεν», «οδός ΝΑΤΟ» κ.ο.κ.

Οι «φασίστες»…

Προσπαθώντας να ξεπλύνει το αίσχος με τους ναζί του τάγματος Αζόφ που εμφανίστηκαν στην ελληνική Βουλή, ο γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ έγραψε: «Πρώτον, για να μην παρεξηγηθούμε: Φασίστας στην προκειμένη περίπτωση είναι ένας. Αυτός που εισβάλλει αναίτια σε μια χώρα, που ευθύνεται για τις σφαγές χιλιάδων παιδιών, αυτός που κάνει μαζικές καταστροφές και επιθέσεις απέναντι σε αμάχους». Αυτός δηλαδή – θα συμπληρώναμε εμείς – που πριν από κάμποσους μήνες αντάλλασσε φιλοφρονήσεις με τον Ελληνα πρωθυπουργό στο Σότσι. Αυτός που οι Δυτικοί ηγέτες «σκοτώνονταν» να τον βάλουν στα σαλόνια τους. Αυτός που στη χώρα του ο λαός πεινάει ενώ τα μονοπώλια της Ενέργειας κολυμπάνε στα κέρδη, όπως γίνεται και σε όλα τα άλλα καπιταλιστικά κράτη. Οσο για τον ορισμό του «φασίστα» που δίνει ο Μαρινάκης, εννοώντας τον Πούτιν, θα μπορούσε κάλλιστα να περιγράψει Αμερικανούς και Ευρωπαίους όταν βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία, όταν εισέβαλλαν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, όταν έπνιγαν στο αίμα τη Λιβύη. Δική τους υπόθεση είναι επομένως πώς θα ονοματίζονται μεταξύ τους, «δημοκράτες» ή «φασίστες», αφού κατά περίσταση εναλλάσσονται σ’ αυτούς τους ρόλους.

… και η «πατρίδα»

Είπε και κάτι άλλο ο Μαρινάκης. Οτι «απ’ αυτόν που αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών δεν μπορούμε να ζητάμε πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων για να δούμε αν θα του επιτρέψουμε να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του». Δηλαδή, για τους «δημοκράτες» ο φασίστας είναι «κακός» στην ειρήνη αλλά «καλός» στον πόλεμο! Τέτοια υποκριτική και «αλά καρτ» είναι η «αντιφασιστική» ευαισθησία των αστών και των κομμάτων τους! Είναι έτοιμοι να απαλλάξουν κάθε νεοναζιστικό κατακάθι από την εγκληματική του δράση, στο όνομα της «υπεράσπισης της πατρίδας», όπως είναι άλλωστε και ο φερετζές των φασιστών. Την πατρίδα τους υπερασπίζονταν οι ναζιστές των Αζόφ και πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, σφάζοντας ρωσόφωνους στην ανατολική Ουκρανία. Ο καθένας και η πατρίδα του λοιπόν. Μόνο που ο λαός δεν έχει καμία σχέση με την «πατρίδα» που υπερασπίζονται όλοι αυτοί σε ειρήνη και πόλεμο: Την «πατρίδα» όπου μια χούφτα παράσιτα εκμεταλλεύεται τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Την «πατρίδα» – «ΝΑΤΟικό έδαφος», που οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της παζαρεύουν κυριαρχικά δικαιώματα στο όνομα της «συνοχής του ΝΑΤΟ». Την «πατρίδα» της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, που γίνεται θύτης άλλων λαών και μετατρέπει τον λαό της σε στόχο…

Αναδημοσιεύεται από τη στήλη “Από μέρα σε μέρα” του Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 16-17/4/2022