ΚΚ των Εργαζομένων της Ισπανίας: Η εκταφή του Φράνκο και ο οπορτουνισμός του PSOE

Το Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος των Εργαζομένων της Ισπανίας εξέδωσε χτες ανακοίνωση για την εκταφή του Φράνκο, στην οποία σημειώνει τα εξής:

Η εκταφή του λειψάνου του δικτάτορα Φράνκο από το μαυσωλείο στην Κοιλάδα των Πεσόντων, γίνεται στις 24 Οκτωβρίου 2019. Πέρασαν 44 χρόνια από την ταφή του. Ήταν ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος ο 1ος που υπέγραψε στις 22 Νοέμβρη 1975 την οριστική διαταγή για να ταφεί εκεί ο δικτάτορας. Από αυτά τα 44 χρόνια που πέρασαν έκτοτε, ακριβώς τα μισά η ισπανική κυβέρνηση ήταν στα χέρια των “σοσιαλιστών” του PSOE. Ο Πέδρο Σάντσεζ ήταν πρόεδρος όταν το PSOE θεώρησε πως είχε φτάσει η κατάλληλη στιγμή για να αποσύρει ορισμένες τιμές από τον δικτάτορα, μεταφέροντας το λείψανό του στο δημόσιο κοιμητήριο του Μινγκορούμπιο -όπου είναι θαμμένοι επίσης ο Καρρέρο Μπλάνκο και ο Αρίας Ναβάρο (σ.σ.: στελέχη της δικτατορίας, ο πρώτος εκτελέστηκε από την βασκική ΕΤΑ). Όλα δείχνουν ότι ο νέος τόπος ταφής του δικτάτορα -σε ένα χώρο μαζί με τη σύζυγό του, Κάρμεν Πόλο- θα γίνει το νέο σημείο προσκυνήματος των απολογητών του φασισμού και ο Φράνκο θα συνεχίσει να δέχεται δημόσια φόρο τιμής.

Η εκταφή του λείψανου του Φράνκο εκ μέρους της κυβέρνησης του PSOE δεν ακολουθεί καμία ηθική ούτε πολιτική αρχή, σε σχέση με τα θύματα του Φρανκισμού, και τον αντιφασιστικό αγώνα. Όλα υπηρετούν έναν σκέτο εκλογικό υπολογισμό και μια επιχείρηση δημοκρατικού καλλωπισμού (μακιγιαρίσματος) του ίδιου του συστήματος.

Η κυβέρνηση του Πέδρο Σάντσεθ αποφάσισε να πάει στις Γενικές Εκλογές του Νοέμβρη με συγκεκριμένη ατζέντα, στην οποία η ετυμηγορία του δικαστηρίου αποκτά ειδική σμηασία. Με την εκδήλωση της κρίσης στην Καταλονία, το PSOE προσπάθησε να διευρύνει το εκλογικό του εύρος προς τη Δεξιά. Με την εκταφή του Φράνκο να το διευρύνει προς την Αριστερά. Οι ρυθμοί και οι κυβερνητικές διακηρύξεις για το ένα ή το άλλο θέμα αυτές τις μέρες, εκφράζουν με σαφήνεια τον εδραιωμένο οπορτουνισμό του κόμματος που πρόδωσε τον Εμφύλιο Πόλεμο και εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Του κόμματος της κάλπικης Αλλαγής (μετάβασης), των GAL (παρακρατικές ομάδες ενάντια στους Βάσκους), του ΝΑΤΟ, των ΕΤΤ (είδος “ευέλικτων επιχειρήσεων” που καταγγέλλουν τα συνδικάτα), της αποβιομηχάνισης και των εργατικών αντι-μεταρρυθμίσεων.

Τα υπολείμματα του Φράνκο όπως και όλων των φασιστών που είναι θαμμένοι στην Κοιλάδα των Πεσόντων -όπου παραμένει ο τάφος του Πρίμο ντε Ριβέρα- έπρεπε να έχουν εκταφεί εδώ και πολύ καιρό. Αλλά όχι πριν από τα λείψανα χιλιάδων αντιφρανκιστών που ήταν θύματα αντεκδίκησης και θάφτηκαν εκεί, ενάντια στη θέλησή τους, πολλοί από αυτούς αναγκασμένοι σε συνθήκες σκλαβιάς, να κατασκευάσουν το επαίσχυντο μαυσωλείο του φρανκισμού. Αυτοί πρώτοι θα έπρεπε να είχαν βγει από την Κοιλάδα των Πεσόντων και να έχουν μια αξιοπρεπή ταφή. Και είναι οι χιλιάδες δολοφονημένοι από το φασισμό, που κείτονται εξαφανισμένοι σε χαντάκια σε όλη τη χώρα και απαιτούν να τους βγάλουν από αυτά και να τους αποδοθούν τιμές. Μετά την αναγνώριση χιλιάδων αντιφασιστών ηρώων, θα έπρεπε αμέσως να απαρνηθούμε κάθε κάθε μνημείο και φόρο τιμής στο δικτάτορα και στη συνέχεια να διαλυθεί η Κοιλάδα των Πεσόντων. Αυτή είναι η μόνη πολιτική ιστορικής μνήμης που θα απέδιδε δικαιοσύνη στους Ισπανούς αντιφασίστες.

24 Οκτώβρη 2019,
Το Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος των Εργαζομένων της Ισπανίας