“Λεφτά υπάρχουν” – Συνέντευξη του Ρομάν Κονονένκο της νεολαίας του ΚΚΡΟ για τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση στη Ρωσία
Το μέλος της Κομσομόλ απαντά στο ιδεολόγημα περί αύξησης συντάξεων μαζί με τα όρια ηλικίας και καταθέτει τις προτάσεις του ΚΚΡΟ για αυξήσεις χωρίς να αλλάξουν τα όρια που αποτελούν κληρονομιά των σοβιετικών κατακτήσεων.
Όπως είναι γνωστό εδώ και μήνες, στη Ρωσία πρόκειται να αυξηθούν δραστικά τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, μια από τις τελευταίες εναπομείνασες κατακτήσεις της σοβιετικής εποχής. Για το ζήτημα παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό της Σοσιαλιστικής Εργατικής Νεολαίας Γερμανίας (SDAJ) ο Ρομάν Κονονένκο, μέλος της Κομσομόλ, νεολαίας του ΚΚΡΟ. Σε αυτή διαψεύδει τους ισχυρισμούς της ρωσικής κυβέρνησης περί “αύξησης των συντάξεων”, ενώ καταθέτει και τις προτάσεις του κόμματός του για την εξεύρεση χρημάτων, που κινούνται βέβαια σε μια διαχειριστική λογική εθνικοποιήσεων που δεν αγγίζουν τον πυρήνα του αστικού κράτους αυτού καθεαυτού:
Πώς δουλεύει το ρωσικό συνταξιοδοτικό σύστημα;
Οι εργαζόμενοι πληρώνουν εισφορές στο συνταξιοδοτικό ταμείο. Η κυβέρνηση λέει επισήμως πως κάθε τωρινός εργαζόμενος πληρώνει για 1,7 συνταξιούχους. Σύμφωνα με τους επιστημονικούς υπολογισμούς του ΚΚΡΟ με βάση δεδομένα της ρωσικής στατιστικής υπηρεσίας, κάθε εργάτης πληρώνει για 2,3 συνταξιούχους. Υπάρχει λοιπόν μια διαφορά 0,6% που κάπου εξαφανίζεται. Αυτό σημαίνει, πως υπάρχουν αρκετά λεφτά για να πληρωθούν οι συντάξεις.
Αλλά η κυβέρνηση Πούτιν λέει πως δε θα φτάσουν τα λεφτά, για να πληρώνονται στο μέλλον οι συντάξεις. Αληθεύει αυτό ή είναι μόνο ένα πρόσχημα για την επίθεση του κεφαλαίου στις κατακτήσεις της ΕΣΣΔ, εν προκειμένω στα όρια συνταξιοδότησης;
Δεν ισχύει πως στο μέλλον δε θα υπάρχουν αρκετά λεφτά για τις συντάξεις. Στον προϋπολογισμό σαφώς και υπάρχουν αρκετά. Μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει στο πόσα λεφτά δίνονται για μεγάλα έργα. Για παράδειγμα τα στάδια του Μουντιάλ. Ήταν τα πιο ακριβά στάδια που χτίστηκαν ποτέ εδώ. Έγιναν τα πάντα για να δημιουργηθούν μεμονωμένες “βιτρίνες”, που δείχνουν την εικόνα μιας ανοιχτής, ανεπτυγμένης χώρας. Μπορούμε όμως για παράδειγμα να δούμε επίσης, ότι κυβερνητικοί αξιωματούχοι έχουν έναν πολυτελή τρόπο ζωής. Που σημαίνει πως υπάρχουν πολλά λεφτά στη χώρα.
Η πρώτη πρόταση προέβλεπ να αυξηθεί το όριο ηλικίας για τις γυναίκες από τα 55 στα 63 και για τους άντρες στα 65 από 60. Στην δεύτερη πρόταση η ηλικία των γυναικών θα αυξανόταν “μόνο” στα 60 έτη. Γιατί υπήρξε αυτή η αλλαγή;
Ήταν σαφές ότι η πρώτη πρόταση έκανε υπερβολική διάκριση κατά των γυναικών. Θεωρώ πως έγινε επίτηδες, για να πουν αργότερα: “Εντάξει, σας ακούσαμε, ακούσαμε τις διαμαρτυρίες σας. Καταλάβαμε ότι είναι υπερβολικό. Τώρα σας προσεγγίζουμε, εκπληρώνουμε την απαίτησή σας και αυξάνουμε το όριο ηλικίας των γυναικών μόνο στα 60 έτη.”
