Φιάσκο των ιδιωτών στη Νορβηγία- Ξανά στους δήμους οι υπηρεσίες καθαριότητας
Για άλλη μια φορά έκαναν το θαύμα τους οι ιδιώτες στη διαχείριση υπηρεσίων κοινής ωφελείας, οδηγώντας πολλούς δήμους στη Νορβηγία να ξαναπάρουν τον έλεγχο της καθαριότητας στις πόλεις τους.
Επιστρέφουν σε δημοτικό έλεγχο οι υπηρεσίες καθαριότητας στη Νορβηγία, μετά την αποτυχία του ιδιωτικού μοντέλου στην αποκομιδή οικιακών στερεών απορριμμάτων. Η RenoNorden, βασική εταιρεία στον κλάδο, πτώχευσε πρόσφατα, αφήνοντας στον αέρα τις υπηρεσίες καθαριότητας σε πολλούς δήμους της χώρας, που απάντησαν με επαναδημοτικοποίηση της αποκομιδής σκουπιδιών.
Όπως αναφέρει ο τύπος της χώρας, εκκρεμεί ακόμα η σταθεροποίηση αυτής της τάσης, ωστόσο μια σειρά παράγοντες αναφέρονται ως πλεονεκτήματα αυτής της πρωτοβουλίας:
- Ο Δημοτικός χαρακτήρας επιτρέπει μακροχρόνιο σχεδιασμό και επενδύσεις αντί του βραχυπρόθεσμου οφέλους και σχεδιασμού επί συγκεκριμένου σκοπού, του ιδιωτικού τομέα.
- Παραμένει η τεχνογνωσία στις Δημοτικές Υπηρεσίες.
- Εξασφαλίζονται μόνιμες συνθήκες εργασίας και αμοιβών με αξιοπρέπεια.
- Τα » σκουπίδια» δεν είναι απορρίμματα είναι υλικά προς αξιοποίηση και κατά συνέπεια πόροι δημιουργίας εισοδήματος που πρέπει να επιστρέφει στους παραγωγούς τους και τέλος τίθεται το ερώτημα… «Οι στρατηγικοί στόχοι της πρόληψης, επαναχρησιμοποίησης επανάκτησης υλικών και ανακύκλωσης, είναι δυνατόν να εξυπηρετηθούν από πρόσκαιρα οικονομικά συμφέροντα αποκομιδής σύμμεικτων;»
Όσα αναφέρονται είναι θεωρητικά σωστά, σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να μας παγιδεύσουν στο δίπολο “δημόσιος τομέας του αστικού κράτους” – “ιδιωτικός τομέας”, εξάλλου στη χώρα μας προκρίνεται εδώ και χρόνια το μοντέλο των ΣΔΙΤ συνδυάζοντας το τερπνόν (για τους επιχειρηματίες) μετά του ωφελίμου (για το αστικό κράτος), σε βάρος πάντα των πολιτών. Εξάλλου ακόμα και υπηρεσίες ή επιχειρήσεις υπό πλήρη κρατικό έλεγχο (κάτι που τείνει να εκλείψει, αλλά ισχύει για το πρόσφατο παρελθόν) έχουν αποδείξει στην πράξη ότι μπορεί να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια που θα ζήλευε οποιοσδήποτε ιδιωτής επενδυτής και σε κάθε περίπτωση ο βασικός αποδέκτης της λειτουργίας τους ήταν και πάλι το επιχειρηματικό κέρδος. Καθίσταται όμως σαφές και από αυτό το παράδειγμα ότι ακόμα και στην “ευνομούμενη” Νορβηγία, η χιλιοτραγουδισμένη ιδιωτική πρωτοβουλία αποτυγχάνει παταγωδώς, ειδικά σε ζητήματα που αφορούν δημόσια και κοινωνικά αγαθά, όπως η καθαριότητα, ενώ διαβόητη παραμένει ως σήμερα η υπόθεση της ιδιωτικοποίησης των βρετανικών σιδηροδρόμων, με καταστροφικά αποτελέσματα κι εκτόξευση των ατυχημάτων, που οδήγησε μετά το 2010 σε επανακρατικοποίηση των περισσότερων γραμμών στη χώρα.
Με πληροφορίες από aftodioikisi.gr
