Φασίστες κόκορες έρχονται κρεμάλες – Βίγκαν ακτιβίστριες επιτέθηκαν σε κοτέτσι κατά των “βιασμών”

Όταν το τρίτο κύμα φεμινισμού συναντά το βιγκανισμό, κι όλα μαζί τη δίψα για δημοσιότητα, τα αποτελέσματα είναι μάλλον κωμικοτραγικά. Ο λόγος για την επιδρομή ομάδας βίγκαν διεμφυλικών γυναικών στη Χιρόνα της Ισπανίας, που μπούκαραν σε κοτέτσι ώστε να απομακρύνουν τους “βιαστές” κόκορες, οι οποίοι, κατά τις “ακτιβίστριες” καβαλούν ενάντια στη θέλησή τους τις κότες, οι οποίες προσπαθούν να ξεφύγουν κι ενίοτε τραυματίζονται από τα νύχια του κόκορα. Στη συνέχεια, στο βίντεο που ανέβασαν, απέδειξαν ότι “δε φοβούνται να σπάσουν αυγά”, πιάνοντας και πετώντας τα στην κυριολεξία κάτω, καθώς, “τα αυγά ανήκουν στις κότες τους”. Επειδή ωστόσο προφανώς χωρίς κόκορα, δεν έχει και αναπαραγωγή, αφού τα αβγά γεννιούνται από τις κότες, αλλά γονιμοποιούνται από τον κόκορα, οι κυρίες μάλλον βρήκαν τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για να προωθήσουν ακόμα περισσότερο τη βίγκαν διατροφή, απαλείφοντας δια παντός από τη διατροφική πυραμίδα τη συγκεκριμένη ζωική τροφή, αλλά και τις κότες συνολικά. Ο μόνος κόκορας που ίσως και να γλίτωνε, είναι εκείνος από τα παλιά, καλά χρόνια του Αρκά, κι αυτό λόγω της διαβόητης αποτυχίας του να σταυρώσει κότα:

Ενδιαφέρον θα είχε βέβαια να μας εξηγήσουν οι ακτιβίστριες, τι ακριβώς εννοούν όταν μιλούν για “βούληση” που έχουν οι κότες, σε πόσα είδη ζώων, περιλαμβανομένου του ανθρώπου, θεωρούν κάθε μορφής ζευγάρωμα βιασμό, κι επίσης πώς ακριβώς γνωρίζουν τι αισθάνονται οι κότες στη διάρκεια της πράξης. Όχι τίποτε, άλλο, αλλά για να διαφωτίσουν και τους αρμόδιους επιστήμονες, που μελετούν τη σεξουαλική συμπεριφορά στο ζωικό βασίλειο και δεν έχουν βγάλει ασφαλή συμπεράσματα, πέρα ίσως από τους στενούς συγγενείς μας πιθήκους και τα δελφίνια, διάσημα για την ιδιότητά τους να ζευγαρώνουν, όπως οι άνθρωποι, κι εκτός αναπαραγωγικής περιόδου. Με μεγάλη ανυπομονησία αναμένουμε και νέα παρέμβαση Κωνσταντίνου Μπογδάνουν ενάντια στην τρανς βιγκανικότητα που απειλεί φιλελεύθερους ορθόδοξους πατριώτες σαν τον ίδιο.

Σε κάθε περίπτωση, πράξεις σαν αυτές σίγουρα δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται για να τσουβαλιάσουν συνολικά τη βίγκαν διατροφή και όσους την ακολουθούν. Σαφώς όμως μπορούν να προβληματίσουν τον οποιονδήποτε, ανεξέρτητα από διατροφικές πεποιθήσεις, για το τι τελικά σημαίνει “ακτιβισμός” στις μέρες μας, ενώ για τους ίδιους τους βίγκαν, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν έχουν σχέση με τέτοιες δυνάμει επικίνδυνες γραφικότητες, ίσως να είναι έναυσμα για το πώς μπορούν να προβάλλουν κι οι ίδιοι μια φωνή αντίδρασης σε τέτοιου είδους δυσφυμιστικές ενέργειες. Εφόσον φυσικά νιώθουν πως υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο, κι όχι ως απαίτηση “συμμόρφωσης” ή δηλώσεων “καταδίκης” για το θεαθήναι.