Ισχύει ότι με την αύξηση του ορίου ηλικίας θα αυξηθούν και οι συντάξεις;
Είναι αλήθεια ότι θα ανέβουν οι συντάξεις, αλλά η αύξηση είναι τόσο ασήματνη, που δεν μπορούμε να τη δούμε ως αύξηση. Η σύνταξη πρόκειται να αυξηθεί κατά περίπου 1000 ρούβλια (περίπου 12 ευρώ) το μήνα. Είναι μια αύξηση 12 ευρώ πραγματική αύξηση; Θεωρώ πως όχι. Η κυβέρνηση και τα μίντια παραπέμπουν συνέχεια σε αυτή την αύξηση, που όμως δεν είναι τέτοια.
Ποια είναι η θέση του ΚΚΡΟ σε αυτό το ερώτημα; Θα ήταν δυνατόν να αυξηθούν οι συντάξεις, δίχως να αυξηθεί το όριο ηλικίας;
Είμαστε φυσικά ενάντια σε αυτή τη μεταρρύθμιση. Το ΚΚΡΟ έχει μια πολύ σαφή πρόταση, πώς θα ήταν δυνατή μια αύξηση συντάξεων δίχως αύξηση ορίων ηλικίας: Πρώτον, η εθνικοποίηση όλων των φυσικών πόρων της Ρωσίας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο κλπ). Σύμφωνα με το ρωσικό σύνταγμα όλοι οι φυσικοί πόροι ανήκουν στο λαό, αλλά στην πραγματικότητα ανήκουν στους ολιγάρχες, σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και το μεγάλο ρωσικό κεφάλαιο. Μόνο 35 ή 40% των εσόδων από πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άλλες πηγές εισρέει στον προϋπολογισμό. Το υπόλοιπο μέρος πηγαίνει στο μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό είναι μια εύκολη πηγή για να έρθουν χρήματα, όχι μόνο για τη αύξηση των συντάξεων, αλλά και την επίλυση πολλών ακόμα κοινωνικών προβλημάτων. Αυτή είναι η καθαρή πρόταση του ΚΚΡΟ. Ένα άλλο απλό μέτρο θα ήταν το κρατικό μονοπώλιο παραγωγής αλκοόλ. Τη σοβιετική εποχή περίπου 40% του προϋπολογισμού της ΕΣΣΔ οφειλόταν στο κρατικό μονοπώλιο παραγωγής αλκοόλ. Η Ρωσία είναι μια χώρα με υψηλή κατανάλωση αλκοόλ. Στην ΕΣΣΔ όλα ήταν στα χέρια του κράτοους: Η παραγωγή, η μεταφορά, η συντήρηση και η εμπορική διανομή. Αυτή θα ήταν μια ακόμα πηγή, για να έρθουν χρήματα αύξησης των συντάξεων.
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/comments.php on line 6
Notice: Only variables should be passed by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
2 Σχόλια
Ομολογώ πως τα μαθηματικά του, εισαγωγικά, με …καθήλωσαν! Η επί τα χείρω διαφορά 0,6 συνταξιούχου βαφτίστηκε “επί τοις εκατόν”, τίνος, άραγε, μεγέθους αναφοράς;
1. Κατ’ αρχήν, το φορτίο 2,6 συνταξιούχων στην πλάτη ενός εργαζομένου, είναι πολύ πιο επιβαρυντικό ανά εργαζόμενο, από το φορτίο 1,7 συνταξιούχων. Πρακτικά, σημαίνει πως κατά την μία εκτίμηση, την κρατική, ένας εργάτης πρέπει να θρέψει 1,7+1=2,7 στόματα, ενώ κατά την του ΚΚΡΟ, ένας εργάτης πρέπει να θρέψει 2,3+1=3.3 στόματα. Η ποσοστιαία διαφορά επί της διαθέσιμης εργατικής δύναμης είναι λοιπόν 0,6/1 = 60% και όχι ….0,6%!!
