Άριστοι και τεμπέληδες – “Οι γονείς που δουλεύουν σκληρά μπορούν να πληρώνουν ιδιαίτερα για τα παιδιά τους”
Ο ίδιος ο Τζόνσον έχει ομολογήσει πολλές φορές ότι στην ανέλιξή του έπαιξε ρόλο η πανάκριβη εκπαίδευσή του, παραδεχόμενος πως αλλιώς ίσως και να μην ήταν ο ίδιος πρωθυπουργός.
Η σύνδεση της φτώχειας με την τεμπελιά και την αναξιότητα δεν είναι κάποιο πρόσφατο εφεύρημα, αλλά ένα ιδεολόγημα που συνοδεύει τον καπιταλισμό από τη γέννηση του. Μια από τις μυριάδες εκδοχές του προπαγάνδισε ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον, στην προσπάθειά του να διαφημίσει το πρόγραμμα χρηματοδότησης της εκπαίδευσης, το οποίο ανέρχεται σε μόλις ένα δέκατο από την ήδη πενιχρή πρόταση του ίδιου του του εκπαιδευτικού συμβούλου.
Συγκεκριμένα, από βήματος βουλής, την ώρα του Πρωθυπουργού, όταν και δέχεται ερωτήσεις από άλλους βουλευτές, ο Τζόνσον υποστήριξε πως “Ως τώρα αυτό που γινόταν ήταν πως τα παιδιά των εύπορων γονιών, χάρη στη σκληρή δουλειά τους, μπορούσαν να βασιστούν σε ιδιωτική διδασκαλία. Αυτό που η κυβέρνηση τώρα κάνει είναι να σταθεί στον πλευρό όλων των άλλων παιδιών που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό”.
Προφανώς και τα δύο σκέλη της πρότασης είναι χοντροειδή ψεύδη, αφού οι διαφορές πρόσβασης στην εκπαίδευση δε λύνονται με τα ψίχουλα της κυβέρνησης, ούτε φυσικά οι γονείς που δεν έχουν να πληρώσουν για ιδιαίτερα, η δημοφιλία των οποίων εκτοξεύτηκε λόγω πανδημίας, δε σημαίνει ότι απλώς δεν εργάζονται αρκετά σκληρά.
Ο ίδιος ο Τζόνσον έχει ομολογήσει πολλές φορές ότι στην ανέλιξή του έπαιξε ρόλο η πανάκριβη εκπαίδευσή του, παραδεχόμενος πως αλλιώς ίσως και να μην ήταν ο ίδιος πρωθυπουργός.
Όπως είναι φυσικό, η δήλωση προκάλεσε μεγάλη οργή στη Βρετανία, με τον εκπρόσωπο τύπου του πρωθυπουργού να προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, ισχυριζόμενος πως: “Ο πρωθυπουργός απλά ξεκαθάρισε πως θέλει να διασφαλίσει πως θα είναι διαθέσιμα (τα ιδιαίτερα) σε όλα τα παιδιά που χρειάζονται επιπλέον διδασκαλία και γι’ αυτό πρότεινε το πακέτο που προτείναμε την περασμένη εβδομάδα”.
Όλα αυτά σε μια χώρα με ένα από τα πιο σκληρά ταξικά εκπαιδευτικά συστήματα, όπου ιδίως η τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά ακόμα και η πρόσβαση σε καλά σχολεία συναρτάται περίπου αποκλειστικά με την τσέπη της οικογένειας, όσο σκληρά κι αν δουλεύει αυτή.