Ελισαίος Βαγενάς: Η Επανάσταση στην Κούβα δείχνει και στους άλλους λαούς πως μπορεί να υπάρξει κι άλλος δρόμος!

Η ομιλία του Ελισαίου Βαγενά, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ – υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση της ΤΕ Λάρισας του ΚΚΕ, με θέμα «Κούβα: Η Επανάσταση στην υγεία του λαού και η διεθνιστική της διάσταση». Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 17 του Οκτώβρη 2020, στο πλαίσιο της στήριξης του αιτήματος για απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην ιατρική ταξιαρχία «Χένρι Ριβ», ως ελάχιστο φόρο τιμής στους Κουβανούς ήρωες γιατρούς, γέννημα – θρέμμα των κατακτήσεων της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

η σημερινή εκδήλωση του Κόμματος, παρά τις δύσκολες συνθήκες, έρχεται να φωτίσει κρίσιμα ζητήματα, που αφορούν την Υγεία του λαού, μέσα από το παράδειγμα των επιτευγμάτων της κουβανικής επανάστασης. Κι αυτό, γιατί θα πρέπει οι εργαζόμενοι να έχουν όλα εκείνα τα δεδομένα, που θα τους βοηθήσουν κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή να “κάνουν το λογαριασμό τους” μ’ αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της απαξίωσης της δημόσιας Υγείας και της ανθρώπινης ζωής για τα κέρδη των λίγων, των μονοπωλίων.

“Δεν θα λογαριαστούμε, λοιπόν, μετά”, όπως προτείνουν κάποιοι απολογητές του καπιταλιστικού δρόμου, που μάταια πασχίζουν να τον εξανθρωπίσουν. Θα πρέπει να λογαριαστούμε τώρα με τον κύριο και βασικό “ιό”, τον καπιταλισμό! Κι αν θέλετε δεν θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερο τρόπο από το παράδειγμα, από το τι προσέφερε στον τομέα της Υγείας του λαού η Επανάσταση στην Κούβα.

Η πανδημία έδειξε το πιο αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλισμού, με τα εκατομμύρια των ανασφάλιστων σε όλον τον κόσμο, με την κατάσταση διάλυσης των δημόσιων συστημάτων Υγείας, τις ελλείψεις γιατρών, νοσηλευτών και κατάλληλων υποδομών, ακόμη και στις ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες, που κατά τα άλλα υπερηφανεύονται για τα πυρηνικά τους οπλοστάσια και τα υπερηχητικά πολεμικά αεροπλάνα τους, αλλά την ίδια ώρα αφήνουν στο έλεος της πανδημίας εκατομμύρια πολιτών τους. Η πανδημία μας έδειξε τη φρικτή ουσία αυτού του συστήματος, που τα παιδιά μας διδάσκονται στα σχολεία τους πως είναι τάχα ο “μονόδρομος” και το “τέλος της Ιστορίας”. Κι αυτή η δυσώδης πραγματικότητα είναι πως το καπιταλιστικό κέρδος είναι πάνω απ’ όλα, κι είναι αυτό που κινεί τις συγκρούσεις και τους ανταγωνισμούς ακόμη και για τα φάρμακα ή τα εμβόλια, που μπορούν να σώσουν εκατομμύρια ζωές.

Στον αντίποδα όλης αυτής της φρικτής κατάστασης βρέθηκε η Κούβα, μια χώρα, που χρόνια τώρα οι ΗΠΑ κι η ΕΕ την πολεμούν, που τα αστικά ΜΜΕ τη συκοφαντούν ή την χλευάζουν, μια χώρα κι ένας λαός, που έχει επιλέξει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης και βιώνει γι’ αυτήν του την επιλογή του μακροχρόνιο οικονομικό κι εμπορικό αποκλεισμό της ισχυρότερης οικονομικής και πολιτικό-στρατιωτικής δύναμης του πλανήτη, των ΗΠΑ, του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Με το υψηλό επίπεδο δημόσιας και δωρεάν Υγείας, αλλά και με τη διεθνιστική της ιατρική συνδρομή σε δεκάδες χώρες, χιλιάδων Κουβανών γιατρών, τόσο την περίοδο της πανδημίας, αλλά και πιο πριν, η Κούβα, το “νησί της Επανάστασης” έχει κερδίσει το σεβασμό εκατομμυρίων εργαζομένων σε όλον τον κόσμο, έγινε ένα χειροπιαστό παράδειγμα αλληλεγγύης και “νησί Ανθρωπιάς” μέσα στον σημερινό “ωκεανό” της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Όχι τυχαία το ΚΚΕ στήριξε με κάθε τρόπο το αίτημα της απόδοσης του Νόμπελ Ειρήνης στην Κουβανική Διεθνή Δύναμη Εξειδικευμένων Ιατρών σε Φυσικές Καταστροφές και Σοβαρές Επιδημίες «Χένρι Ριβ» για τη μακρά παράδοση εθελοντικής προσφοράς, αλληλεγγύης και ανιδιοτέλειας, που έχει επιδείξει με την προσφορά πολύτιμης βοήθειας σε περιπτώσεις καταστροφών και σοβαρών επιδημιών σε περισσότερους από 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλου του κόσμο.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

