Εκλογές στην Τσεχία: Όλα πήγαν δεξιά

Κάποτε στην Ελλάδα ευχόντουσαν να παν «όλα δεξιά» δηλαδή να παν όλα καλά. Το δεξί χέρι είναι το καλό, αυτό που κραδαίνει το σπαθί στον πόλεμο, το καλέμι στη δουλειά. Τέτοιο κύρος είχε η δεξιοχειρία που, τη δεκαετία του ΄50, μου διηγιόταν ο πατέρας μου, άμα οι δάσκαλοι βλέπαν κάνα παιδί αριστερόχειρα του δέναν το αριστερό χέρι για να αναγκαστεί να γράφει με το δεξί. Φυσικά το παιδάκι δυσκολευόταν, καταπιεζόταν, δεν τα πήγαινε καλά στην αντιγραφή γιατί έτσι αλυσοδεμένο που ήταν πού όρεξη για μάθηση, ανάπηρο το βγάζαν το παιδί. Μιλάμε για μοντέρνες ταλιμπανικές μεθόδους διαπαιδαγώγησης.

Στα αγγλικά η λέξη «δεξιός» είναι ίδια με τη λέξη «σωστός» (right). Τόση θερμή προσκόλληση στα δεξιά που και τα αμάξια τους το τιμόνι το ’χουν στα δεξιά. Κοινωνιολογική ανάλυση του κώλου, αλλά το πιάνετε το πόιντ.

Οι εκλογές στην Τσεχία ακολούθησαν το καθιερωμένο αυτή την εποχή μοτίβο στην Ευρώπη: πάμε όλο δεξιά, με μπόλικο τοπικισμό, ευρωσκεπτικισμό και ξενοφοβία αλλά και οι μπίζνες μπίζνες.

Φαίνεται ότι η παραδοσιακή κεντροδεξιά και κεντροαριστερά παίρνει διαρκώς τον μπούλο καθώς η διαφαινόμενη αποτυχία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, η παγκόσμια κρίση, η ισλαμοτρομοκρατία και η προσφυγιά ενισχύει την πάντα σιχαμερή φάρα των μικροαστών. Οι οποίοι απεχθάνονται τους ισχυρούς οργανισμούς τύπου ΕΕ, ΕΚΤ, θέλουν το μαγαζάκι τους, να μην πληρώνουν φόρους, να μην έχει η γειτονιά τους διαφορετικές φάτσες απ’ ό,τι έχουν συνηθίσει κλπ. 

Το εν λόγω σιχαμένο κοινωνικό στρώμα, που με τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις παγκοσμίως επηρεάζει σημαντικά και μεγάλο μέρος της εργατιάς που σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο, εκπροσωπείται στο πολιτικό στερέωμα πλέον από τον ιδεολογικό έκτρωμα που λέγεται «φιλελεύθερο κέντρο», το οποίο έχει τα εξής χαραχτηριστικά: δεν γουστάρει να συγκαταλέγεται στη συνήθη πολιτική γεωγραφία αριστερά-κέντρο-δεξιά, έχει ενσωματώσει ιδεολογήματα του κλασικού φιλελευθερισμού (libertarianism είναι ο ακριβής όρος) όπως λιγότερο κράτος, χαμηλοί ή και καθόλου φόροι, ελεύθερο εμπόριο, όχι κρατικές επιδοτήσεις, όχι επιδόματα, όχι πρόνοιες και δημόσιες παροχές, ό,τι κάνεις μόνος σου αλλιώς να πα να ψοφήσεις. Κάτι σαν μοντέρνος μερκαντιλισμός δηλαδή. Η πιο «αριστερή» πτέρυγα αυτού του ιδεολογικοπολιτικού απόπατου αφήνει περιθώρια για ένα ελάχιστο «safety net», ένα ελάχιστο δίχτυ προστασίας δηλαδή για όποιον τον βρει η κακή μοίρα της αποτυχίας, να του πετάς ένα ξεροκόμματο δηλαδή να μην ψοφολογήσει και μας χαλάσει την αισθητική.

