Κεμάλ Οκουγιάν: «Αυτό που δεν θα κάνει το ΚΚΤ είναι να προδώσει τα επαναστατικά ιδανικά, τον στόχο του κομμουνισμού, τους εργαζόμενους και τους φίλους τους»

Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Κεμάλ Οκουγιάν, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας, στην 21η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, με θέμα «100 χρόνια από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Η πάλη για την ειρήνη και το σοσιαλισμό συνεχίζεται!».

Είναι πολύ σημαντικό να καθοριστεί η ισορροπία των δυνάμεων μεταξύ των τάξεων και να μείνουμε μακριά από μια πολιτική γραμμή διαχείρισης του καπιταλισμού. Οι επαναστάσεις δεν συμβαίνουν μόνο με τις αποφάσεις που λαμβάνουμε. Το καθήκον μας δεν είναι να κάνουμε επανάσταση, αλλά να καθοδηγήσουμε την επανάσταση, επειδή η επανάσταση δεν είναι κάτι που μπορεί να επινοηθεί.

Ωστόσο, είναι επίσης αλήθεια ότι υπάρχει μια διαλεκτική σχέση μεταξύ των κρίσεων του καπιταλισμού και της αύξησης των επαναστατικών ευκαιριών και ακόμη και της ανόδου της επανάστασης. Με αυτήν την έννοια, είναι πολύ παραπλανητικό να αξιολογείται στατικά η ισορροπία δυνάμεων, ειδικά σε περιόδους κρίσης.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση έφερε μια νέα ενέργεια και πραγματικότητα και τη διέδωσε σε μια ευρύτερη περιοχή.

Σύντροφοι, όταν εξετάζουμε τα τελευταία 100 χρόνια, πρέπει να παραδεχτούμε ότι και εμείς οι κομμουνιστές έχουμε ευθύνες για την αποτυχία της ανθρωπότητας να δηλώσει με δυναμικό τρόπο ότι μια ισότιμη τάξη πραγμάτων είναι δυνατή και ότι ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπεί.

Μιλώντας για την Τουρκία και την περιοχή μας, θα ήθελα να δείξω το πώς μπορεί κάποιος να χάσει το δρόμο του εάν ξεχάσει ότι ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος.

Η Συνάντησή μας συνέπεσε με τη νέα στρατιωτική επίθεση της Τουρκίας που διεξάγεται στο έδαφος της Συρίας. Δεν είναι η πρώτη φορά. Η παρουσία του τουρκικού στρατού στα εδάφη άλλων χωρών ξεκίνησε με την Κορέα. Ηταν μέρος ενός άδικου πολέμου που διεξήχθη για την προστασία των συμφερόντων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Τα επόμενα χρόνια, οι στρατιώτες της Τουρκίας συμμετείχαν σε πολλές επιχειρήσεις της διεθνούς μονοπωλιακής τρομοκρατικής οργάνωσης του ΝΑΤΟ. Στην Κύπρο παραβιάζονται η κυριαρχία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητα του νησιού εδώ και 45 χρόνια. Στο Ιράκ, όπως και τη Συρία, υπάρχουν πολλές διασυνοριακές επιχειρήσεις, καθώς και πολλές βάσεις, φυλάκια και παρατηρητήρια που ανήκουν στον τουρκικό στρατό.

Πώς αξιολογούμε αυτήν την κατάσταση;

Μία άποψη είναι ότι η Τουρκία αποτελεί εμπόδιο για τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Μπορεί οποιοσδήποτε κομμουνιστής που αγωνίζεται στην Τουρκία να το αμφισβητήσει;

Δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει, αλλά, σύντροφοι, αυτή η έκφραση, αυτή η διατύπωση είναι λάθος. Είναι λάθος επειδή η εξουσία του κεφαλαίου είναι ο εχθρός της δημοκρατίας και των ελευθεριών παντού στον κόσμο. Αντίθετα, η πιο πάνω διατύπωση σημαίνει την αφαίρεση του ταξικού προσήμου από το περιεχόμενο των προβλημάτων στην Τουρκία και τη σύνδεσή του με πρόσωπα ή τον στρατό, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε λάθη.

Μια επαναστατική πολιτική θέση είναι αδύνατη χωρίς την κατανόηση ότι υπάρχει μια ισχυρή καπιταλιστική τάξη που ενεργεί με αυξανόμενη αυτοπεποίθηση και ότι γενικά οι εσωτερικές και διεθνείς πολιτικές της Τουρκίας διαμορφώνονται σύμφωνα με τα συμφέροντα αυτής της τάξης.

Οταν κάποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, συμβαίνει το εξής: Καταλήγει να συντάσσεται, να γίνεται σύμμαχος με ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες ή την καπιταλιστική τάξη της Τουρκίας, ζητώντας ελευθερίες και δημοκρατία στην Τουρκία ή σε μια ευρύτερη περιοχή.

