Διεθνής σοσιαλδημοκρατία και οπορτουνισμός: Διαχρονικό «ξέπλυμα» των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων σε βάρος των λαών

Η πείρα από τους μέχρι σήμερα ιμπεριαλιστικούς πολέμους είναι εξαιρετικά διδακτική για τη στάση των σοσιαλδημοκρατικών κι οπορτουνιστικών δυνάμεων.

Από το μακρινό 1912, τις παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη Διάσκεψη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Βασιλεία της Ελβετίας, όπου τα κόμματά της δήλωναν την εναντίωσή τους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στο ρεύμα του σοσιαλσοβινισμού μεσολάβησαν μόλις 3 χρόνια, όταν στη Διάσκεψη του Τσίμερβαλντ η μεγάλη πλειοψηφία τους ξεκάθαρα έπαιρνε θέση υπέρ των συμφερόντων των αστικών τάξεων, στηρίζοντας τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τους πολεμικούς προϋπολογισμούς, με στελέχη τους να αναλαμβάνουν ως και υπουργικές θέσεις στις αστικές κυβερνήσεις. Στη στάση τους αυτή είχαν εναντιωθεί, αποκαλύπτοντας τον βρώμικο ρόλο τους, οι μπολσεβίκοι του Λένιν, οι Γερμανοί σπαρτακιστές και μερικοί ακόμα σοσιαλδημοκράτες της εποχής, για να ξεκαθαρίσει σύντομα η ήρα από το στάρι με τη διάσπαση της Δεύτερης Διεθνούς και στη συνέχεια τη συγκρότηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Οσα χρόνια κι αν πέρασαν από τότε, στα πολεμικά προσκλητήρια των αστικών τάξεων, όπως και στις μέρες μας, οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις και ο διεθνής οπορτουνισμός δηλώνουν ανελλιπώς το «παρών». Ανάμεσά τους και δυνάμεις που συμμετέχουν στο λεγόμενο «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ) καθώς και στην αποκαλούμενη ομάδα της «Αριστεράς» στο Ευρωκοινοβούλιο. Σε αυτές βέβαια προπορεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που αφού αποτέλεσε τον πρωτεργάτη ως κυβέρνηση για να υλοποιηθεί ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός και να μετατραπεί η χώρα μας σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, σήμερα πλειοδοτεί ως αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση για να εγκαταστήσουν οι ΗΠΑ νέες βάσεις και να αποσπάσει η αστική τάξη της Ελλάδας μεγαλύτερα ανταλλάγματα στο ευρωΝΑΤΟικό παζάρι, για λογαριασμό της και σε βάρος του λαού.

