Για το θάνατο του Χέλμουτ Κολ

Οι φανατικοί της σειράς θα θυμούνται ένα επεισόδιο με το καμάκι του Βλάση από τους Απαράδεκτους και μια “βαθιά πολιτική συζήτηση” που κατέληξε στον Γκορμπατσόφ που “κάνει ό,τι θέλει η Αμερική”, το Γέλτσιν και τελικά τον Κολ… Κολ… -που άγεται και φέρεται από τους Αμερικανούς.

Πιο πρόσφατη είναι η σκηνή από την πανηγυρική τελευτή για τα 20χρονα από την πτώση του τείχους, με τους πρωταγωνιστές της εποχής να είναι τιμώμενα πρόσωπα, αλλά σε κακό χάλι. Ο πρεσβύτερος Μπους με μπαστούνι, ο Χέλμουτ Κολ σε καροτσάκι, ο Γέλτσιν, η Θάτσερ κι ο Μιτεράν είχαν ήδη πεθάνει…
Γκόρμπι ετοιμάσου, έρχεται η σειρά σου…

Ο Κολ ήταν ο μακροβιότερος Γερμανός Καγκελάριος που είδε στη θητεία του την επανένωση των δύο Γερμανιών, της καπιταλιστικής και της σοσιαλιστικής -για να μη μιλάμε με γεωγραφικούς όρους. Αν και στην πραγματικότητα, επρόκειτο για προσάρτηση κι όχι απλή επανένωση. Και με τις αντιθέσεις να οξύνονται, διευρύνοντας συνεχώς το κύμα της OST-algie (της νοσταλγίας για τη DDR), είναι ζήτημα πόσοι από αυτούς που πανηγύριζαν τότε, εξακολουθούσαν να βλέπουν θετικά τον Κολ, με τη στερνή τους γνώση.

Σίγουρα, αυτή που συνέχισε να τον βλέπει θετικά και συνέδεσε το όνομά της μαζί του, ήταν η ανατολικογερμανίδα Άνγκελα Μέρκελ, υπουργός στις κυβερνήσεις του από το 91′, που ουσιαστικά τον διαδέχτηκε στην ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών, μετά από μια σύντομη θητεία του Σόιμπλε που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση μετά από ένα σκάνδαλο που αφορούσε τη χρηματοδότηση του κόμματος.

Δείξε μου το διάδοχό σου να σου πω ποιος είσαι, θα μπορούσε να πει κανείς. Άλλοι όμως -όπως ο Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς- αναγνωρίζουν στα θετικά του εκλιπόντα ότι έβαλε τα θεμέλια της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μαζί με το Γάλλο σοσιαλιστή Μιτεράν. Κι αυτή η λεπτομέρεια είναι το κλειδί, για να ερμηνεύσουμε την ουσία.

Το περιβόητο “ευρωπαϊκό όραμα” μπορεί να έχει εσωτερικές αντιθέσεις κι ανταγωνιστικά συμφέροντα, αλλά έχει ενιαίο ταξικό πρόσημο ενάντια στους λαούς, χωρίς σοσιαλδημοκρατικές παραλλαγές, μέτωπα του Νότου με τους Γάλλους, κοκ. Όποιος το ξεχνάει αυτό και υμνεί την Ευρωπαϊκή Ένωση (με την ωδή της χαράς) αλλά χαλιέται με τους… Μερκελιστές, είναι σαν να προσπαθεί να κόψει στα δύο τον πολιτικό Κολ, κρατώντας μόνο τα “καλά” του. Κάτι που είναι προφανώς καθαρή ουτοπία…