Ο Ερντογάν υποστηρίχθηκε από τους επονομαζόμενους δημοκρατικούς κύκλους υπέρ της ελευθερίας, την πρώτη περίοδο της ανόδου του στην εξουσία μέχρι το 2010. Αυτή η στήριξη δεν προήλθε μόνο από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, αλλά και από πολλές διαφορετικές τάσεις της αριστεράς μέχρι και το κουρδικό εθνικιστικό κίνημα στην Τουρκία. Από την άλλη πλευρά, εμείς το ΚΚ Τουρκίας αγωνιστήκαμε από την αρχή κατά της κυβέρνησης του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), χαρακτηριστήκαμε μέχρι και φασίστες επειδή ήρθαμε αντιμέτωποι με τον Ερντογάν.

Αργότερα, όταν οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του ιμπεριαλιστικού συστήματος βάθυναν και ο Ερντογάν, αντιμετωπίζοντας μεγάλα προβλήματα στην εγχώρια πολιτική, εκμεταλλεύτηκε υπέρ του αυτούς τους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις και άρχισε να έχει πραγματικά είτε ψεύτικα ζητήματα με τις ΗΠΑ, ξεκίνησαν η κριτική και οι κατηγορίες εναντίον του. Ωστόσο, για πολλούς αριστερούς αυτό δεν οδήγησε στο να πάρουν μια σωστή θέση επειδή πολλοί από αυτούς τάχθηκαν με το μέρος άλλων ιμπεριαλιστών και εκείνου του τμήματος της τουρκικής αστικής τάξης που ήταν ενάντια στον Ερντογάν, γεγονός που ήταν επαίσχυντο.

Η αναζήτηση για τη δημοκρατία και την ελευθερία, που δεν έχει ταξικό περιεχόμενο, που δεν θέτει στον πυρήνα της τον στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης, θα σημαίνει μια ξεκάθαρη ή συγκαλυμμένη συνεργασία με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και αυτή η προσέγγιση θα οδηγήσει στην ολική παράδοση στην καπιταλιστική τάξη.

Τι γίνεται με την αναζήτηση για την ανεξαρτησία; Σύντροφοι, όταν οι έννοιες της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας αποσπώνται από την ταξική τους βάση, γίνονται τόσο επικίνδυνες όσο και οι έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Βλέπουμε πως, από τη μια πλευρά, υπάρχει μια τάση συνεργασίας με την αστική τάξη γύρω από τις έννοιες της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας». Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια τάση συμφιλίωσης με το ένα ή το άλλο τμήμα του κεφαλαίου μέσω της έννοιας της «ανεξαρτησίας».

Η κατάσταση στην Τουρκία αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτήν τη διαίρεση. Μας λένε ότι χρειαζόμαστε μια συμμαχία των μεγαλύτερων δυνάμεων για να πέσει ο Ερντογάν. Υπάρχει ο γερμανικός ιμπεριαλισμός σε αυτήν τη συμμαχία, υπάρχουν οι πιο ισχυροί εκπρόσωποι της τουρκικής αστικής τάξης, υπάρχει η κυβέρνηση των ΗΠΑ, υπάρχουν σοσιαλδημοκράτες, λεγόμενοι αριστεροί, φιλελεύθεροι, μερικοί ισλαμιστές και ένα τμήμα του φασισμού. Μια τέτοια συμμαχία θα μπορούσε σίγουρα να ξεμπερδέψει με τον Ερντογάν, αλλά ποτέ δεν θα έφερνε τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Από την άλλη, υποστηρίζουν ότι το πιο σημαντικό είναι να αποκτήσουμε την ικανότητα να ενεργούμε ανεξάρτητα από τις ΗΠΑ, κάνοντας έτσι μια μη ολοκληρωμένη ερμηνεία του ιμπεριαλισμού και μάλιστα περιορίζοντας τον ιμπεριαλισμό μόνο στις ΗΠΑ. Και λένε ότι όλα τα είδη καταπίεσης, εκφοβισμού, αντιδραστικότητας και πολέμου μπορούν να επιτραπούν γι’ αυτόν το σκοπό.

Σε όλες σχεδόν τις χώρες αυτής της περιοχής υπάρχει πίεση στους κομμουνιστές να αποδεχθούν ένα από τα δύο ιδεολογήματα. Είτε να συνεργαστούν με τους ιμπεριαλιστές – καπιταλιστές για χάρη της «δημοκρατίας και της ελευθερίας» είτε να παραμείνουν σιωπηλοί απέναντι σε κάθε είδους καταπίεση και βαρβαρότητα, στηρίζοντας άλλους ιμπεριαλιστές ή καπιταλιστικές ομάδες για χάρη της «ανεξαρτησίας».

