Ελ. Βαγενάς: Ο πόλεμος «χτυπάει την πόρτα» και στη «γειτονιά» μας – «Συναγερμό» σημαίνει το ΚΚΕ
Κανένας Έλληνας να μην σταλεί στο πολεμικό «σφαγείο» της Ουκρανίας ή οποιασδήποτε άλλης περιοχής…Να συνειδητοποιήσει ο λαός μας πως ο πόλεμος δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, όπως ο σεισμός, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο, που συνδέεται με το όλο σύστημα, τον καπιταλισμό.
«Συναγερμό» σημαίνει το ΚΚΕ για τις επικίνδυνες εξελίξεις στην περιοχή και την αντιπαράθεση ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και Ρωσίας.
Το κάλεσμα στον λαό για επαγρύπνηση και πύκνωση των γραμμών του αγώνα, για καμία εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο, καμία διευκόλυνση στους ιμπεριαλιστές, για να κλείσουν τώρα οι βάσεις των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, αποτυπώνεται και σε σχετική αφίσα καθώς οι ανταγωνισμοί στην περιοχή έχουν χτυπήσει «κόκκινο» και η εμπλοκή της χώρας μας σε αυτούς, με ευθύνη των έως σήμερα κυβερνήσεων, εκθέτει τον λαό μας σε τεράστιους κινδύνους.
Ακολουθεί επίκαιρο άρθρο του Ελισαίου Βαγενά, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ (αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα «ieidiseis.gr»):
Ποιος δεν έχει υπόψη του το παραμυθάκι με τον βοσκό, που φώναζε «λύκος στα πρόβατα»; Οι πρόσφατες εξελίξεις με τις επίμονες αμερικανοΝΑΤΟϊκές ανακοινώσεις πως επίκειται ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, μας το ξαναθύμισαν. Στο ρόλο του «βοσκού» οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, στο ρόλο του «λύκου» η ρωσική «αρκούδα» και στο ρόλο των «προβάτων» η Ουκρανία.
Τελικά η πρώτη ημερομηνία, που έδιναν οι ΗΠΑ παρήλθε. Πολεμική σύγκρουση δεν προέκυψε. Προς στιγμήν, τουλάχιστον.
Κατά πόσο, όμως, έχει αποτραπεί αυτό το ενδεχόμενο;
Οι πόλεμοι που έχουν ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Ντονμπάς, Καραμπάχ κοκ) χτυπούν στους λαούς το “καμπανάκι”. Ναι, ο πόλεμος είναι εδώ! Οι παγκόσμιες πολεμικές δαπάνες σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Ακόμη και χώρες, όπου το δημόσιο χρέος τους έχει ξεπεράσει το 200%, στο όνομα του οποίου έχουν επιβληθεί αιματηρές περικοπές στο λαϊκό εισόδημα και στις κοινωνικές δαπάνες, όπως είναι η χώρα μας, «σέρνει το γαϊτανάκι» των εξοπλισμών.
Κυβερνήσεις και αναλυτές ισχυρίζονται πως όλα αυτά γίνονται για την «άμυνα», την «αυτοάμυνα», προς Θεού όχι για τα κέρδη των μονοπωλίων, που πότε κερδίζουν από τον πόλεμο και πότε από το «ειρηνικό ξεζούμισμα» του λαού. Απλώς, καμιά φορά συμβαίνει τα κράτη να πέφτουν στην «παγίδα του Θουκυδίδη», δηλαδή να μπαίνουν σε πόλεμο όταν βλέπουν πως διαταράσσεται η ισορροπία δυνάμεων. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως ο ταχυδακτυλουργός βγάζει από το καπέλο τους λαγούς, έτσι και οι πολιτικοί, που στηρίζουν το όλο σύστημα, ανασύρουν τις θεωρίες περί «νέων συστημάτων ασφαλείας», περί «εγγυήσεων», «νέας αρχιτεκτονικής των διεθνών σχέσεων», της πολύ-πολικότητας κοκ, που μπορούν δήθεν να εξασφαλίσουν στους λαούς την ειρήνη, την ευημερία και την ασφάλεια.