Αλλά και στη Γαλλία υπάρχει ανάλογη σύγχρονη πείρα από τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, πολύ περισσότερο σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αυτήν την περίοδο μάλιστα με μια περίτεχνα ενορχηστρωμένη επιχείρηση η γαλλική αστική τάξη πριμοδοτεί ως «ακροαριστερό» τον «από κούνια» σοσιαλδημοκράτη Μελανσόν για να παίξει ρόλο μπαλαντέρ του επαναλαμβανόμενου αστικού διλήμματος «Μακρόν εναντίον Λεπέν» προκειμένου να αναγεννήσει από τις στάχτες της τη γαλλική σοσιαλδημοκρατία. Η πολυπροβαλλόμενη συμμαχία του κόμματος του Μελανσόν «Ανυπότακτη Γαλλία», με τα υπολείμματα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, τους Πράσινους και το σύνηθες ακολούθημα της σοσιαλδημοκρατίας, το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ, σερβίρεται ως η …«ελπίδα» και το απαύγασμα των προοδευτικών δυνάμεων. Ωστόσο, ο Μελανσόν έχει πλούσια αντιλαϊκή προϊστορία ως σύμβουλος των κυβερνήσεων Μιτεράν αποτελώντας το χρήσιμο άλλοθι, ως διαφωνών μεν, αμετακίνητος υποστηρικτής δε της κυβέρνησης Μιτεράν που προχωρούσε στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και εισβολή στο Ιράκ, ενώ αποτέλεσε και υποστηρικτή της καμπάνιας του «Ναι» στο γαλλικό δημοψήφισμα για την έγκριση της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Με συνέπεια ομολογουμένως ψήφιζε ως ευρωβουλευτής, λίγα χρόνια αργότερα, υπέρ της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη, δηλαδή των βομβαρδισμών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Αλλά και τώρα, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου, οι «ταμπέλες» προοδευτισμού που επιχειρεί να σηκώσει ο Μελανσόν διαψεύδονται γρήγορα και με πάταγο, καθώς ο ίδιος συναγωνίζεται κάλλιστα τα ευρωατλαντικά γεράκια του πολέμου «ξεπλένοντας» το ΝΑΤΟ από τις μεγάλες δικές του ευθύνες στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία επιρρίπτοντάς τες αποκλειστικά στην απαράδεκτη ρωσική εισβολή. Ετσι, δηλώνει σε γαλλική εφημερίδα: «Την ευθύνη για τον πόλεμο επωμίζεται ο Πούτιν. Δεν ήταν το ΝΑΤΟ που παραβίασε τα σύνορα με τα τανκς του». Και συμπληρώνει: «Δεν είμαι αδέσμευτος μεταξύ Ζελένσκι και Πούτιν. Είναι ξεκάθαρο ότι είμαι στο πλευρό του Ζελένσκι εναντίον του Πούτιν». Επίσης, ο επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του Μελανσόν για τις βουλευτικές εκλογές του Ιούνη, ευρωβουλευτής M. Μπομπάρντ, δήλωσε ότι η ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ «δεν αποτελεί καλή λύση», αλλά «κατανοεί» ότι «στην τρέχουσα διεθνή κατάσταση, ορισμένες χώρες αισθάνονται καλύτερα προστατευμένες με το να βρίσκονται εντός της Ατλαντικής Συμμαχίας παρά εκτός».

Ο Μελανσόν επίσης πλειοδοτεί σε κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας που θα ακριβοπληρώσουν και πάλι ο ρωσικός, ο γαλλικός και οι άλλοι λαοί. Σε σχετική δήλωσή του αναφέρει: «Αποσταθεροποιώντας τον Πούτιν με την αποσταθεροποίηση των Ρώσων ολιγαρχών νομίζω ότι αυτό θα είναι αποτελεσματικό». Αυτές τις υπηρεσίες του Μελανσόν στη γαλλική αστική τάξη αναγνωρίζει ακόμα και ο Γαλλικός Σύνδεσμος Βιομηχάνων (ΜΕDEF), ο οποίος ομολογεί δημόσια ότι δεν θα …τρομάξει και τόσο από αυτήν την «ακροαριστερά» αν κυβερνήσει. Πόσο άλλωστε πιο καθαρά να το πει ο πρόεδρός του, Roux de Bezieux: «Ναι, οι διαφωνίες μας είναι βαθιές. Αλλά ακόμη και εμείς οι αντίπαλοι το αναγνωρίζουμε: Το φαβορί της αριστεράς για τις προεδρικές εκλογές είναι έτοιμο να κυβερνήσει, με ένα σταθερό και συνεκτικό πρόγραμμα».

Ομως, η σοσιαλδημοκρατία και οι οπορτουνιστικές εφεδρείες της αποδεικνύονται ιδιαίτερα χρήσιμες και στις αστικές τάξεις χωρών της Σκανδιναβίας. Τώρα μάλιστα που εν μέσω κλιμάκωσης κι επέκτασης των ανταγωνισμών ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα ληστών, που οδήγησαν στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία, οι μεν αστικές τάξεις της Σουηδίας και της Φινλανδίας βρίσκουν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να δρομολογήσουν την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ ρίχνοντας νέο λάδι στη φωτιά του πολέμου. Μέχρι σήμερα απέρριπταν την ένταξη στο ΝΑΤΟ επικαλούμενες τη διακριτική ευχέρειά τους να επεμβαίνουν όποτε τις συμφέρει αυτές χωρίς δεσμεύσεις «συμμαχικών υποχρεώσεων». Ακολουθώντας την ίδια στάση η ήδη ΝΑΤΟική Δανία με δημοψήφισμα που οργανώνει την 1η Ιούνη επιδιώκει να άρει τις όποιες εξαιρέσεις συμμετοχής της στην «Κοινή Πολιτική Ασφαλείας και Αμυνας» της ΕΕ (αυτές που προέκυψαν μετά από το «Οχι» του δανέζικου λαού στο δημοψήφισμα για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ).

