«Ο μπαμπάς πολέμησε για έναν καλύτερο κόσμο…» – Αλέιδα Γκεβάρα: Μέρος 2ο – Στιγμιότυπα μιας ζωής…
18 φωτογραφίες-στιγμιότυπα απ’την εκδήλωση για την Αλέιδα Γκεβάρα. Γεμάτα ελπίδα και όνειρα, γεμάτα όμως και αντιθέσεις, ως έκφραση του συσχετισμού, ως έκφραση της ιστορικής στιγμής που διανύουμε. Είναι όμως και μια ευκαιρία να δούμε το πολιτικό επίπεδο, την πολιτική συνείδηση του Βουλγάρικου λαού, ως τη βάση των παρατηρουμένων αντιθέσεων σ’αυτήν την εκδήλωση.
Πέρασαν αρκετές ημέρες κι εγώ το παρέλειψα. Ένεκα διάφορες υποχρεώσεις… είναι κι αυτή η γαμ… η μικροβιολογία που θέλει διάβασμα… Όμως το θετικό είναι ότι έγινε. 18 φωτογραφίες-στιγμιότυπα απ’την εκδήλωση για την Αλέιδα Γκεβάρα, σ’ένα άρθρο για την Κατιούσα. Γεμάτα ελπίδα και όνειρα, γεμάτα όμως και αντιθέσεις, ως έκφραση του συσχετισμού, ως έκφραση της ιστορικής στιγμής που διανύουμε. Είναι όμως και μια ευκαιρία να δούμε το πολιτικό επίπεδο, την πολιτική συνείδηση του Βουλγάρικου λαού, ως τη βάση των παρατηρουμένων αντιθέσεων σ’αυτήν την εκδήλωση. Μια ματιά, λοιπόν στην αντίληψη του βουλγάρικου λαού της ιστορικής στιγμής που προανέφερα.
Η πολιτική συνείδηση στη Βουλγαρία είναι τέτοια που, μόνον άνθρωποι άνω των 30 έχουν κάποια ισχυρή ανάμνηση απ’το σοσιαλιστικό παρελθόν της χώρας, καθαρά λόγω ηλικίας. Κοινός παρονομαστής όλων των απόψεων, κατά τη γνώμη μου, είναι η φαινομενικά απεριόριστη τάξη που υπήρχε στα πράγματα. Και λέω φαινομενικά, γιατί ο λαός ζούσε σε ευημερία, αλλά πίσω απ’όλα, λάμβαναν χώρα διεργασίες που, ανέτρεπαν το σύστημα.
Οι τωρινοί 50ρηδες και 50ρες, τότε ήταν 30 χρονών. Ο μισθός, σε απόλυτες τιμές, μοιάζει μικρός (200-250 λέβα), αλλά σε σχέση με τα είδη καθημερινής κατανάλωσης ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητικός. Γι’αυτόν αλλά και για μια σειρά άλλων παραγόντων που θ’αναφερθούν σε επόμενο άρθρο, οι Βούλγαροι έχουν κατά μέσο όρο, μια σχετικά καλή ανάμνηση απ’τον σοσιαλισμό. Σε σχέση με το άρθρο μας, το πρόβλημα είναι ότι η διαρκής προπαγάνδα των ΜΜΕ, κομμάτων και οργανώσεων, η κλασσική προβολή του σημερινού αστικού τρόπου ζωής, είναι ικανά να κρύψουν τις αντιθέσεις στην παραγωγή και την κοινωνία και να «απενεργοποιήσουν» την οποιαδήποτε πειθώ κάποιου πιο ηλικιωμένου απέναντι στα παιδιά και τα εγγόνια του. Σ’αυτό συνέβαλε χαρακτηριστικά και η αλλαγή του χαρακτήρα και του ονόματος του Βουλγάρικου Κομμουνιστικού Κόμματος σε Σοσιαλιστικό, το 1990. Οι μεγάλες μάζες που τάσσονται υπέρ του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε, κυρίως άνθρωποι μέσης και μεγάλης ηλικίας, ίσως έχουν ακόμη την πεποίθηση, την βαθιά πεποίθηση ότι το ΒΣΚ θα ξαναγίνει Κομμουνιστικό. Γι’αυτόν τον λόγο θεωρώ ότι, παρά την μεγάλη για το χώρο και την διαφήμηση της εκδήλωσης προσέλευση, υπήρχαν μόνον ελάχιστοι νέοι άνθρωποι.
Η παραπάνω φωτογραφία τραβήχθηκε όσον μας εξιστορούσε, η Αλέιδα, στιγμές με τον πατέρα της… Και ήταν σαν να ήταν κι αυτός εκεί μαζί μας! Τον νιώθαμε γύρω μας, τον νιώθαμε στις καρδιές μας και τον νιώθαμε στο μυαλό μας, να μας καθοδηγεί.
Το κάθε προσωπικό σχόλιο, η κάθε πολιτική ερώτηση και τοποθέτηση, ακόμη και η αναμνηστική μου φωτογραφία μαζί με τη συντρόφισσα, προσωπικά και μη αισθήματα, ζητήματα κι απόψεις, είναι μονάχα μικρές πινελιές στο πελώριο κάδρο της πάλης των καταπιεζόμενων ενάντια στους καταπιεστές, των εργατών ενάντια στους καπιταλιστές, των κομμουνιστών σε όλη τη Γη, που έχει τη μορφή της Αλέιδα Γκεβάρα να φιλά τα χέρια μιας πραγματικά, ατόφια κι αληθινά συγκινημένης ηλικιωμένης γυναίκας, χαράζοντας μια για πάντα την εικόνα αυτή με το πιο ανεξίτηλο, χρυσό μελάνι στην καρδιά μου. Δυστυχώς όμως, δεν μπορέσαμε, για αντικειμενικούς λόγους, να κρατήσουμε αυτό το στιγμιότυπο…
Ακολουθούν οι υπόλοιπες φωτογραφίες.
Μια φωτογραφία σου, ήρθε και σ’εμένα…
Μια φωτογραφία σου, απ’τα ξένα…
Κείμενα: Γεώργιος Κόκκοτας
Επιμέλεια Φωτογραφίας: ©MagnaLunaVision