Λένιν, Στάλιν και τσάρος οι αγαπημένοι ήρωες των Ρώσων
Αντιφατική νοσταλγία κι ένα φαινομενικό παράδοξο αντικατοπτρίζει έρευνα κοινής γνώμης με αφορμή τα 100 χρόνια από το Ρωσικό Εμφύλιο.
Μια ενδιαφέρουσα, όσο και αντιφατική έρευνα έρχεται στο φως από το Εθνικό Κέντρο Μελετών της Κοινής Γνώμης στη Ρωσία. Αφορμή ήταν τα 100 χρόνια από το Ρωσικό Εμφύλιο, επέτειος στα πλαίσια της οποίας Ρώσοι πολίτες ρωτήθηκαν για προσωπικότητες της περιόδου και τη γνώμη τους γι’αυτές, Την πρώτη τριάδα αποτελούν ο Τσάρος Νικόλαος Β’ με 54% θετικές και 23% αρνητικές γνώμες, ο Στάλιν, που την περίοδο του εμφυλίου δεν ήταν βέβαια ακόμα τόσο ευρέως γνωστός με 51% και 28% αντίστοιχα και ο Λένιν με 49% θετικές και 29% αρνητικές απόψεις. Στον αντίποδα, θετική στάση απέναντι στον Τρότσκι τηρεί μόνο το 20%, ενώ 46% τον αντιπαθούν. Δεν διακρίνεται από τα στοιχεία αυτά σε ποιο βαθμό αλληλοκαλύπτονται τα ποσοστά όσων συμπαθούν τόσο τον τσάρο όσο κι αυτού που τον ανέτρεψε και τον άφησε να εκτελεστεί επί ημερών του, μαθηματικά όμως είναι σαφές πως δεν είναι αμελητέος.
Ο γενικός διευθυντής του Κέντρου Μελετών χαρακτήρισε “παράδοξα” τα αποτελέσματα, ίσως όμως με μια δεύτερη ματιά εξηγούνται ως ένα βαθμό. Η νοσταλγία και ο θαυμασμός για την ΕΣΣΔ και τους πρωταγωνιστές της δεν είναι φυσικά κάτι καινούριο, καθώς έχει επιβεβαιωθεί από πληθώρα ερευνών από τα πρώτα χρόνια της αντεπανάστασης μέχρι σήμερα, με αυξανόμενη σε κάποιες περιπτώσεις την εκτίμηση της σοβιετικής κληρονομιάς. Από την άλλη, είναι σαφές ότι από την πρώτη στιγμή των ανατροπών επιχειρήθηκε μια τεράστια εκστρατεία αποκατάστασης του τσαρικού παρελθόντος της χώρας, στα πλαίσια της οποίας υπήρξε μέχρι και αγιοποίηση των τελευταίων Ρομανόφ, δηλαδή και του Νικολάου Β’. Τα τελευταία χρόνια, αφού οι κυρίαρχοι στην καπιταλιστική Ρωσία είδαν ότι η αμαύρωση της ΕΣΣΔ δεν αρκούσε για να σβήσει από τη μνήμη του λαού τα επιτεύγματά της, ακολουθούν πλέον μια παράλληλη στρατηγική ένταξης της ιστορίας και βασικών ηγετών της σε ένα μετασοσιαλιστικό εθνικό αφήγημα, ως συντελεστές “εθνικού μεγαλείου”, χωρίς ταξικό και σοσιαλιστικό πρόσημο, στη λογική του “όλοι οι καλοί (Ρώσοι ή και…Γεωργιανοί) χωράνε”. Υπό αυτό το πρίσμα η συνύπαρξη τσάρων και κομμουνιστών φαντάζει αρκετά πιο ερμηνεύσιμη. Μόνο που ζωντανό κομμάτι των αγώνων του ρωσικού λαού και στο σήμερα εξακολουθούν να παραμένουν οι μπολσεβίκοι, κι όχι ο Νικόλαος, ούτε κανένας προκάτοχός του…
Με πληροφορίες από reader.gr