Τα οπορτουνιστικά κόμματα – μέλη του ΚΕΑ και της «Αριστεράς» στο Ευρωκοινοβούλιο από αυτές τις τρεις σκανδιναβικές χώρες βγάζουν πολλή και βρώμικη δουλειά, από τη θέση μάλιστα του κυβερνητικού εταίρου. Πρόκειται για το «Αριστερό Κόμμα Σουηδίας», την «Αριστερή Συμμαχία Φινλανδίας», όπως και τους «Κοκκινοπράσινους» (Ενωτική Λίστα) στη Δανία. Εκτός από τα… χιλιόμετρα που έχουν καταγράψει αυτές οι δυνάμεις ως κυβερνητικοί εταίροι στη στήριξη αποφάσεων όπως η απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων, η γενίκευση των «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων, η απαγόρευση των απεργιών, η εκτόξευση των ενοικίων στις εργατικές – λαϊκές κατοικίες, έρχονται να επιβεβαιώσουν τώρα και με τη δική τους άμεση εμπλοκή ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος αποτελεί συνέχεια της αντιλαϊκής πολιτικής με άλλα, πιο βίαια μέσα. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που εγκαταλείπουν ακόμα και τις διακηρυκτικές διαφωνίες κι επιφυλάξεις τους για τη συμμετοχή των χωρών τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Αφού για χρόνια στήριξαν την επιλογή ισχυρών τμημάτων του κεφαλαίου στις συγκεκριμένες σκανδιναβικές χώρες που εναντιώνονταν στο ενδεχόμενο παραχώρησης περαιτέρω κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, σήμερα, υπηρετώντας και πάλι πιστά τα ίδια συμφέροντα, αναλαμβάνουν τον ρόλο απολογητή των ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών.

Σε «πλυντήριο» των μακελάρηδων του ΝΑΤΟ εξελίχθηκε το «Αριστερό Κόμμα» Σουηδίας, που ως κυβερνητικός εταίρος στήριξε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κι ενέκρινε τις κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία. Οσο για την αντίθεσή του στην αποστολή όπλων και στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία, αυτή κράτησε μόλις μία μέρα… Την επομένη η πρόεδρος του κόμματος ζητούσε συγγνώμη στα αστικά ΜΜΕ γιατί «έγινε λάθος» κι ότι «αν γινόταν ψηφοφορία την επόμενη μέρα το Αριστερό Κόμμα θα είναι υπέρ της αποστολής», κάτι που έγινε τελικά με τη δεύτερη παράδοση όπλων λίγο αργότερα…

Οσο για την είσοδο της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, το «Αριστερό Κόμμα», που μέχρι σήμερα ήταν αντίθετο ζητώντας δημοψήφισμα, μετά την απαίτηση των υπόλοιπων κυβερνητικών εταίρων του, που αρνήθηκαν το δημοψήφισμα, να διευκρινίσει τη στάση του, έσπευσε να δηλώσει ότι «αν ο λαός δεχθεί την είσοδο της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, τότε το Αριστερό Κόμμα στο όνομα της πλειοψηφίας θα αποδεχθεί αυτήν τη θέση»…

Η δε «Αριστερή Συμμαχία Φινλανδίας», που συμμετέχει στη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση με δύο υπουργούς, ανακοίνωσε την περασμένη βδομάδα ότι «το ΝΑΤΟ δεν αποτελεί εμπόδιο στην κυβερνητική συμφωνία. Το κόμμα δεν θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση, ακόμη και αν η Φινλανδία υποβάλει αίτηση ένταξης».