Αρα οι δυό εκτιμήσεις διαφέρουν ριζικά, ακόμη και σαν εκτιμήσεις.
2. Ετσι, με βάση τις εκτιμήσεις του, το ΚΚΡΟ εμφανίζεται, στην πραγματικότητα, να ….υπερθεματίζει στην νεοφιλελέ επιχειρηματολογία του ρωσικού αστικού κράτους! Και λογικό, αφού παραδίνεται αμαχητί στον παραλογισμό της επίλυσης σύγχρονων κοινωνικών αναγκών με χρεοκοπημένες αγοραίες μεθόδους. Και ο τρόπος, που προσπαθεί, σε αυτά τα πλαίσια, να προβάλει μιαν αντίσταση στην αντιλαϊκή ασφαλιστική πολιτική, κατάφωρα υπονομεύει τις προθέσεις του, το οδηγεί στην γελοιοποίηση και συνακόλουθα επιβεβαιώνει το ΤΙΝΑ.
3. Η λαθροχειρία των “αγοραίων” εδώ, σε Δύση και Ανατολή, έγκειται, όπως συνήθως, στην σύγκριση ανομοίων μεγεθών, όπως επιχειρείται με αυτό τον παράλογο συσχετισμό παραγωγικής δύναμης και καταναλωτικής ανάγκης. Η αλήθεια είναι, πως στα πλαίσια της καπιταλιστικής αγοράς, “ελεύθερης” είτε μονοπωλιακής, δεν είναι δυνατόν να γίνει διάκριση ανάμεσά τους, οπότε μοιραία εδώ η απαίτηση να προλάβει η παραγωγή την κατανάλωση ισοδυναμεί με την απαίτηση του σκύλου να προλάβει την ουρά του …τρέχοντας πιο γρήγορα!
Οσο οι γεννήσεις προλάβαιναν τους θανάτους, και το προσδόκιμο ζωής ταυτίζονταν με την εργάσιμη ζωή, το ασφαλιστικό πρόβλημα κρυβόταν κάτω από το χαλί, και τα ταμεία, παρά τις καταληστεύσεις, είχαν καλύτερες δυνατότητες βιωσιμότητας, ακόμη και αυτή η ληστρική ιδιωτική “ασφάλιση”. Σήμερα, η αναπόφευκτη μετάβαση, είτε σε μια δημογραφική σταθεροποίηση, είτε σε μια φθίνουσα δημογραφική εξέλιξη, βαφτίζεται …”δημογραφικό πρόβλημα”(!), από αυτούς που βαθειά πιστεύουν ότι η Κοινωνία υπάρχει για την Οικονομία και όχι το ανάποδο.
4. Αλλά η εξέλιξη της Κοινωνίας θα προσδιοριστεί μόνο από την ίδια της τη βούληση και πάντα στα πλαίσια της δεδομένης (και …ατυχώς, η ευτυχώς, σφαιρικής) Βιοσφαίρας. Η Οικονομία, είτε θα ακολουθήσει είτε θα μας …στείλει όλους στον αγύριστο.
5. Μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα, οι κεφαλαιοκράτες έχουν μόνο μιαν επιλογή: Μείωση του προσδοκίμου ζωής ώστε να επανέλθει στα ιστορικά επίπεδα της πρωταρχικής συσσώρευσης: Οι εργάτες να πεθαίνουν στην παραγωγή, οπότε το καπιταλιστικό “ασφαλιστικό πρόβλημα” επιλύεται με την κατάργησή του. Γι αυτό: Μειώσεις συντάξεων + αύξηση ορίων συνταξιοδότησης. Τι θα κάνουν οι απόμαχοι; Ας ψοφήσουν.(*)
Αυτό γίνεται σε Ανατολή και Δύση.
6. Κι όμως, το «ασφαλιστικό πρόβλημα» δεν υπήρχε στην ΕΣΣΔ, παρά «τις δυσμενείς» …. «δημογραφικές εξελίξεις», που, ίσα-ίσα, εκεί θεωρούνταν ευμενείς. Είχε επιλυθεί από τα τέλη της τρίτης δεκαετίας του προηγουμένου αιώνα.
