Ο φόνος είναι χρυσός – Συντάξεις σε συνεργάτες των ναζί από το γερμανικό κράτος ως σήμερα
Δισεκατομμύρια έχει δαπανήσει το γερμανικό κράτος από το 1949 ως σήμερα σε τέως δοσιλόγους, την ώρα που θύματα των ναζιστικών εγκλημάτων δε λαμβάνουν ούτε συμβολικές αποζημίωσεις.
Οι γερμανικές κυβερνήσεις αρνούνται συστηματικά να αποζημιώσουν τη συγκεκριμένη κατηγορία θυμάτων. Πριν λίγα χρόνια, ο τότε υπουργός οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σήμερα πρόεδρος της γερμανικής βουλής, είχε δηλώσει πως “Η μοίρα ενός παιδιού που μεταφέρθηκε για “αναγκαστικό εκγερμανιμό”, δε συνιστά αυτή καθεαυτή πράξη προς ρύθμιση αποζημίωσης”.
Πολύ πιο γενναιόδωρο αποδεικνύεται αντιθέτως το γερμανικό κράτος προς τους συνεργάτες των ναζί, που είτε οι ίδιοι λαμβάνουν συντάξεις ως “τραυματίες πολέμου”, είτε οι χήρες τους. Αν σήμερα το συνολικό κόστος ανέρχεται σε πολλά εκατομμύρια ευρώ ετησίως, πριν 20 περίπου χρόνια, όταν ήταν στη ζωή πολλοί περισσότεροι πρώην δοσίλογοι, το ποσό πλησίαζε τα 13 δισεκατομμύρια μάρκα. Αστρονομικά είναι προφανώς τα ποσά που έχουν δαπανηθεί για τη συντήρηση των πρώην συνεργατών του Χίτλερ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης της ΟΔΓ. Μετά από διαμαρτυρίες, το 1998, η τότε συγκυβέρνηση χριστιανοδημοκρατών – φιλελευθέρων ψήφισε νόμο, που επιτρέπει την αφαίρεση συντάξεων από εγκληματίες πολέμου και ναζί, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να σταματήσουν μόλις 99 συντάξεις. “Αφόρητη κατάσταση” χαρακτήρισε στα τέλη του Μάρτη τη συνταξιοδότηση ναζί εγκληματιών και μελών των Ες – Ες, ο πρόεδρος του ΚΙΣ Γερμανίας, Γιόζεφ Σούστερ.
Στον αντίποδα, επιζήσαντες μαζικών σφαγών των Γερμανών και των συνεργατών τους στην Ελλάδα, την Πολωνία και την Ιταλία, έρχονται επί δεκαετίες αντιμέτωποι με την απορριπτική στάση των γερμανικών αρχών, την ώρα που είναι πιθανό οι δράστες αυτών των εγκλημάτων να δικαιούνται ή να λαμβάνουν συντάξεις, με τον όρο να “είχαν τραυματιστεί” την ώρα του “καθήκοντος” προς τον Φύρερ.
Με πληροφορίες από german-foreign-policy.com