ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας: Τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού πολέμου
Ο πόλεμος είναι ένα ακόμα εργαλείο για τους καπιταλιστές, είναι η πιο ριζική μορφή επίλυσης των μεταξύ τους αντιθέσεων. Ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, και γι’ αυτό πρέπει να αναλύουμε κάθε πόλεμο με βάση αυτήν την αφετηρία, τους πολιτικούς και οικονομικούς λόγους που κρύβονται από πίσω.
Στις 28 και 29 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε στην Αβάνα η 22η Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ), φιλοξενούμενη από το ΚΚ Κούβας.
Στις εργασίες της έλαβαν μέρος 77 κόμματα από 60 χώρες, συζητώντας πάνω στις διεθνείς εξελίξεις και ανταλλάσσοντας πείρα από τη δράση τους.
Ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε σε προηγούμενα φύλλα ρεπορτάζ για τις εργασίες της ΔΣΚΕΚ, για την τοποθέτηση του ΚΚΕ, για την Τελική Ανακοίνωση και τις Κοινές Δράσεις στις οποίες κατέληξε η συνάντηση, καθώς και αρθρογραφία για την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη που αναπτύχθηκε στο πλαίσιό της.
Δίνοντας συνέχεια στα παραπάνω, ο «Ριζοσπάστης», στο σημερινό και σε επόμενα φύλλα, προχωρά σε δημοσίευση τοποθετήσεων που έκαναν Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα στη συνάντηση.
Τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού πολέμου
Συγκέντρωση δυνάμεων, οργάνωση και κινητοποίηση μαζών, με ταξική και διεθνιστική προοπτική
Σύντροφοι, η διεθνής συγκυρία είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Οι αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, μέσα στην όξυνση του ανταγωνισμού για τις πρώτες ύλες, τους δρόμους μεταφοράς, τις πηγές Ενέργειας, τις αγορές και τις σφαίρες επιρροής. Αυτή η όξυνση έφτασε σε ένα σημείο καμπής, από τότε που άρχισε ο ανοιχτός πόλεμος στην Ουκρανία, στις 24 Φλεβάρη, με την άμεση επέμβαση της Ρωσίας. Σε αυτές τις στιγμές, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα των χωρών μας ζουν κάτω από τις συνέπειες των δύο πρόσφατων καπιταλιστικών κρίσεων και των επιπτώσεων του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Οι εργατικές οικογένειες ζουν ακόμα τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης του 2008. Οι εργαζόμενοι βιώνουν σήμερα χειρότερες συνθήκες ζωής και εργασίας σε σχέση με τις αρχές του αιώνα, ενώ χάθηκαν πολλά πολιτικά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, για χάρη μιας εξόδου από την κρίση, ευνοϊκής για τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Σε αυτά προστίθεται η αρχή μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης, το 2020, έχοντας ως καταλύτη την πανδημία του κορονοϊού, που όξυνε την κατάσταση, επιταχύνοντας μια κρίση που φαινόταν ήδη να έρχεται από το 2019, της οποίας οι συνέπειες παραμένουν μετά από δύο χρόνια.
Η πολιτική οικονομία μάς διδάσκει ότι οι κρίσεις είναι ένα χαρακτηριστικό και κυκλικό στοιχείο της καπιταλιστικής οικονομίας και αντιστοιχούν στις ίδιες τις δυναμικές της διαδικασίας της παραγωγής και της συσσώρευσης. Από την άλλη πλευρά, η λενινιστική θεωρία μάς διδάσκει ότι το παρόν στάδιο που αναπτύσσεται η ταξική πάλη, είναι το ιμπεριαλιστικό στάδιο, το ανώτερο και τελικό στάδιο του καπιταλισμού.
Αυτό το στάδιο χαρακτηρίζεται από τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου και των οικονομικών σχέσεων, καθώς επίσης και από τις σχέσεις κυριαρχίας και υποταγής που προέρχονται (κυρίως) από την εξαγωγή κεφαλαίων. Επιμένουμε στο ότι δεν είναι μόνο η επιθετική εξωτερική πολιτική της μίας ή της άλλης δύναμης. Μία από τις πιο σημαντικές επιπτώσεις αυτής της εξαγωγής κεφαλαίων είναι η αύξηση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, όπως επίσης και η όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσά τους. Γι’ αυτό, ανά τακτά διαστήματα, προκύπτουν νέες συγκρούσεις στο μοίρασμα του κόσμου, όσο αλλάζει ο συσχετισμός δυνάμεων ανάμεσα στα μονοπώλια και στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που τα υποστηρίζουν. Σήμερα, η άνιση οικονομική και πολιτική ανάπτυξη σε διεθνές επίπεδο καθιστά αδύνατον να εξαλειφθούν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Από τη μία πλευρά, το μπλοκ των ΕΕ – ΗΠΑ – ΝΑΤΟ έχει συμφέρον να διευρύνει την επιρροή του προς τις πρώην Σοβιετικές και Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, αξιοποιώντας όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, συμπεριλαμβανομένων και των βίαιων, όπως αποδείχτηκε και στο πραξικόπημα στην πλατεία Μαϊντάν. Από την άλλη πλευρά, το μπλοκ των Ρώσων καπιταλιστών είναι σε θέση να επιβάλει την επιρροή του σε αρκετές από αυτές τις περιοχές. Ετσι, πυροδοτείται η αντίθεση για την επιρροή και τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς, των πρώτων υλών και για την κυριαρχία στις αγορές της περιοχής.
