Κερδίστε χάνοντας

Οι βρετανικές εκλογές ανέδειξαν ένα κόμμα (τους Συντηρητικούς) που ήρθε πρώτο αλλά νιώθει σαν να ηττήθηκε. Κι ένα άλλο που ήρθε δεύτερο, χωρίς να διεκδικήσει με αξιώσεις την πρώτη θέση, αλλά πανηγυρίζει μια μεγάλη νίκη. Κι όλα αυτά, λίγους μόλις μήνες μετά το δημοψήφισμα για το BRexit, που νίκησε μεν, αλλά οι επιφανείς πολιτικοί του υπέρμαχοι κέρδισαν χάνοντας, κι εξαφανίστηκαν γρήγορα από το πολιτικό προσκήνιο.

Η Τερέζα Μέι κήρυξε εκλογές, για να ενισχύσει τη θέση της, αλλά είδε την εύθραυστη αυτοδυναμία της να γίνεται θρύψαλα, και τον ελιγμό της να γυρίζει μπούμερανγκ -περίπου όπως είχε γίνει και στην περίπτωση του Κάμερον με το δημοψήφισμα. Βασικά, τέθηκαν σε αμφισβήτηση η θέση της και το πολιτικό της μέλλον, αλλά προς το παρόν δε φαίνεται να επιλέγει τη διέξοδο της παραίτησης.

Πολλοί αναλυτές και ΜΜΕ έκαναν λόγο για “σοκ”, αστάθεια κι επισείουν τον κίνδυνο της ακυβερνησίας. Αλλά στην πραγματικότητα είναι μάλλον απίθανο να μη σχηματιστεί κάποια κυβέρνηση, είτε συνεργασίας, είτε ακόμα και ένα κυβερνητικό σχήμα μειοψηφίας από τους Τόρις, που θα έχει την ανοχή των υπολοίπων, αλλά θα χρειάζεται την ψήφο τους, για να περάσει κρίσιμα νομοσχέδια. Ο μπαμπούλας της ακυβερνησίας δεν είναι παρά σαν τους δράκους των παραμυθιών, που λειτουργούν ως φόβητρο για τα μικρά παιδιά.

Στον αντίποδα, επικρατεί ένα διάχυτο κύμα ευφορίας για την άνοδο των Εργατικών, υπό την ηγεσία του Κόρμπιν και την “αριστερή στροφή” που σηματοδοτεί το πρόγραμμα ήπιων μεταρρυθμίσεων που πρόβαλε, παρά τις ισχυρές αντιδράσεις που συνάντησε μες στο κόμμα του. Κάποιοι θεώρησαν αυτό το αποτέλεσμα ως ανάσα δροσιάς, μετά τα αντιδραστικά, ξενοφοβικά αντανακλαστικά που ενεργοποιήθηκαν και κυριάρχησαν στην καμπάνια του BRexit.

Προκαλεί εντύπωση, ωστόσο, αυτή η ευφορία για μεταρρυθμίσεις νεοκεϊνσιανού τύπου και κάποιες επιμέρους διαφοροποιήσεις -πχ για το εθνικό σύστημα υγείας- του Κόρμπιν, που είχε ταχθεί στρατηγικά υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί το αντίστοιχο κύμα στη χώρα μας, που αγκαλιάζει από το Σύριζα και παλιά στελέχη του (όπως ο Βαρουφάκης κι ο Λαπαβίτσας) μέχρι τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Προφανώς, το πάθημα από την “πρώτη φορά Αριστερά” δεν έγινε μάθημα, κι έτσι κάποιοι συνεχίζουν απτόητοι να κυνηγούν χίμαιρες: ένα ριζοσπαστικό σοσιαλδημοκράτη ηγέτη, μια διαφορετική Ε.Ε, έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο…

Οι λαοί της Βρετανίας αρνήθηκαν να υποταχθούν στην τρομοϋστερία, μετά το πρόσφατο προβοκατόρικο χτύπημα στο Λονδίνο -που ήταν βούτυρο στο ψωμί των Συντηρητικών. Και δημιουργούν μια μικρή παράδοση, δείχνοντας ότι απεχθάνονται τα τελεσίγραφα και τιμωρούν εκλογικά αυτόν που τα θέτει.
Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να φέρει κάποιες θετικές εξελίξεις. Απαραίτητη προϋπόθεση κάθε χειραφέτησης -και ζητούμενο στη σημερινή συγκυρία- παραμένει η ανεξάρτητη πολιτική τους έκφραση, κι ο απεγκλωβισμός τους από τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς των μερίδων της αστικής τάξης. Αλλιώς κάθε μικρή “νίκη” τους, θα καταλήγει σε… πανωλεθρίαμβο, όπως στο γνωστό επιτραπέζιο που λέει “κερδίστε χάνοντας”.