Ο λόγος τελείως απλός: Εχοντας την δυνατότητα η Κοινωνία να ρυθμίζει τις αναλογίες ανάμεσα στους τομείς της παραγωγής, όσο χρειαζόταν και επιστημονικά καθοριζόμενες, εξασφάλιζε την δυνατότητα στην Παραγωγή να προλαβαίνει την Κατανάλωση. Ετσι ο σοβιετικός εργάτης μπορούσε να ταϊσει όχι απλά μισό η δύο στόματα, αλλά άμα χρειαζόταν και …εικοσιδύο! Ετσι έγινε εφικτό, στον Β’ΠΠ να νικηθεί, επιπλέον και η Βέρμαχτ. Για μιαν επιστημονικά διευθυνόμενη οικονομία η «δημογραφική εξέλιξη» ανήκει στις ελευθερίες της Κοινωνίας και των ανθρώπων της, και δεν μπορεί να καταδικάζεται (από τους λίγους) σαν «δυσμενής». Ούτε οι συνταξιούχοι να κατηγορούνται(!) πως ζουν «δυστυχώς»(!) ….περισσότερο του … «δέοντος», η «σε βάρος των παιδιών τους»(!!), ή ό,τι άλλες αηδίες ακούμε!
7. Δυστυχώς κι εκεί αυτά λίγο κράτησαν, είτε στρεβλώθηκαν είτε ακυρώνονταν προοδευτικά, δεν μπόρεσαν να φανούν στην αληθινή-ιδανική τους μορφή, όπως, κάπως αφηρημένα, τα εξέθεσα. Δεν μπόρεσε ο Σοσιαλισμός να σταθεροποιηθεί για ένα εύλογο διάστημα, ώστε να οξύνει τις ενδογενείς αντιφάσεις του Καπιταλισμού, μια από τις κορυφαίες και το «ασφαλιστικό».
Όμως η αξία του είναι ότι μας έδειξε πως λύνονται, και τεχνικά-χειροπιαστά, τα ανεπίλυτα προβλήματα του Καπιταλισμού: Ξεκινώντας από την κατάργησή του ! (Και όχι καταλήγοντας σε αυτήν….)
————————————————————————————————————-
(*) Mια αναγκαία υποσημείωση, επειδή συχνά επισείεται η προοπτική ενός γενικευμένου πολέμου, σαν διεξόδου για την εκτόνωση των εσωτερικών αντιφάσεων του Καπιταλισμού: Ενώ αυτό ισχύει, όταν πρόκειται για την καταστροφή κεφαλαίων, ειδικά για το «ασφαλιστικό» ένας τέτοιος πολύνεκρος πόλεμος, όχι μόνο δεν θα το εκτονώσει, αλλά, αντίθετα θα το οξύνει παραπέρα, γιατί ο πόλεμος καταπίνει κυρίως παραγωγικές ηλικίες και άρα βαθαίνει το «δημογραφικό». Ας καταχωρηθεί αυτό σαν μία ακόμη από τις ιδιορρυθμίες της εποχής μας, που λειτουργούν μάλλον αποτρεπτικά για τον Γ’ΠΠ.
Τελικά, ίσως να μην είναι όλα και τόσο μαύρα, όσο φαίνονται.
Αρκεί να πάψουν πολλοί κομμουνιστές να συναγωνίζονται τους κεφαλαιοκράτες στην …οπισθοδρομικότητα…..
Εν τάξει, μονοπώλιο στο αλκοόλ και κρατικοποίηση των φυσικών πόρων. Και τα έσοδα του κράτους απ αυτό, που θα πηγαίνουν? Μα φυσικά, πάλι στο κεφάλαιο, υπό μορφή επιδοτήσεων, δεδομένου ότι η οικονομία, παρά τις κρατικοποιήσεις, θα παραμένει καπιταλιστική και το κράτος θα βρίσκεται στην υπηρεσία της. Και φυσικά, δεδομένου ότι στον καπιταλισμό, η ιδιοκτησία είναι θεσμοθετημένη, για τις όποιες κρατικοποιήσεις, το κράτος θα αποζημιώσει.
Τα μάθαμε από τον Λένιν και τα επιβεβαιώσαμε στη πράξη με τις περίφημες κρατικοποιήσεις του Αντρέα και αυτού που ακολούθησε.