Η φάμπρικα δε σταματά

Ενώ ο λοιπός δυτικός κόσμος ασχολείται ακόμα με τα παραπολιτικά παρελκόμενα της εκλογής του Εμμανουέλ Μακρόν στη θέση του νέου προέδρου της Γαλλίας, η φάμπρικα στο Βερολίνο δε σταματά το «θεάρεστο» έργο της ούτε λεπτό. Δουλεύει νύχτα μέρα για να μας κρατήσει όλους στα πόστα μας σκυφτούς, ξεχνώντας τη μιλιά μας.

Σαν να μην επικρατούσε το μιντιακά ενισχυμένο κλίμα φόβου για το μέλλον του €υρώ με σενάρια τρομοκρατικής φαντασίας για έλευση του Γκοτζίλα σε περίπτωση κατάρρευσης του τάχα μου δήθεν κοινού νομίσματος, οι αυτόκλητοι θεσμοφύλακες της Γερμανίας άρχισαν ήδη να επιτίθενται στον εκλεκτό τους κάτοικο του παλατιού των Ηλυσίων.

«Ούτε η Ευρωζώνη ούτε και η Γαλλία υποφέρουν από έλλειψη χρεών», επισημάνει ο υφυπουργός στο Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας Γίενς Σπαν, στο άτυπο κυβερνητικό όργανο, την Μπιλτ. Ο Κρίστιαν Λίντνερ, αρχηγός του φιλελεύθερου FDP, νιώθει ήδη την πιθανότητα να ξαναμπεί το κόμμα του στη Βουλή. Γεγονός που τον κάνει πρώτη επιλογή για κυβέρνηση συνεργασίας με το κόμμα της κ. Μέρκελ. Οπότε εξασκείται από τώρα στη ρητορική των €υρώ-κρατόρων. Απαιτεί από τον Μακρόν να κάνει πρώτα τις περιβόητες μεταρρυθμίσεις και να περιορίσει το χρέος στη χώρα του πριν τολμήσει να απαιτήσει δομικές αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στο ίδιο μοτίβο βρίσκουμε τον επικεφαλής της Ευρωομάδας των συντηρητικών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Μάνφρεντ Βέμπερ. Προσθέτει στις επικρίσεις των συναδέλφων του «δεν υπάρχει ειδική διαχείριση για τη Γαλλία ακόμη και αν είναι μεγάλο και σπουδαίο μέλος της ΕΕ». Βλέπετε, δεν έχουμε εμείς το αποκλειστικό προνόμιο του καρπαζοεισπράκτορα.

Προφανώς οι Γερμανοί δεν ξέχασαν ότι στην αρχή του κοινού νομίσματος οι ίδιοι ήταν οι πρώτοι παραβάτες του συμφώνου σταθερότητας του €υρώ όσον αφορά το χρέος. Γνωρίζουν πάρα πολύ καλά το γεγονός ότι στο ίδιο σύμφωνο υπάρχει μνεία και για περιορισμό του πλεονάσματος ενδοκοινοτικών εξαγωγών. Απεναντίας, καυχιούνται ότι είναι πρωταθλητές εξαγωγών.

H φωτογραφία δείχνει το εσωτερικό του Paul Loebe Haus, του κτηρίου δίπλα απ το Ράιχσταγκ όπου συνεδριάζουν οι επιτροπές της βουλής και όπου είναι τα γραφεία βουλευτών. Έχει σχεδιαστεί ως «μηχανή», με πιστόνια κτλ για να θυμίζει στους πολιτικούς τι είναι γερμανική πολιτική.

Η Γερμανική φάμπρικα δε πτοείται ούτε από το γεγονός των επικείμενων βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία. Προφανώς δεν τους αφορά το γεγονός ότι ο εκλεκτός τους Μακρόν δεν διαθέτει καν κόμμα και φυσικά στερείται έμπειρου κυβερνητικού μηχανισμού. Σημάδι της αλαζονείας τους είναι ότι δεν σεβάστηκαν ούτε τη μέρα, εννιά του Μάη – την επέτειο της νίκης κατά του Γερμανικού Γ Ράιχ, για να βάλουν φρένο στην ιμπεριαλιστική ρητορική τους.

Οπότε και εμφανέστατα δεν τους νοιάζει που με τις πράξεις τους ανοίγουν το δρόμο στη Λεπέν (και κάθε Λεπέν) στα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ. Για το δρόμο της Γερμανοκρατούμενης ΕΕ στον απροκάλυπτο φασισμό φαινόμενα όπως αυτά της Λεπέν δεν είναι σφάλμα του συστήματος αλλά ένα σύνηθες (αν όχι το βασικό) χαρακτηριστικό. Πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι Γερμανοί γνωρίζουν τα αποτελέσματα της αλόγιστης πολιτικής περικοπών. Αφού η εφαρμογή ανάλογης πολιτικής από τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Χάινριχ Μπρύνινγκ το 1930 ως 1932 άνοιξε το δρόμο στον Αδόλφο Χίτλερ να εκμεταλλευτεί τη λαϊκή οργή για την υφαρπαγή της εξουσίας.

Τίθεται το ερώτημα τι κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι; Πόσο μέλλον έχει ένα κοινό νόμισμα που κινδυνεύει από κάθε εκλογική αναμέτρηση στα κράτη μέλη της Ευρωζώνης; Τι θα πούμε στα εγγόνια μας; Το «δεν γνώριζα», η κλασική δικαιολογία στη μεταναζιστική Γερμανία δεν πιάνει. Αυτή τη φορά όλοι ξέρουμε, βλέπουμε – και παρ’ όλα αυτά καθόμαστε στους καναπέδες παρακολουθώντας Survivor.