Φεύγει ο Σόιμπλε που μένει

Τα σενάρια για την απομάκρυνση του Σόιμπλε από το Υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας, στο πλαίσιο της συμφωνίας για το νέο κυβερνητικό συνασπιμό, φουντώνουν και στην Ελλάδα πολλοί χαμογελούν ανακουφισμένοι. Ο Σόιμπλε βέβαια παραμένει σε επιφανή θέση, σύμφωνα με τις πληροφορίες, ως πρόεδρος της Βουλής. Και αυτοί που αναμένεται να τον αντικαταστήσουν, θα συνεχίσουν στην ίδια ακριβώς ρότα.

Τότε γιατί χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος; Γιατί έχει συνηθίσει να ταυτίζει μια πολιτική με τους πολιτικούς που την εκφράζουν και την εφαρμόζουν, και πιστεύει πως αν τους αλλάξει θα αλλάξουν όλα. Αυτή ήταν άλλωστε η συνταγή της επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που βασίστηκε στο γνωστό “να φύγουν αυτοί…”, για να έρθουν οι επόμενοι και να κάνουν τα ίδια ακριβώς. Ναι αλλά οι προηγούμενοι…

Οι κυβερνώντες είναι οι πρώτες διδάξαντες σε αυτήν την καλλιέργεια αυταπατών, γύρω από τα πρόσωπα. Αρχικά το πρόβλημα ήταν η τρόικα ως σύνολο, μετά όμως αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε αντιθέσεις, φίλους και εταίρους στις τάξεις της. Πότε το Γιούνκερ, πότε το Μοσκοβισί, πότε το ΔΝΤ, όλοι κατά καιρούς ήταν φίλοι μας -κάπως σαν τους Γερμανούς στην κλασική ατάκα του Δήμου Σταρένιου, που θα προσυπέγραφε και το γκαρσόνι του Σόιμπλε -που δεν πρόλαβε τελικά να του στήσει μνημείο…

Κι έτσι από τους “Μερκελιστές” και το “go back κυρία Μέρκελ”, φτάσαμε στα συγχαρητήρια για την εκλογή της. Κι ίσως το πρόβλημα τελικά να ήταν ο Σόιμπλε και μόνο. Γιατί αν ξεκινήσεις να αξιοποιείς λενινιστικά τις εσωτερικές αντιθέσεις του αντιπάλου, παίρνεις φόρα και δε σε σταματά κανείς, ούτε ο πάτος του βαρελιού.

Συγχαρητήρια στην Άν. Μέρκελ για την νίκη της στις Γερμανικές εκλογές. Η αλληλέγγυα & δημοκρατική Ευρώπη είναι σήμερα πιο σημαντική και 1/2

— Prime Minister GR (@PrimeministerGR) 24 Σεπτεμβρίου 2017

Σημασία έχουν τα πρόσωπα, ακούμε να λένε συχνά. Αλλά όσο ψάχνουμε επί ματαίω το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού, στην εναλλαγή προσώπων, τόσο θα τρώμε τα μούτρα μας, μέχρι να καταλάβουμε πως το θέμα είναι πρωτίστως πολιτικό και βασικά συστήματος. Πολιτική με “ήτα” -και όχι με “οι”- αλλιώς θα πηγαίνουμε από ήττα σε ήττα, κι από το κακό στο χειρότερο.