Μολόγησαν χωρίς ξύλο οι τροτσκιστές για το ίνδαλμά τους στην Αβάνα – “Χειρότερος ο Στάλιν από το Χίτλερ”

Δεν κρύβουν τη χαρά τους οι τροτσκιστές διοργανωτές του πρώτου συνεδρίου αφιερωμένου στη ζωή και τις ιδέες του Λέοντα Τρότσκι στην Κούβα. Τόσο, που για να νοστιμίσουν περισσότερο την ανταπόκρισή τους από την εκδήλωση στις αρχές του περασμένου μήνα, σκαρφίστηκαν και ιστορίες για αντιδράσεις από βλοσυρούς Κουβανούς γραφειοκράτες. Μας πληροφορούν λοιπόν ότι στο νησί της επανάστασης  “η κληρονομιά του Τρότσκι αποτελούσε πάντα θέμα έντονου ενδιαφέροντος αλλά και περιστασιακής καταστολής”. Εκεί που περιμένουμε ηρωικές ιστορίες Κουβανών τροτσκιστών σε γκούλαγκ της Σάντα Κλάρα, οι συντάκτες μας αφήνουν με την απορία. Όχι τίποτε άλλο, αλλά όταν ο Φιντέλ προσπαθούσε να διαβάσει τη βιογραφία του Στάλιν από τον Τρότσκι στη φυλακή, προκαλώντας βραχυκύκλωμα στους δεσμοφύλακές του, οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες ήταν από νήπια ως αγέννητοι. Στη συνέχεια, προχωρούν σε ένα διακριτικό παίνεμα του σπιτιού τους, παρουσιάζοντας το σχέδιο ως προσωπικό άθλο του κεντρικού διοργανωτή: “Το γεγονός ότι έλαβε χώρα παρά την γραφειοκρατική αντίθεση ορισμένων τμημάτων της Κουβανικής γραφειοκρατίας εχθρικά προς τον Τρότσκι οφείλεται στην ενέργεια και τον ενθουσιασμό του κύριου οργανωτή της Συνδιάσκεψης, Φρανκ Γκαρθία Χερνάντεθ”. Όπως θα καταλάβατε ήδη, η γραφειοκρατική αντίθεση ορισμένων γραφειοκρατών τις κουβανικής γραφειοκρατίας δεν κατάφερε να βάλει γραφειοκρατικά εμπόδια στους αποφασισμένους οπαδούς της παγκόσμιας επανάτασης.

Παρόλα αυτά, ο Γολγοθάς συνεχίστηκε:  “Ο Φρανκ υποστηριζόμενος από τη σύντροφο Λίζμπεθ και μερικούς φίλους κατάφερε ένα σχεδόν αδύνατο καθήκον με σχεδόν μηδενικούς πόρους – τη συγκέντρωση 100 αντιπροσώπων από 15 διαφορετικές χώρες για τη συμμετοχή στη Συνδιάσκεψη, οργανώνοντας την φιλοξενία των συμμετεχόντων, συναντώντας προσωπικά κάθε έναν στο αεροδρόμιο, κανονίζοντας τον τόπο διεξαγωγής του γεγονότος, βρίσκοντας σπόνσορες για την εκδήλωση, σχεδιάζοντας τα διάφορα πάνελ, οργανώνοντας πολλά πολιτιστικά γεγονότα για τους συμμετέχοντες στη Συνδιάσκεψη και δεκάδες άλλα καθήκοντα που κατέστησαν τη Συνδιάσκεψη δυνατή. Όλα αυτά τα κατάφερε με περιστασιακή πρόσβαση στο διαδίκτυο, που περιόριζε αρκετά την ικανότητά του να επικοινωνεί με τους συμμετέχοντες στη Συνδιάσκεψη.” Ούτε ίντερνετ δεν του δίνανε οι εχθρικοί γραφειοκράτες φίλες και φίλοι, κάμερα σε μένα.

