Ο Φατίχ Μεχμέτ Ματσόγλου, πρώτος κομμουνιστής δήμαρχος της Τουρκίας μιλάει στο “Ριζοσπάστη”

– To KK Tουρκίας συμμετείχε στις τελευταίες τοπικές εκλογές με μία συμμαχία και απέκτησε σημαντικές εμπειρίες παλεύοντας ενάντια στους αστικούς μηχανισμούς. Τι πιστεύετε για αυτή την εμπειρία;

– Οταν απευθυνόμαστε στο λαό, ο λόγος μας διαφέρει από αυτόν των κομμάτων του κατεστημένου. Ερχόμαστε κοντά στο λαό, είμαστε κομμάτι του, γνωρίζουμε τις βασικές του ανάγκες και την πόλη του. Τα αστικά κόμματα έρχονται σαν κάτι «υπεράνω» και προσπαθούν να βρουν τρόπους για να «εκμεταλλευτούν» την πόλη. Υπό αυτήν την έννοια, εμείς ως κομμουνιστές και δυνάμεις που παλεύουμε για το σοσιαλισμό δρούμε με γνώμονα τα αιτήματα των εργαζομένων. Εκεί εστιάζουμε. Δεύτερον, διαμορφώνουμε βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες πολιτικές με βάση τη γενική κατάσταση στη χώρα και στον κόσμο. Οι αστοί μιλούν για το πόσο πραγματιστές είναι και πώς στο σήμερα μπορούν να είναι σωτήρες. Ασχολούνται με το πώς θα βελτιώσουν το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας και όχι βέβαια τα λαϊκά συμφέροντα.

–Μιλήστε μας για το πώς φτάσατε σ’ αυτήν την επιτυχία στο δήμο του Ντερσίμ. Τι δυνατότητες δίνει αυτή η επιτυχία ώστε να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην υπεράσπιση των λαϊκών αναγκών;

Αυτά που είπαμε πριν σχετίζονται και με το Ντερσίμ. Ο πρώτος λόγος για τη νίκη μας στην πόλη είναι ότι ο λαός νοιάζεται για τον πολιτισμό, για την κουλτούρα της πόλης. Δεύτερον, υπάρχει μια ισχυρή ιδεολογική βάση, μια κοινωνική αντίληψη εκεί. Και τρίτον, στο λαό της πόλης υπάρχει δυσαρέσκεια για το σύστημα. Ολα αυτά οδηγούν σε μια οργανωμένη αντίσταση που δίνει ένα πλεονέκτημα στις δυνάμεις που παλεύουμε για το σοσιαλισμό. Αλλα εδώ η κατάσταση ήταν λίγο πιο δύσκολη σε σχέση με τον – μικρότερο – δήμο του Οβατσίκ, όπου ήμουν πριν δήμαρχος. Κι αυτό γιατί είχαμε απέναντί μας όχι μόνο τα αστικά κόμματα, αλλά και υποτιθέμενες φιλικές οργανώσεις. Συσπειρώσαμε δημοκρατικές δυνάμεις και παράλληλα μιλήσαμε περισσότερο για το σοσιαλισμό, τις σχέσεις παραγωγής, την ανεργία, τις ταξικές αντιθέσεις και μια αταξική κοινωνία. Συμπεριφερθήκαμε φυσιολογικά, δεν μιλήσαμε στο λαό αφ’ υψηλού, είμαστε μέσα και μαζί του. Είναι μια πολιτική αντίληψη που χτίζεται στις συγκεκριμένες συνθήκες. Επίσης ήταν σημαντικό να ακολουθείται μια κοινή πολιτική γραμμή και συνοχή μέσα στη συμμαχία.

– Τι μήνυμα πιστεύετε ότι στέλνει αυτή η επιτυχία συνολικά στην εργατική τάξη στην Τουρκία;

–Οταν στην κοινωνία προβάλλουμε τις σχέσεις παραγωγής που συμφέρουν το λαό, τον άλλο τρόπο ανάπτυξης, αυτό θα βελτιώσει τη δράση και τη συλλογική δουλειά στους μικρούς αγρότες και βιομηχανικούς εργάτες. Αυτό σημαίνει μια ευρύτερη οργανωτική δουλειά. Οργάνωση στα συνδικάτα και στους συνεταιρισμούς, χώρους όπου οι άνθρωποι μπορούν να οργανωθούν πολιτικά. Εκεί είναι η δουλειά μας. Οι εργάτες στα εργοστάσια και οι αγρότες μπορούν να δουλεύουν και να οργανωθούν μαζί. Και, τελικά, η επαφή με τα μέσα παραγωγής στις βιομηχανικές ζώνες και οι προσπάθειες για μηχανοποίηση της αγροτικής παραγωγής έχουν διευκολύνει την οργάνωση των εργαζομένων. Αυτή είναι η πυξίδα μας. Πιστεύουμε ότι η εργατική τάξη μπορεί να έχει λόγο και στις διαδικασίες της παραγωγής και διοίκησης, για βασικά δικαιώματα και ελευθερίες, για τις συνθήκες εργασίας. Βλέπουμε ότι οι φίλοι και σύντροφοί μας συνεχίζουν να οργανώνονται στους συνεταιρισμούς στο Οβατσίκ, που παραδώσαμε στη νέα εκλεγμένη τοπική διοίκηση.

– Μια τελευταία ερώτηση. Είναι επιβεβαιωμένο με βάση τις διεθνείς εξελίξεις ότι το κεφάλαιο στην Τουρκία, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο εντείνει την ιμπεριαλιστική του επιθετικότητα και τους σχεδιασμούς του ενάντια στους λαούς. Ποια πιστεύετε ότι είναι η ευθύνη των κομμουνιστών και των συμμάχων τους για την οργάνωση και την αφύπνιση των εργαζομένων;

– Για δεκαετίες, οι κομμουνιστές είχαν προβλήματα επειδή δεν μπόρεσαν να εφαρμόζουν τα λεγόμενά τους με απτό τρόπο. Στην πραγματικότητα οι κομμουνιστές λένε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Τι λένε; Υπάρχει φτώχεια, δώσε δικαιώματα στους φτωχούς. Υπάρχουν καταπιεσμένοι, να μην καταπιέζονται. Λένε ότι υπάρχουν τάξεις, μια από πάνω και μια από κάτω. Να μπει τέλος σε αυτό, να μην υπάρχουν τάξεις. Ολα αυτά είναι λογικά. Συνεπώς, όταν υπάρχει τόσος πολύς πλούτος, είναι παράλογο να μην μπορεί να τον καρπώνεται αυτός που τον παράγει. Από τα 8 δισ. ανθρώπους στον κόσμο, το 54% του πλούτου είναι στα χέρια του 9%. Τώρα πείτε μου, μπορεί να κυβερνάται σωστά ένας κόσμος όταν η αστική τάξη ξεζουμίζει το λαό μέχρι το μεδούλι; Οχι, και γι’ αυτό σπέρνουν διχόνοια ανάμεσα στους λαούς, στην κοινωνία, με πολέμους, ψέματα, δολοπλοκίες.