Η “γενετική μετάλλαξη” του ΚΚ Ιταλίας – Ο Μάρκο Ρίτσο θυμάται την κατάληξη του ιστορικού PCI

Συμπληρώνονται σχεδόν 3 δεκαετίες, από ένα “άλλο” 20ό συνέδριο, εκείνο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, που σήμανε και τη ληξιαρχική πράξη θανάτου ενός από τα πιο ιστορικά ΚΚ της ευρωπαϊκής ηπείρου. Εκείνη τη μέρα, στις 3 Φλεβάρη 1991, που πέρασε στην ιστορία ως “Στροφή της Μπολόνια”, από τον τόπο διεξαγωγής του συνεδρίου, το 70% των συνέδρων αποφάσιζε την αυτοδιάλυση του PCI και τη μετατροπή του σε “Κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού”, ακολουθώντας την εισήγηση του τελευταίου γενικού γραμματέα Ακίλε Οκέτο. Το νέο μόρφωμα που προέκυψε, το PDS, αποτέλεσε αργότερα έναν από τους ιδρυτικούς πυλώνες του μετέπειτα Δημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας, που συγκυβερνά σήμερα με το Κίνημα Πέντε Αστέρων.

Την αποφράδα αυτή για το κίνημα στη γειτονική χώρα θυμάται μέσω ανάρτησης στο facebook ο γγ του Κομμουνιστικού Κόμματος, που έζησε εκ του σύνεγγυς τα γεγονότα, και τα επόμενα χρόνια βρέθηκε, αρχικά “εκ των έσω” και στη συνέχεια με την ίδρυση ενός νέου κόμματος, στην πρώτη γραμμή της διατήρησης των κομμουνιστικών ιδεών στην πολιτική σκηνή της Ιταλίας με επώδυνα αργά, αλλά σταθερά βήματα στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του κόμματος της εργατικής τάξης:

Στις 3 Φλεβάρη του 1991, πριν 29 χρόνια, ολοκληρωνόταν η “γενετική μετάλλαξη” του ΚΚ Ιταλίας. Το κόμμα του Αντόνιο Γκράμσι σταματούσε να υπάρχει. Ενώ ο Οκέτο και το PDS του χειροκροτούνταν στο συνέδριο από τους συνοδοιπόρους του ευρωκομμουνισμού, ευτυχισμένους που έμεναν κάτω από τη νατοϊκή ομπρέλα, σε μια μικρή αίθουσα – πάντα στο Ρίμινι – βρισκόμουν με μια εκατοστή αντιπροσώπους ψάχνοντας να κρατήσω ανοιχτή την κομμουνιστική υπόθεση στην Ιταλία. Οι περισσότεροι από αυτούς τους συντρόφους δεν υπάρχουν πια. Διαπράχθηκαν τραγικά λάθη και σε εκείνη τη διαδοχική περίοδο. Σήμερα όμως είμαστε ακόμα πιο παρόντες, δυνατοί και αποφασισμένοι να ανασυστήσουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα στην Ιταλία.