Τελικά οι σπόνσορες βρέθηκαν και τώρα κρατηθείτε:” Οι σπόνσορες του περιλάμβαναν το Κουβανικό Ινστιτούτο Πολιτιστικής Έρευνας Χουάν Μαρινέλο, όπου ο Φρανκ εργάζεται ως ερευνητής, το Κουβανικό Ινστιτούτο Φιλοσοφίας, το Casa Museo León Trotskι στο Κογιοκάν του Μεξικού και το Κέντρο Καρλ Μαρξ για Σοσιαλιστικές Μελέτες στην πόλη του Μεξικού.”  Δηλαδή είναι τέτοια η καταστολή και οι διώξεις που υφίστανται από τους καταραμένους γραφειοκράτες, που ο βαμμένος τροτσκιστής διοργανωτής, όχι απλά εργάζεται σε δημόσιο Ινστιτούτο, αλλά το εν λόγω ίδρυμα είναι και χορηγός της εκδήλωσης, μαζί με ένα ακόμα κρατικό ίδρυμα. Αλλά η βαναυσότητα της γραφειοκρατίας δε σταματάει εκεί, αλλά συνεχίστηκε κι από το γεγονός πως η συνδιάσκεψη φιλοξενήθηκε στο Μουσείο Μπενίτο Χουάρες στην παλιά Αβάνα.

Πάμε όμως και στις παρεμβάσεις από διάφορες χώρες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής, όπου μάθαμε πολλά και ενδιαφέροντα. Οι σύνεδροι λοιπόν, μεταξύ άλλων, αποδόμησαν το Βίκτορ Σερζ, προειδοποίησαν για την επικαιρότητα του καταστροφισμού του Ποσάδας σήμερα και έψεξαν τον κατά τα άλλα σχεδόν τέλειο ηγέτη τους (γιατί δεν είναι τίποτε προσωπολάτρες μονάχα να τον επαινούν) που δε συμμάχησε με το Μπουχάριν, ο οποίος ναι βρε παιδιά δεξιός ήταν, αλλά θα προλάμβανε το σταλινισμό που “αποδείχτηκε πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος για την ΕΣΣΔ”.

Το αποκορύφωμα της σεμνής τελετής όμως ήταν η παρέμβαση του Πωλ Λεμπλάνς από τις ΗΠΑ.Ο οποίος “αφηγήθηκε με συγκινητικό τρόπο” (sic), “πως οι οπαδοί του Τρότσκυ αψήφισαν ηρωϊκά τη Σταλινική τυρανία μέσα στη Ρωσία καθώς εξορίστηκαν, βασανίσθηκαν, λιμοκτόνησαν και τελικά δολοφονήθηκαν σε στρατόπεδα όπως η Βορκούτα”. Kι αν δεν έχουν ήδη σπαράξει τα μέσα σας, το καλύτερο έμεινε για το τέλος, με δικά του λόγια:

“Τόνισα τον ισχυρισμό του Τρότσκι ότι ο Στάλιν εκπροσωπούσε μια σοβαρότερη απειλή για το σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό εργατικό κίνημα από τον Χίτλερ – οι επιθέσεις των Ναζί ήταν απ’ έξω ενώ του Στάλιν εκ των έσω, με πρακτικές που θα μολύνουν,  αποπροσανατολίσουν και δυσφημίσουν την πάλη για το σοσιαλισμό”.

Δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε αν ο Τρότσκι ή οι επίγονοί του συμπαθούσαν περισσότερο το Χίτλερ, τουλάχιστον ευχαριστούμε τους δεύτερους που βάζουν στη θέση τους όσους ομοϊδεάτες τους προσπαθούν να μας πείσουν εδώ και 80 χρόνια πως συκοφαντούμε και διαστρεβλώνουμε τον ηγέτη τους.

Άντε και του χρόνου με υγεία.