Μάρκο Ρίτσο για τα 75 χρόνια από την απελευθέρωση της Ιταλίας: “Αν υπάρξει φασισμός, θα βγούμε στο βουνό”
“Η γιορτή της απελευθέρωσης “είναι ο εορτασμός του λαϊκού αντιφασιστικού ξεσηκωμού” σημειώνει ο Ρίτσο.
Ημέρα εθνικής γιορτής στην Ιταλία η σημερινή, που αποκτά ιδιαίτερο βάρος βρίσκοντας τη χώρα εν μέσω της μεγαλύτερης δοκιμασίας της μεταπολεμικής ιστορίας της. Για το πραγματικό νόημα της επετείου, αλλά και την επικαιρότητά του στο σήμερα μίλησε σε συνέντευξή του ο γγ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, Μάρκο Ρίτσο, θέτοντας μια σαφή διαχωριστική γραμμή με ερμηνείες που στραγγίζουν την απελευθέρωση από το περιεχόμενό της, μετατρέποντας το σε μια άχρωμη και άοσμη δικαίωση της αστική δημοκρατίας, συχνά με αντικομμουνιστικές αιχμές.
Η γιορτή της απελευθέρωσης “είναι ο εορτασμός του λαϊκού αντιφασιστικού ξεσηκωμού” σημειώνει ο Ρίτσο, αντιπαραβάλλοντας τη στάση “πολιτικών επιστημόνων και αστών ιδεολόγων που με ζήλο προσπαθούν να μετατρέψουν την 25η Απρίλη απλώς στο τέλος του εμφυλίου πολέμου, ορμώμενοι από το σβήσιμο των διαφορών μεταξύ θυμάτων και θυτών, και καταλήγοντας στην αδέξια εξίσωση φασιμού και κομμουνισμού”. Μιλώντας για την παρουσίαση των γεγονότων στα σχολικά βιβλία, που προωθούν την αναθεώρηση της ιστορίας, η οποία επιτράπηκε μόνο χάρη στην “προδοσία της ψευτοαριστεράς, που εναλλάσσεται με την αντιδραστική δεξιά στην κυβέρνηση αυτές τις δεκαετίες”.
Σχετικά με το ρόλο των κομμουνιστών στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, είπε πως “Σε μας τους κομμουνιστές, μαζί με λίγους και γενναίους διανοούμενους, απομένει το δύσκολο καθήκον να πάμε κόντρα σε αυτό το ρεύμα, για μας η αντίσταση και ο αγώνας των παρτιζάνων παραμένει η ύψιστη μαρτυρία του ταξικού αγώνα του ιταλικού λαού. Για τους κομμουνιστές και μεγάλο μέρος του αντιστασιακού κινήματος στόχος ήταν η εκδίωξη των ναζιφασιστών, αλλά και ο σοσιαλισμός. Σήμερα το να θυμόμαστε την αντίσταση σημαίνει και να ξαναπιάσουμε αυτά τα ιδανικά”.
Στην ερώτηση για τον παραλληλισμό εκείνης της εποχής με την κρίση του κορονοϊού, ο Ρίτσο απέφυγε να κάνει άμεσες συγκρίσεις, πέρα από την οικονομική καταστροφή που θα επέλθει μετά την έκτακτη ανάγκη.
Αναφέρθηκε όμως στα σημάδια “διεθνισμού” και τη βαθιά εντύπωση που προκάλεσε στον ιταλικό λαό η ιατρική βοήθεια που προσέφεραν χώρες “παρίες”, όπως η Κούβα, η Βενεζουέλα, το Βιετνάμ, η Ρωσία και η Κίνα. “Δικό μας καθήκον είναι να κάνουμε να ωριμάσει αυτή η νέα κοινή αίσθηση μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης για να το κατευθύνουμε όλο και περισσότερο στην αντίληψη των συνολικών αιτιών της κρίσης αυτής της κοινωνίας που δε γεννήθηκαν σίγουρα σήμερα”, προτείνοντας ως μόνη λύση διεξόδου “τη γενική αλλαγή συστήματος, δηλαδή την προσέγγιση της σοσιαλιστικής κοινωνίας”.
Όσο για το αν ο φασισμός παραμένει ένας επίκαιρος κίνδυνος, ο Ρίτσο επισήμανε πως δεν πρέπει “να συγχέουμε το φασισμό με τις συνήθεις αντιδραστικές πρακτικές που πάντα χρησιμοποιούν οι αστοί, αλλά με αυτό το δεδομένο, δεν υπάρχει αμφιβολία πως βρισκόμαστε μπροστά σε πράξεις που εφαρμόζουν περιορισμούς στα υπολείμματα δημοκρατικών ελευθεριών που έχουμε ακόμα και στο κοινωνικό κράτος όπως το ξέραμε ως τώρα”, δίνοντας όμως την υπόσχεση πως “αν υπάρξει φασισμός, θα βγούμε στο βουνό, λέμε εμείς”.
