Μήπως ο Κόρμπιν έχασε γιατί είναι πολύ αριστερός;

Για όσους αντιμετωπίζουν την πολιτική επικαιρότητα με “βαθιά πολιτικούς” όρους. πχ για τον Μητσοτάκη που είναι “γουρλομάτης Μίστερ-Μπιν” (να ο συνδετικός κρίκος με τη Βρετανία) και τον Τζόνσον που είναι “ένας παλιάτσος με ξανθιά περούκα”, το αποτέλεσμα των εκλογών στη Βρετανία φαίνεται ανεξήγητο. Σε εμάς, όμως, κάθε άλλο παρά ανεξήγητο πρέπει να φαίνεται που αυτές οι θεωρητικά αριστερόστροφες ανησυχίες καταλήγουν να ταυτίζονται με την οπτική του δεξιού συντηρητικού κοινού που χλευάζουν, φτάνοντας στο ίδιο συμπέρασμα: είναι πολύ αριστερός ο Κόρμπιν και τρόμαξε τον λεγόμενο “μεσαίο χώρο” και τους φιλήσυχους νοικουραίους της υπαίθρου.

Έτσι λοιπόν, από ελπίδα που θα φέρει μια διαφορετική αύρα στη σκοτεινή ευρωπαϊκή ήπειρο, έγινε ένας “επικίνδυνος ριζοσπάστης” που αντί να εμπνέει τις μάζες κατάφερε να τις τρομάξει. Μια στολή που του φόρεσαν, χωρίς να ανταποκρίνεται στον πραγματικό του ρόλο -όπως δεν ανταποκρινόταν άλλωστε και το αφήγημα της “αριστερής ελπίδας” που έφερνε- και που μέχρι τώρα του έβαζαν μόνο κάποιοι πολιτικά απαίδευτοι δεξιοί, που θεωρούσαν τους σοσιαλδημοκράτες κομμουνιστές ή στην καλύτερη συνοδοιπόρους τους. Η σοσιαλδημοκρατία πάντα χρειάζεται τους δεξιούς, όχι μόνο για να συγκρίνεται μαζί τους και να φαίνεται πόσο αριστερή είναι, αλλά γιατί το δεξιό ποίμνιο είναι ακόμα και σήμερα το μόνο που την θεωρεί αριστερά και επαναστατική.

Αυτού του είδους οι πολιτικές αναλύσεις-ερμηνείες για το χτεσινό αποτέλεσμα είναι κατά κανόνα πρόχειρες και φαιδρές. Κάποιοι τα βάζουν πχ με τον πολιτικά καθυστερημένο λαό που έκανε λάθος στην ψήφο του και τώρα θα το πληρώσει -περίπου με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν για τις ελληνικές εκλογές του Ιουλίου, που επανέφεραν τη Νέα Δημοκρατία αναβαπτισμένη. Ενώ άλλοι θεωρούν πως οι Εργατικοί πλήρωσαν τη διγλωσσία τους ή μάλλον την έλλειψη σαφούς, καθαρής θέσης στο ζήτημα της παραμονής ή της εξόδου από την ΕΕ, αφού σε κάθε σχετική ερώτηση, η απάντηση ήταν μακροσκελής και διφορούμενη, περιλαμβάνοντας διάφορα στάδια -πχ δεύτερο δημοψήφισμα, διεξαγωγή νέου συνεδρίου των Εργατικών και βλέπουμε…

Η αδυναμία πολιτικής ανάλυσης-ερμηνείας και αυτοκριτικής είναι εντυπωσιακή. Σχετικά με τα παραπάνω “επιχειρήματα” μπορούμε να σημειώσουμε τα εξής:
Ναι μεν οι Εργατικοί γνωρίζουν εν μέρει λόγω του εκλογικού συστήματος -που είχε θεσπιστεί βέβαια σε άλλες εποχές για να κρατήσει εκτός βουλής το ΚΚ Βρετανίας-, κυρίως σε αγροτικές περιοχές, μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα, παράλληλα όμως σημειώνουν το χειρότερο αποτέλεσμά τους από τη δεκαετία του ’30, χάνουν παραδοσιακά εκλογικά τους προπύργια και όλα αυτά αποτυπώνουν την απογοήτευση και την απομάκρυνση ενός σημαντικού μέρους παραδοσιακών τους ψηφοφόρων -μολονότι φαίνεται να έχουν το προβάδισμα στη νεολαία.

