Λέσχες Φίλων ΚΚΕ σε Μελβούρνη & Σίδνεϊ: Εγκληματική η πολιτική κόστους – οφέλους. Η οργή να γίνει οργανωμένος αγώνας

Στη μεγάλη καταστροφή που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Αυστραλία και στη δύσκολη κατάσταση που προκάλεσαν οι πυρκαγιές αναφέρονται σε ανακοίνωσή τους οι Λέσχες Φίλων του ΚΚΕ σε Μελβούρνη και Σίδνεϊ. Μεταξύ άλλων σημειώνουν την προσπάθεια να αποδοθεί η καταστροφή στις πολύ αυξημένες θερμοκρασίες ως αποτέλεσμα του υπαρκτού φαινομένου της κλιματικής αλλαγής, στις εγκληματικές ελλείψεις του κρατικού μηχανισμού σε μέσα και μόνιμο προσωπικό για την αντιμετώπιση των φονικών πυρκαγιών, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις των ενώσεων των πυροσβεστών. Υπογραμμίζουν τη δραματική κατάσταση στην οποία που περιέρχονται οι εργαζόμενοι, οι μικροπαραγωγοί και οι κτηνοτρόφοι και καλούν το λαό να μη συμβιβαστεί και να μη μάθει να ζει ματώνοντας με τις φυσικές καταστροφές και για το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής.

«Εδώ και μήνες η Αυστραλία έχει τυλιχτεί στις φλόγες, με τους κατοίκους της να ζουν τις χειρότερες πυρκαγιές των τελευταίων 20 χρόνων. Υπολογίζεται πως μέχρι τώρα τουλάχιστον 27 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, πάνω από 15 εκατομμύρια στρέμματα γης έχουν καεί ολοσχερώς, περισσότερα από 2.000 σπίτια έχουν καταστραφεί και πάνω από ένα δισεκατομμύριο ζώα έχουν απανθρακωθεί. Από το Δεκέμβρη υπάρχουν πολιτείες που βρίσκονται σε συναγερμό περιορισμού της κατανάλωσης νερού επιπέδου 2, με ανησυχίες και για τις συνέπειες στην υγεία του λαού από την εισπνοή δηλητηριωδών αερίων, καθώς τα ανοιχτά μέτωπα της πυρκαγιάς συνεχίζουν να μαίνονται.

Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα, που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα και τους κόπους μιας ζωής.

Η παραπάνω κατάσταση σε μία από τις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, όπως η Αυστραλία, είναι αποκαλυπτική. Γιατί αποδεικνύει, όπως και στην Ελλάδα με τις φονικές πυρκαγιές στο Μάτι και αλλού, ότι κριτήριο και για αυτούς τους κρίσιμους τομείς όπως η δασοπροστασία και η πυρόσβεση αποτελεί το καπιταλιστικό κέρδος, η πολιτική κόστους – οφέλους, που οδηγεί στην υποβάθμιση και απαξίωση των κρατικών υποδομών. Η απόδοση της ευθύνης για τις μεγάλες πυρκαγιές στην κλιματική αλλαγή και στα ακραία καιρικά φαινόμενα αποκρύπτει την αλήθεια, ότι σήμερα υπάρχει εκείνο το επίπεδο της επιστήμης και της τεχνολογίας που είναι σε θέση να περιορίζει σημαντικά τις συνέπειες τέτοιων φαινομένων, να τα προλαμβάνει ή και να τα καταστέλλει. Οι όποιες αλλαγές στο κλίμα δεν θα έπρεπε να αποτελούν δικαιολογία για τη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση, αλλά ένα λόγο παραπάνω για να καταλογιστούν πολιτικές ευθύνες για το ότι δεν πάρθηκαν όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε να προσαρμοστεί ο μηχανισμός πυροπροστασίας στα νέα δεδομένα που επικαλούνται.

Αντίθετα, και στην Αυστραλία, η κυβερνητική πολιτική των Φιλελευθέρων – σε συνέχεια αυτής των Εργατικών – έχει μετατρέψει τη γη και τα δάση σε εμπόρευμα. Καθημερινά όλο και περισσότερα στοιχεία αποκαλύπτονται, φανερώνοντας την εγκληματική γύμνια του κρατικού μηχανισμού στην πρόληψη, στην αντιμετώπιση έκτακτων και επικίνδυνων καταστάσεων. Πρόκειται για ανυπαρξία ολοκληρωμένων σχεδίων αντιμετώπισης, με μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, που έχουν οδηγήσει ο αριθμός των εθελοντών πυροσβεστών έναντι των μόνιμων να είναι 4 προς 1, ενώ τραγική είναι η κατάσταση και σε υποδομές και μέσα πυρόσβεσης που ενοικιάζονται από τις ΗΠΑ κι άλλες χώρες, παρότι έγκαιρα και επανειλημμένα οι Ενώσεις Πυροσβεστών είχαν προειδοποιήσει την κυβέρνηση για τους μεγάλους κινδύνους που υπήρχαν.

Την ίδια ώρα, εργαζόμενοι, μικροπαραγωγοί και κτηνοτρόφοι ως συνέπεια των πυρκαγιών στέλνονται στην ανεργία, ενώ εντείνονται η αγωνία και η αβεβαιότητα πληγέντων που έχουν μερική ή καθόλου κάλυψη για καταστροφές από φωτιά, αποκαλύπτοντας τα αδιέξοδα όπου οδηγεί την εργατική – λαϊκή οικογένεια η χρυσοπληρωμένη ιδιωτική ασφάλιση, η οποία συνοδεύεται με την επικίνδυνη αντίληψη της ατομικής ευθύνης, που βγάζει “λάδι” το καπιταλιστικό σύστημα και τους διαχειριστές του. Δεν είναι απλά “ανίκανοι” ή “αδιάφοροι”, όπως επιδιώκεται να καταγραφεί μέσα από την αστική αντιπαράθεση μεταξύ φιλελεύθερων και “εργατικών” κομμάτων. Είναι βαθιά ταξική επιλογή και των δύο, του συστήματος που στηρίζουν από κοινού και μας έφερε ως εδώ, παρά τον μεταξύ τους καβγά για να αποπροσανατολίσουν το λαό.

Να μη συμβιβαστεί με όλα αυτά ο λαός. Δεν πρέπει να μάθει να ζει ματώνοντας με τις φυσικές καταστροφές όπως και για το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής. Να διεκδικηθούν κατεπείγοντα μέτρα ενίσχυσης στα πύρινα μέτωπα, με προσωπικό και υποδομές. Να δρομολογηθεί άμεση αποζημίωση όλων των πληγέντων από το κράτος.

Μπορούν να βγουν σήμερα συμπεράσματα και η οργή, η αγανάκτηση να γίνει οργανωμένος αγώνας για περιβάλλον, δασικά οικοσυστήματα και γη λαϊκή περιουσία, όπου βασικός γνώμονας θα είναι η ασφάλεια και η προστασία του λαού».