Αλήθεια, γιατί όλα αυτά δεν έχουν δουλέψει μέχρι στιγμής και δεν έχουν φέρει την πολυπόθητη ειρήνη; Μα γιατί δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να σβήσουν τις αιτίες για τις οποίες διεξάγονται οι πόλεμοι στην εποχή μας. Σήμερα σε όλον τον πλανήτη έχει επικρατήσει το σύστημα εκείνο, που ως «κινητήρα» του έχει τα κέρδη όσων έχουν στα χέρια τους τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, δηλαδή μιλάμε για μεγάλες εταιρίες, μονοπώλια, που μάχονται για τα μερίδια των αγορών.
Συμφέροντα, που έχουν στην υπηρεσία τους κρατικούς μηχανισμούς και ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως είναι το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ή νέες που εμφανίζονται όπως η Ευρασιατική οικονομική κοινότητα, όπου ηγείται η Ρωσία, ή η Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης, όπου ηγείται η Κίνα. Διεξάγεται σφοδρή διαπάλη για τις πρώτες ύλες, την ενέργεια, τον ορυκτό πλούτο, τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων, τα γεωπολιτικά στηρίγματα, τα μερίδια των αγορών. Διαπάλη που δεν διεξάγεται μονάχα στα χρηματιστήρια ή στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων, αλλά και με πολεμικά μέσα. Τέτοια περίπτωση είναι η Ουκρανία η οποία έχει ανεπτυγμένες παραγωγικές βιομηχανικές δυνατότητες, πρώτες ύλες, σημαντικές αγροτικές εκτάσεις, ένα μεγάλο δίκτυο αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου.
Ο Ελισαίος Βαγενάς
Οι εξελίξεις δεν προμηνύουν τίποτα το καλό για τους λαούς, αν οι ίδιοι δεν αναλάβουν δράση. Τι, όμως, μπορούν να κάνουν οι λαοί;
Αν πάρουμε ως παράδειγμα την Ελλάδα, το πρώτο που πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι είναι να κλείσουν ερμητικά τα αυτιά τους στις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης πως οι πολεμικές δαπάνες είναι για τις ανάγκες της χώρας. Αν ήταν έτσι τι δουλειά έχουν ελληνικές φρεγάτες στον Περσικό Κόλπο; Τι δουλειά έχουν οι ελληνικοί πύραυλοι «Patriot» στη Σαουδική Αραβία; Τι δουλειά έχουν τα ελληνικά πλοία στη Μαύρη Θάλασσα; Τα ελληνικά μαχητικά πάνω από τις χώρες της Βαλκανικής και τμήματα των ενόπλων δυνάμεων χθες στο Αφγανιστάν και αύριο στην Αφρική, στην περιοχή του Σάχελ;
Είναι δικαιολογία πως έτσι δήθεν γίνεται «ισχυρότερη η χώρα», υλοποιώντας “συμμαχικές υποχρεώσεις”, πότε του ΝΑΤΟ και πότε των «στρατηγικών συμμαχιών» με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.
Σήμερα, που η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος άνοιξε το δρόμο του Στρατηγικού Διαλόγου με τις ΗΠΑ και της δημιουργίας νέων βάσεων), αλλά και του ΚΙΝΑΛ, μετατρέπει την Ελλάδα σε μια γιγαντιαία πολεμική βάση για τους πολέμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όχι μόνον δεν έχουν σταματήσει οι τουρκικές απειλές, αλλά η «σύμμαχος» Τουρκία πλέον απειλεί την κυριαρχία ελληνικών νησιών. Κι αυτά χωρίς να ακούγεται «κιχ» από τους «ισχυρούς συμμάχους» μας, που «κάνουν πλάτες» στην αστική τάξη της Τουρκίας, γιατί την χρειάζονται στην «κόντρα» τους με τη Ρωσία.
Σήμερα ο λαός πρέπει και μπορεί να κάνει πολλά! Να απαιτήσει να κλείσουν άμεσα οι στρατιωτικές βάσεις, να επιστρέψουν εντός συνόρων τα τμήματα των ενόπλων δυνάμεων. Κανένας Έλληνας να μην σταλεί στο πολεμικό «σφαγείο» της Ουκρανίας ή οποιασδήποτε άλλης περιοχής. Με αποφασιστική πάλη να ζητήσει τον απεγκλωβισμό της χώρας από τους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και την αποδέσμευση από αυτές τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Να συνειδητοποιήσει ο λαός μας πως ο πόλεμος δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, όπως ο σεισμός, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο, που συνδέεται με το όλο σύστημα, τον καπιταλισμό. Κι έτσι να βάλει ρότα για την ανατροπή του, με πίστη στη δύναμη της πάλης του.