την περασμένη βδομάδα, στις 9/10 συμπληρώθηκαν 53 χρόνια από την αποτρόπαια δολοφονία του Τσε Γκεβάρα. Επιτρέψτε μου να κλείσω αυτή τη σύντομη παρέμβαση με μια αναφορά σ’ αυτόν τον μεγάλο Επαναστάτη.

Όπως θα γνωρίζετε οι περισσότεροι κι ο Τσε είχε σπουδάσει γιατρός και στα 1960, δηλαδή την επόμενη χρονιά από την Κουβανική Επανάσταση, μίλησε σε φοιτητές της Ιατρικής Σχολής της Αβάνας. Σε μια αποστροφή της ομιλίας του, είπε πως λίγους μήνες πριν, εκεί στην Αβάνα, μια ομάδα φοιτητών, που μόλις είχαν πάρει το πτυχίο της ιατρικής, δεν ήθελε να πάει στην ύπαιθρο να εργαστεί και ζητούσε επιπλέον πληρωμή για να κάνει κάτι τέτοιο. Ο Τσε, που στην ίδια ομιλία, είχε πει πως όλοι μας “είμαστε παιδιά του περιβάλλοντός μας”, σημείωσε πως από την “οπτική γωνία του παρελθόντος”, – δηλαδή της κατάστασης πριν γίνει η Επανάσταση – αυτό ήταν κάτι “περισσότερο κι από λογικό”. Αφού οι οικογένειες όλων αυτών των νέων γιατρών είχαν πληρώσει για τις σπουδές τους, κι ίδιοι έψαχναν την αναγνώριση. Αναγνώριση, που – όπως πολύ καλά γνωρίζουμε κι εμείς – στα πλαίσια του καπιταλισμού κυριαρχεί η αντίληψη πως αυτή μετριέται με το χρήμα, με το “μέγεθος του πορτοφολιού”.

Κι ο Τσε, αναρωτήθηκε σ’ εκείνη την ομιλία τι θα συνέβαινε αν οι απόφοιτοι δεν είχαν πληρώσει για τις σπουδές τους, αν ήταν παιδιά εργατών και χωρικών; Κι απάντησε πως τότε ναι, σίγουρα “θα έτρεχαν αμέσως και με μεγάλο ενθουσιασμό να φροντίσουν τα αδέρφια τους. Θα ζητούσαν τις θέσεις με τη μεγαλύτερη ευθύνη και την περισσότερη δουλειά, για να δείξουν ότι τα χρόνια σπουδών δε σπαταλήθηκαν άσκοπα”. Και πρόσθεσε: “Αυτό θα συμβεί σε έξι εφτά χρόνια, όταν οι νέοι φοιτητές, παιδιά της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, θα πάρουν τα πτυχία τους”.

Σήμερα, αγαπητοί σύντροφοι, η Επανάσταση έχει εξασφαλίσει για όλο το λαό της Κούβας τη δωρεάν Παιδεία και Υγεία και δείχνει και στους άλλους λαούς, πως μπορεί να υπάρξει κι άλλος δρόμος, όπου οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες δεν θα είναι εμπόρευμα! Όπου οι εργαζόμενοι της πνευματικής εργασίας και της υψηλής επιστημονικής ειδίκευσης δεν θα αυτονομούν το ατομικό ή και το ομαδικό συμφέρον τους από το κοινωνικό συμφέρον, δεν θα διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο από το συνολικό κοινωνικό προϊόν, κι η κοινωνία θα παλεύει για να κυριαρχήσει μια άλλη στάση απέναντι στην εργασία, για να φτάσουμε εκεί όπου το χρήμα και το κέρδος θα πεταχτούν στον “σκουπιδοτενεκέ” της Ιστορίας και θα δώσουν τη θέση τους σε ένα ανώτερο επίπεδο οργάνωσης της κοινωνίας, το σοσιαλισμό –κομμουνισμό.