Όλ’ αυτά αναμεμιγμένα με έντονο τοπικισμό, ισλαμοφοβία και ακομπλεξάριστο χιπστερισμό, όλες τις σιχασιές την επικαιρότητας δηλαδή. Εκπρόσωπος αυτών των ιδεολογικών ξερατών στην Τσεχία, μεταξύ άλλων σιχαμάτων είναι ο κύριος Andrej Babiš, ένας πολυεκατομμυριούχος επιχειρηματίας, βιομήχανος λιπασμάτων και διαφημιστής, ένα υβρίδιο Μπερλουσκόνι-Μπουτάρη και Ιβάν Σαββίδη. Ο κύριος αυτός που είναι ηγέτης του εξαιρετικά προσωποπαγούς κόμματος ΑΝΟ (που στα τσέχικα θα πει «ναι», είναι όμως ακρωνύμιο των λέξεων Οργάνωση Απογοητευμένων Πολιτών!) και πήρε σχεδόν 30% και 78 βουλευτές απ’ τους 200 που έχει η τσέχικη βουλή.

Αυτό το λουλούδι για μύρισμα, ήταν υπουργός οικονομικών στην απερχόμενη συγκυβέρνηση με τους σοσιαλδημοκράτες και κατηγορήθηκε για διαφθορά και τώρα η υπόθεσή του είναι στα δικαστήρια, μαζί με ένα άλλο μέλος του κόμματός του. Φήμες λεν μάλιστα ότι επί σοσιαλισμού ήταν μέλος κάποιας μυστικής αστυνομίας. Δεν μας εκπλήσσει καθόλου, κάτι τέτοιοι αετονύχηδες γίναν εκατομμυριούχοι απ’ τη μια μέρα στην άλλη στο ανατολικό μπλοκ, όταν στις ανατροπές βούτηξαν τη λαϊκή περιουσία και γίναν μάγκες. Τι να γίνει, τα ‘χουν αυτά οι αντεπαναστάσεις.

Το ότι είναι υπο δίωξη δεν φαίνεται να πτόησε τον μονίμως μεθυσμένο και μαστουρωμένο τσέχικο λαό (πρώτος στην κατανάλωση μπύρας και χασισίου στην Ευρώπη, εύγε) που ενθουσιάζεται με καραγκιόζηδες ολκής και τον έβγαλε πρώτο.

Δεύτερο κόμμα βγήκε το Δημοκρατικό Κόμμα Πολιτών, η τσέχικη ΝουΔου σα να λέμε με τον Petr Fiala, έναν δαπιτοειδή μπούλη που εμπλούτισε τον λόγο του με αντιμετανάστευση και ψιλο-ευρωσκεπτικισμό. 22 βουλευτές αλλά γενικά, ως παραδοσιακή δεξιά είναι στον κατήφορο, βγήκαν δεύτεροι επειδή πέσαν οι σοσιαλιστές κι οι κομμουνιστές.

Τρίτοι βγήκαν, χωρίς μάλλον να το περιμένουν οι Τσέχοι Πειρατές, κάτι κομπιουτεράδες-λινουξάδες με ράστα μαλλιά, είναι αυτό που λέγαμε η αριστερή πτέρυγα του λιμπερταριανισμού, στα νιάτα τους σίγουρα θα ‘ταν αναρχοκαπιταλιστές, ό,τι γλοιωδέστερο δηλαδή ιδεολογικά, στο σήμερα μάλλον με βάση το πρόγραμμά τους είναι σοσιαλ-φιλελευθερισμός πασπαλισμένος με open software φιλοσοφική μπουρδολογία. Για τη μετανάστευση τσιμουδιά τα πουλάκια μου, μη τυχόν και στεναχωρήσουν κανέναν. 22 βουλευτές.