Τις τελευταίες δεκαετίες, κάθε σύγκρουση ή αντίθεση σε διεθνές επίπεδο δημιουργήθηκε από τη συσσώρευση μιας έντασης, ικανής να πυροδοτήσει έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο. Το σκηνικό του γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι τώρα πιο κοντά, μετά από τα γεγονότα στην Ουκρανία, δεδομένου του ότι οι ευρωπαϊκές χώρες προχωρούν στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, στην ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ και στην αναβίωση της ιδέας του «ευρωστρατού».
Η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας επισπεύδεται και έχει προφανείς επιπτώσεις στον περιορισμό των βασικών δικαιωμάτων, στην εμβάθυνση της αντικομμουνιστικής εκστρατείας σε πολλές χώρες, όπως επίσης και στον πολλαπλασιασμό των αναγκαστικών εκτοπίσεων των πληθυσμών και των μεταναστευτικών ροών.
Στη χώρα μας, η αστική τάξη και η σοσιαλδημοκρατική της κυβέρνηση επιλέγουν μια σειρά μέτρων που είναι σε βάρος των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Αυτά τα μέτρα χαρακτηρίζονται από δύο στοιχεία: Την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης με νέα μέτρα, για να εδραιώσει την εσωτερική «ευελιξία» στις εταιρείες και τη μαζική αξιοποίηση κρατικών κονδυλίων, για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Την ισπανική κυβέρνηση, όπως όλες τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, δεν την ενδιαφέρει να ανατρέψει τον καπιταλισμό, αλλά να τον διαχειριστεί.
Το ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας παρεμβαίνει σε αυτό το πλαίσιο, προωθώντας την κινητοποίηση και την οργάνωση των μαζών, εναντίον του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης, τόσο στους χώρους δουλειάς, όσο και στις γειτονιές. Κάνουμε μια σημαντική προσπάθεια να εξηγήσουμε τις αιτίες του πολέμου, της καπιταλιστικής κρίσης, και να καταγγείλουμε τα μέτρα που παίρνει η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση συνεργασίας, για να μην εξαπατηθούν πάλι η εργατική τάξη και ο λαός. Απαιτούμε να σταματήσει η εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο, είτε μέσα από τη στρατιωτική της παρουσία είτε μέσα από την αποστολή όπλων. Παλεύουμε για τη ρήξη της χώρας μας με τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, σε αντικαπιταλιστική και αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης.
Επίσης, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο ΚΚ Βενεζουέλας, που αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες να αναπτύξει την πολιτική δράση του, ως αποτέλεσμα του εκφοβισμού που υφίστανται οι σύντροφοί μας από την μπολιβαριανή κυβέρνηση. Στηρίζουμε την ακούραστη προσπάθεια του ΚΚ Βενεζουέλας να υπερασπιστεί τον πολιτικό του χώρο και να εκπληρώσει υπεύθυνα το ιστορικό καθήκον να είναι η πρωτοπορία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη χώρα.
Εκφράζουμε στην αλληλεγγύη μας στον λαό της Δυτικής Σαχάρας και στο Μέτωπο Πολισάριο, που υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στην ύπαρξη και στην αυτοδιάθεση, με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. Καταγγέλλουμε με όλη μας τη δύναμη την ισπανική κυβέρνηση που γύρισε την πλάτη στον λαό της Δυτικής Σαχάρας, καθώς είναι υπέρ του να θεωρείται η Δυτική Σαχάρα ως μία αυτόνομη επαρχία του Μαρόκου. Η θέση αυτή της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης έχει ως στόχο να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των ισπανικών μονοπωλίων, στη λεηλασία της Δυτικής Σαχάρας, επιτρέποντας τη διατήρηση της μαροκινής κυριαρχίας και καθυστερώντας την πλήρη αποαποικιοποίηση της περιοχής της Δυτικής Σαχάρας.
Και, τέλος, εκφράζουμε τη στήριξή μας στον παλαιστινιακό λαό, που δέχεται τις συνεχείς επιθέσεις από το κράτος του Ισραήλ, με αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες. Είναι επείγον να προχωρήσει η λύση για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ και με τα σύνορα του 1967. Είναι αναγκαίο να γίνουν βήματα έτσι ώστε ο Παλαιστινιακός λαός και ο λαός της Δυτικής Σαχάρας να μπορούν να αποφασίσουν ελεύθερα και χωρίς επεμβάσεις για το μέλλον τους.
Πέρα από τα δεινά που προκαλεί αυτή η κατάσταση, τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα οφείλουμε να το εκμεταλλευτούμε, για να μετατρέψουμε την απογοήτευση σε ελπίδα και την αποστράτευση σε οργάνωση. Ολο αυτό, σε γραμμή επίθεσης, που αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων και φέρνει στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης την ανάγκη να οικοδομήσουμε τη δική μας δύναμη, που προϋποθέτει μία κεντρικά κι επιστημονικά σχεδιασμένη οικονομία, βασισμένη στην κοινωνική ιδιοκτησία, που δίνει τέλος στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Με αυτό, η εργατική τάξη μπορεί να αποδείξει ότι ένας άλλος κόσμος είναι δυνατόν να υπάρξει, ένας κόσμος χωρίς εκμετάλλευση και χωρίς κοινωνικές ανισότητες, ένας σοσιαλιστικός – κομμουνιστικός κόσμος.
Ζήτω η 22η Διεθνής Συνάντηση των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων!
Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός!