Μπορούν η ελευθερία, η ανεξαρτησία, η κυριαρχία να είναι άχρηστες για τους κομμουνιστές; Οχι, ποτέ. Ωστόσο, η αυθαίρετη χρήση αυτών των εννοιών προκαλεί μεγάλη ζημιά. Υπάρχει μόνο μία διέξοδος από αυτήν την περίεργη κατάσταση και αυτή είναι να συμπεριλάβουμε στην ατζέντα του εργαζόμενου λαού μια εναλλακτική κοινωνική τάξη πραγμάτων, με τον ενθουσιασμό που πηγάζει από την ίδρυση της Κομιντέρν πριν από 100 χρόνια.

Το ΚΚ Τουρκίας οργανώνει την πάλη του με αυτήν την προοπτική. Δεν είναι αλήθεια ότι ο στόχος του σοσιαλισμού, η υπεράσπιση της θέσης ότι ο σοσιαλισμός είναι σύγχρονος και επίκαιρος, θα οδηγήσει στην απομόνωση. Δεν υπάρχει κανένας κανόνας που να λέει ότι μια επαναστατική στάση μπορεί να οδηγήσει στη συνθηματολογία ή τον σεχταρισμό. Αντίθετα, σήμερα στον κόσμο, ο στόχος του κομμουνισμού απαιτεί ένα υψηλό επίπεδο δημιουργικότητας και διανόησης. Οταν η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής επανάστασης, ως πραγματικού στόχου, συνδυάζεται με θάρρος και αποφασιστικότητα, τότε φτάνει έως την εργατική τάξη, μιας και αποδεικνύεται καθημερινά ότι ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτα να δώσει στην ανθρωπότητα.

Το ΚΚ Τουρκίας είπε «όχι» σε οποιαδήποτε συμμαχία με την αστική τάξη ή τους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης. Παρά την έντονη πίεση, το κόμμα υπερασπίστηκε επίμονα τη θέση του, λέγοντας ότι «αυτή η κοινωνική τάξη πραγμάτων πρέπει να αλλάξει».

Αναπτύξαμε με υπομονή την οργάνωσή μας μέσα στην εργατική τάξη, «Για να νιώσουν τα αφεντικά την καυτή ανάσα μας», και καταφέραμε να πετύχουμε ό,τι αποτυγχάνουν σε πολλές περιπτώσεις να κάνουν τα συνδικάτα. Καταφέραμε να παρθούν πίσω απολύσεις και να αυξηθούν οι μισθοί. Ταυτόχρονα, είπαμε ότι πρέπει να δοθεί έμφαση στην καθιέρωση μιας ισότιμης τάξης πραγμάτων, όχι σε αυτήν ή την άλλη αστική λύση.

Είπαμε «όχι» στις αστικές συμμαχίες, αλλά, κάνοντας μια επαναστατική συμμαχία, καταφέραμε οι κομμουνιστές να κερδίσουν τις δημοτικές εκλογές σε μια πόλη για πρώτη φορά στην Ιστορία της Τουρκίας. Οι ψήφοι μας, για πρώτη φορά, αυξήθηκαν πάνω από το 1% σε ορισμένες συνοικίες στις μεγαλύτερες πόλεις της Τουρκίας.

Ο αριθμός των μελών του κόμματος αυξήθηκε κατά περισσότερο από 30% σε ένα χρόνο. Είμαστε στην αρχή του έργου μας σε μια πολύ μεγάλη και δύσκολη χώρα. Πιο σημαντικά από τα ποσοτικά είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Κάνοντας το μέγιστο δυνατό, προσπαθούμε να κάνουμε το ΚΚ Τουρκίας τη σύγχρονη πνευματική και επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Εχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, αλλά γνωρίζοντας ότι στη ζωή μπορεί να έρθουμε αντιμέτωποι με ιστορικές ευθύνες ανά πάσα στιγμή, ακολουθούμε συνεχώς την πορεία της επανάστασης, τον δρόμο του Λένιν που σημάδεψε μια εποχή πριν από 100 χρόνια.

Το ΚΚΤ θα κάνει λάθη, θα κάνει μερικές φορές και βήματα πίσω. Αυτά είναι στη φύση της πάλης. Αλλά, αγαπητοί σύντροφοι, αυτό που δεν θα κάνει το ΚΚΤ είναι να προδώσει τα επαναστατικά ιδανικά, τον στόχο του κομμουνισμού, τους εργαζόμενους και τους φίλους τους.

Ζήτω ο κοινός αγώνας των Κομμουνιστικών Κομμάτων!

Ζήτω ο μαρξισμός – λενινισμός!

Και μέχρι τη νίκη, για πάντα!