Τέταρτο βγήκε το αλλοπρόσαλλο ακροδεξιό, ρατσιστικό, ξενοφοβικό Κόμμα της Ελευθερίας και Άμεσης Δημοκρατίας του οποίου ο ηγέτης είναι κατα το ήμισυ… γιαπωνέζος, Tomio Okamura το όνομα του εν λόγω καθάρματος. Ο οποίος είναι φυσικά κι αυτός επιχειρηματίας (του κώλου), μαγαζάκι γωνία μη μας βάλουν καμμιά μπόμπα οι ισλαμιστές. 22 βουλευτές, κανένας δεν θέλει να τον βάλει στην κυβέρνηση, κανένας δεν θέλει να συνεργαστεί αλλά αυτά μας τα παν κι άλλοι. Και οι πειρατές και κάτι άλλοι δήλωσαν ότι δεν θα συνεργαστούν με τον Babiš γιατί είναι, λέει, στα δικαστήρια. Καλά. Τη διαφθορά πολλοί εμίσησαν, κάνα υπουργειάκι όμως κανείς.

Πέμπτο, το ΚΚ Βοημίας Μοραβίας, αυτό με τα κερασάκια (παναγία μου!) 15 βουλευτές και σημαντική πτώση. Μάλλον το πάνω χέρι το χει στο κόμμα η δεξιά κι εδώ φράξια, ρεφορμίζει αρκετά αλλά κατά τ’ άλλα θεωρούνται «ακραίοι», σταλινικοί φυσικά (ενώ προγραμματικά τον έχουν αποκηρύξει) κι ενώ είναι σημαντική πολιτική δύναμη με μεγάλα ποσοστά μετά τις ανατροπές, ποτέ δεν έχει κληθεί για κυβερνητική συνεργασία, λόγω αριστερού «εξτρεμισμού». Πόσο εξτρίμ μπορεί να ‘σαι με κερασάκια, αλήθεια… Μπορεί να μην κλήθηκε για συγκυβέρνηση ποτέ απ’ τους «άλλους» αλλά δεν είμαι σίγουρος αν καμιά μερίδα του κόμματος κατα βάθος ήθελε να τους στρώσουν κυβερνητικό κόκκινο χαλί.

Έκτοι και καταϊδρωμένοι οι σοσιαλιστές που κυβερνούσαν μέχρι τώρα με μόλις 15 (από 45) βουλευτές οι οποίοι ακολουθούν το δρόμο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή μαρμάγκα. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της ανατολικής Ευρώπης προέρχονται από διασπάσεις των παλιών κραταιών κομμουνιστικών κομμάτων (αντί του παραδοσιακού κέντρου απ’ το οποίο προερχόταν το ΠΑΣΟΚ) και γι’ αυτό έχουν μεγάλη διαχειριστική τεχνογνωσία κι όταν είναι στην εξουσία οι αντίπαλοί τους λεν το γνωστό ποίημα «οι κομμουνιστές μας κυβερνάν ακόμα». Κάτι σαν το ότι η Ελλάδα ήταν η τελευταία σοβιετική δημοκρατία στην Ευρώπη. Για γέλια και για κλάματα κουβέντα.

Από κει και πέρα, τους περίσσιους βουλευτές τους παίρνουν κάτι μικρότερα κέντρο-κεντροδεξιά κόμματα και κάτι τοπικιστές δημαρχαίοι που κάναν και κείνοι κόμμα και μάλλον θα γίνουν μπαλαντέρ για το νέο κυβερνητικό σχήμα.

Δεξιά κι άγιος ο θεός λοιπόν και η Τσεχία. Η επόμενη απάλευτη πολιτική εξέλιξη που περιμένω τώρα είναι να πάρει τ’ απάνω του κάνα αυτονομιστικό κίνημα της Μοραβίας όπου ζω, μαζί με άλλες μικροαστικές αυτονομιστικές κινήσεις της Ευρώπης και να γίνουμε ένα πανευρωπαϊκό μωσαϊκό απαλεψιάς, τοπικισμού, ξενοφοβίας και όλοι να ψωμολυσσάμε κάτω απ’ τη μπότα πέντε-δέκα πολυεθνικών. Και εις ανώτερα λαοί της Ευρώπης, ο νέος μεσαίωνας έρχεται.