Επίσης, οι Εργατικοί δεν πληρώνουν -γενικά και αόριστα- την έλλειψη σαφήνειας, ούτε κάποια ακραία θέση στο πολιτικό τους πρόγραμμα, αλλά τον μεσοβέζικο χαρακτήρα του κόμματος, ως φορέας και κύρια μορφή έκφρασης της σοσιαλδημοκρατίας, που αποτυπώθηκε και στην διφορούμενη θέση τους για το BRexit, η οποία δεν κατάφερε καν το στοιχειώδες: να σεβαστεί την ετυμηγορία των Βρετανών στο πρόσφατο δημοψήφισμα (όπως δεν είχε κάνει στα καθ’ ημάς ούτε ο Τσίπρας, στο δημοψήφισμα του ’15).

Οι Εργατικοί δεν ήταν ακραία ριζοσπαστικοί, τρομάζοντας τον κόσμο. Ήταν ακριβώς το αντίθετο, αδυνατώντας να αρθρώσουν μια γνήσια εναλλακτική πρόταση στην κυρίαρχη πολιτική και να γίνουν αντίπαλο δέος στο κόμμα των Τόρις. Ήταν τόσο μη ριζοσπαστικοί που έμειναν πίσω και από το θολό λαϊκό αίτημα για BRexit, χαρίζοντάς το στον ευρωσκεπτικισμό. Οι Εργατικοί, η “Νέα Αριστερά” του Κόρμπιν, καθώς και τα αδελφά τους κόμματα σε άλλες χώρες, έχουν τεράστια ευθύνη γιατί συνέβαλαν τα μέγιστα να ταυτιστεί ο διεθνισμός των αριστερών με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, απλά και μόνο γιατί συμμετέχουν πολλά κράτη και προβάλλουν ως “νέο πεδίο της ταξικής πάλης”… Ταυτόχρονα βοηθούν να στηθεί ως ψευτοδίλημμα ένα αδιέξοδο για τον λαό δίλημμα, που δε δίνει πραγματική εναλλακτική: ΕΕ ή BRexit, απομονωτισμός ή εξωστρέφεια, εθνικισμός ή ιμπεριαλισμός, που είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Συνοψίζοντας, οι Εργατικοί δεν έχασαν γιατί ο Κόρμπιν ήταν “πολύ αριστερός” -ακόμα και αυτό έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται ειρωνικά από διάφορα Συριζοτρόλ, για να απαξιώσουν την κριτική που γίνεται στο κόμμα τους- αλλά ακριβώς το αντίθετο. Έχασαν γιατί απέτυχαν να δώσουν μια εναλλακτική προοπτική. Δεν έχασαν γιατί είχαν ακραίες θέσεις που φόβισαν το πόπολο. Αλλά γιατί είχαν μεσοβέζικες θέσεις που δεν μπορούσαν να το εμπνεύσουν (“αβάντι πόπολο”) και να του δώσουν ελπίδα. Σε τελική ανάλυση, ο χαρακτήρας αυτών των κομμάτων και των πενήντα αποχρώσεων της σοσιαλδημοκρατίας, δεν είναι παρά αυτό ακριβώς: η πολιτική ενσάρκωση της μεσοβέζικης στάσης, με τα πόδια σε δύο βάρκες, το κεφάλαιο και την εργασία, που όταν δεν ακολουθούν απλώς τον πιο ισχυρό, δηλαδή την άρχουσα τάξη, και όταν δεν τραβάνε πίσω του τη βάρκα της εργατικής τάξης, απλώς πέφτουν προσπαθώντας να κρατήσουν ισορροπίες και κάνουν μια τρύπα μες στο νερό.