Από κοντά και οι «Κοκκινοπράσινοι» στη Δανία που κι αυτοί, ως κυβερνητικοί εταίροι στη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, ψήφισαν υπέρ της αποστολής στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπός τους σχετικά με το δημοψήφισμα για τις εξαιρέσεις από τις στρατιωτικές δεσμεύσεις της ΕΕ διαβεβαίωσε ότι «το κόμμα μας δεν θα δουλέψει για να βγάλει τη Δανία από την ΕΕ, αλλά αντίθετα θα εργαστεί πολιτικά εντός του συστήματος της ΕΕ». Ο δε «Κοκκινοπράσινος» πρώην δήμαρχος Κοπεγχάγης δήλωσε πως «το αίτημα για έξοδο της Δανίας από την ΕΕ το θεωρώ ανούσιο και πιθανώς άμεσα επιζήμιο». Οσο για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ οι «Κοκκινοπράσινοι» δηλώνουν ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική αυτή τη στιγμή (…) Δεν πρέπει να αποχωρήσουμε στο τίποτα». Αντίθετα, είπαν ότι μέχρι να φτιαχτεί ένα νέο σκανδιναβικό σύστημα ασφάλειας (δηλαδή ένα σκανδιναβικό ΝΑΤΟ) …«δεν είναι της ώρας να αποχωρήσει η Δανία, αλλά θα εργαστούμε για να διασφαλίσουμε ότι το ΝΑΤΟ δεν θα συμβάλει σε επιθετικούς πολέμους και κυνήγι εξοπλισμών, αλλά αντίθετα επιδιώκει διάλογο και την ύφεση». Τέτοιο «φωτοστέφανο» στη δολοφονική μηχανή του ΝΑΤΟ είναι αλήθεια πως μόνο οι σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές θα μπορούσαν να χαρίσουν, ως γνήσιοι μάστορες στον εξωραϊσμό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οσο για τον πολυδιαφημισμένο Αμερικανό σοσιαλδημοκράτη Σάντερς, ως «αριστερή αντιπολίτευση» του Δημοκρατικού Κόμματος, δεν έχασε κι αυτός την ευκαιρία να στηρίξει τη γραμμή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ενώ υπερθεμάτισε και για κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία.

Ολα τα παραπάνω τεκμηριώνουν ότι οι σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις πριν από τον πόλεμο υπηρετούν τα συμφέροντα των αστικών τάξεων εγκλωβίζοντας εργατικές – λαϊκές δυνάμεις, σπέρνοντας τον εφησυχασμό με ανέξοδες «φιλειρηνικές» διακηρύξεις και πασιφιστικά συνθήματα κι όταν αυτός ξεσπάσει δεν έχουν κανέναν δισταγμό να γίνουν τα πιστά φερέφωνα της ιμπεριαλιστικής πολεμικής προπαγάνδας. Τα εγκλήματα όμως των ιμπεριαλιστών δεν ξεγράφονται ούτε «ξεπλένονται», ανεξάρτητα από τις υπηρεσίες που προσφέρουν οι όπου Γης σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές στις αστικές τάξεις και τις διακρατικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους.

Η εντεινόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης των λαών στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η ολοένα και μεγαλύτερη αναγνώριση του αρνητικού ρόλου τους, η απόδοση ευθυνών όχι μόνο στη ρωσική εισβολή αλλά και στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ για τον πόλεμο στην Ουκρανία, που μάλιστα στην Ελλάδα καταγράφει από τις υψηλότερες επιδόσεις στην Ευρώπη, αποτελούν ενδεικτικά παραδείγματα. Παρά τις συγχύσεις, τις αντιφάσεις ανάμεσα στον λαό και την προφανή επίδραση του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, παρά το όργιο προπαγάνδας, ακόμα και απαγορεύσεις σε ό,τι παρεκκλίνει από την ευρωατλαντική ή τη ρωσική προπαγάνδα, το αποτέλεσμα μέχρι σήμερα δεν ικανοποιεί τα αστικά επιτελεία. Η θέση ότι ο λαός δεν πρέπει να στρατευτεί ούτε με το ένα ούτε με το άλλο στρατόπεδο ληστών αλλά με την αυτοτελή πάλη του να υπερασπιστεί τα δικά του συμφέροντα μπορεί να κερδίσει κι άλλο έδαφος γιατί επιβεβαιώνεται από τις ίδιες τις εξελίξεις. Εχει τη δύναμη να εμπνεύσει την πάλη των λαών, να σπάσει τα δεσμά των αυταπατών και του ενορχηστρωμένου εξωραϊσμού της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, της δικαιολόγησης του ιμπεριαλιστικού πολέμου που καλλιεργούν η σοσιαλδημοκρατία και ο οπορτουνισμός. Σε αυτήν την υπόθεση καθοριστικό ρόλο έχουν οι κομμουνιστές που πιστεύουν στην ταξική πάλη και παλεύουν για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος, για τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία.